Vjenë, 28 maj 2017: Tregimi që fitoi çmimin e dytë në prozë në konkursin letrar organizuar nga Shoqata e Krijuesve Shqiptarë në Zvicër (21 maj 2016)
DYLUFTIMI (tregim)
Në mes tymit e flakës Trimi qëndronte ballë për ballë me ftyrën që i ngjante më shumë bishës se sa njeriut. Të dy burrat hipur mbi kuaj e shikonin njëri-tjetrin drejt në sy. Prijësi me mantelin e kuq, që ja merrte era, u habit sa i shëmtuar ishtë kundërshtari i tij. Kurrë nuk e kishte imagjinuar aq të tmerrshëm. Megjithatë nuk u frikësua aspak. E shikoi thellë në sytë plot urrejte dhe nisi të fliste pa iu afruar:
-Kush je ti e si erdhe në këtë jetë unë nuk e di. As nuk më intereson, po pse ndodhesh këtu e mora vesh. Sa për veten time, unë u linda nga dashuria. Isha i lumtur derisa i mallkuari…
-E mallkuara!-ia priti Kalorësi i frikshëm. Por Trimi nuk e mori dot vesh se çka murmuriti nëpër dhëmbët e mbushur me jargë, kështu që vazhdoi të fliste tutje:
-Derisa i mallkuari na mbylli brenda shkëmbit dhe e trazoi jetën e njerëzve që e donin paqen më shumë se parajsën. Sot të kërkova paqe e nuk pranove. Si duket nuk të mjaftoi atë që bëre deri tani. Sa do të doja sot të ishim miq, por këtë ti s’e duron dot, andaj dua ta ndal turrin o krijesë e urrejtjes.
I keqi i dëgjoi me vemendje fjalët që i shkonin në vesh si fyerje. I bindur se ka për ta vrarë lehtë edhe atë siç e pati ‘‘mbytur’’ Elen, e nxori shpatën rrebtë nga brezi dhe e drejtoi kah folësi duke thënë:
-Pa dëgjoje historinë time, o biri i të poshtrit. Babai im njeri më ka lindur me Djallushën e bukur që i rrëmbeu atij mendjen. Ishte tragjike sepse nuk mundi t´i merrte më shumë se kaq. Unë babain tim e urreja shumë dhe e vrava me këto dy duar. Ja shiko, me këto dy duar, ngase ai i fali nënës sime trupin e jo trurin dhe as atë copë mishi që e ke ti nën brinjën e majtë. Burri nuk i lejoi asaj më tepër se një kënaqësi duke e lëshuar veten brenda bukurisë që e prrallisi, e ajo e shkreta pranoi dhe u ngjiz me shpresën se një ditë t´i vjedh atij ato pjesë që Zoti, pasi na i fali, na i mori përsëri për tradhtinë që i bëmë. Por, e gjora këtë s’e arriti kurrë. Atëherë unë, biri i njeriut dhe i Djallushës, mbeta pa dije, e pa zemër. Po atë që unë e di ti nuk e di more i marrë! Ndëgjo, unë pra i takoj familjes Njeri e Djall. Dhe çka është më e hidhur për ty, babai yt është edhe babai im. Ai të deshi tmerrësisht shumë sa nuk ndau asgjë për mua. Të gjitha t´i dhuroi ty nëpërmjet dashurisë me nënën tënde. Këtë histori të trishtë ma tregoi nëna, e cila bëri çmos që unë t´i kem të gjitha. Dhe sot do t´i kem. Do të jem zot i ferrit. E di pse? Sepse ti nuk mund të më vrasësh, ngase ke lindur nga dashuria, apo? Për këtë të urrej ty dhe gjithë ata njerëz të cilët lindën nga dashuria e njeriut me njeriun. Sot do të vras edhe ty ashtu siç e mbyta atë. Po, po, me këto dy duar. Të betohem.
Trimi u luhat goxha si shumë para këtij rrëfimi. Se ‘‘vëllau’’ nuk po i hidhte ndonjë truk, i shkatërronte qelizat e trurit me shpejtësi. Sepse të ketë një vëlla të tillë për të ishte shkatërrim. Me symbyllur brenda trupit të tij e kërkonte të vërtetën.
-Jo. Ky nuk ka asgjë të përbashkët më mua. Ai po gënjen. Është e pamundur të kem për vëlla trishtimin. Hapi sytë prap dhe e shikonte. Hukama e gojës së Prijësit të Këqinjve, që sillej nëpër hapësirë, e bëri të kujtoj fjalët e babait kur i tha ‘‘ruaju bir im tëndit më shumë se të huajit’’. Burri mjekërrbardhë nuk donte ta pranonte se në venat e tyre rrjedh i njëjti lëng. U shkund një herë, e mblodhi mendjen mirë e mirë e tha:
-Nuk të besoj aspak. Gënjej dikë tjetër. Vëlla mund të kem këdo tjetër, por jo ty-dhe tëri i prishur e theri vrazhdë kalin në të pasmet dhe u nis drejt ‘‘gjakut të tij’’ duke bërtitur me zë aq të lartë sa që u lëkund hapësira. Ushtarët e dy palëve qëndronin të habitur. Ata e dëgjonin Trimin tek i thoshte:
-Ti s´je zoti e as s’mund të jesh. Ti je vetëm njeri dhe atë, njeri i keq. Andaj mos mendo se ta kam frikën. E thuaj nënës tënde se, me gjithë respektin që kam për nënat, sa qan nëna ime, qaj ti dhe atë për mizoritë që i dhurove birit tënd.
Atëherë shpatat u ndeshën fort sa që u bë dritë, sikur të shkrepte vetëtima. Beteja ishte e ashpër. Të dy krerët e luftës ishin të ndërtuar mirë për të luftuar. Lëvizjet nga më të ndryshme tregonin sa urrejtje kishin për njëri-tjetrin.
Prijësi i të Këqinjve i dha goditje aq të fuqishme Trimit sa e rrëzoi nga kali duke e bërë ta kujtoi se ishte vëllai i tij. Dhe ‘‘vëllai’’ në këtë çast mendoi se aty do të jetë fundi i burrit mantelkuq që ju mbështjell për ftyre. Për birin e Shqiponjes kjo gjë ishte zgjim. Ai i tha shpendit t´i largohet nga krahërori. Mbështeti grushtat fort për dheun dhe sa hap e mbyll sytë u gjend në këmbë. I kapi rrëmbyeshëm frerët e kafshës me kokë si të ricorintit dhe i plandosi të dy bishat për tokë. Tani ishin baraz. Luftonin me këmbë në tokë. Trimi i ruhej tehut të kundërshtarit që disa herë i preu pelerinën. Mbrohej por edhe e sulmonte vazhdimisht. Burri leshthinjur edhe pse arriti ta qëllonte armikun disa herë në pjesët e trupit nuk po e lëndonte fare. I shpoi edhe krahërorin e majtë anë e përtej e prapë asgjë. I Keqi nuk rrëzohej as nuk i dilte gjak. S’e vriste dot. Ishte në siklet ngase kishte filluar të lodhej dhe nuk e dinte ku e ka dobësinë. Trupin ia përshkonin djersët e mundit. E ndjente se pas pak do të mbaronte. S´i dhimbsej vetja por vajza, të tjerët.
-Ku është Ela?-foli-Kush ka për ta kthyer në botën e saj? Ky do ta ndal këtu e ta gëzoj ferrin me të. Jo s’e lejoj kurrë!-bërtiti dhe mu kur deshi t´i biente përsëri në krahëror, kësaj radhe në të djathtë, i Keqi i vuri përpara prazmoren e hekurt. Për shkak të goditjes së fuqishme hekur me hekur Trimit i rrëshqiti shpata prej duarve, flutroi dhe u ngujua në shkëmbinj. Burri shikoi shpatën e pastaj shqiponjen, e cila u nis fluturimthi të futej në mes të dy burrave.
-Mos!-e qortoi i zoti-mos u bë pre e gjahtarit të keq. Ti s´bën të vdesësh. Ti do shoqërosh Elen për në botën saj.
Shpendi u ndal. Me dhembshuri e shihte Trimin e këputur, i cili s’e kishte më as shpatën e as shpresën. I vinte rëndë të jetoj më shumë se i zoti i saj. Mirëpo, zotëria e urdhëroi ashtu dhe ajo ashtu duhej të vepronte. I pikëlluar sa nuk shkon më u dha krahëve duke u ngritur lart nëpër tymin që i thanin lotin e syve të mbrehtë. Kalorësi kur pa shpendin që shpëtoi vrapoi të shpata e ngjujuar. I Keqi u nxi kur e mori vesh se Ela qenka ende gjallë. Nga hidhërimi nisi të fliste e t´i shkonte pas Prijësit, i cili ecte këmbadoras ta merrte armën e futur në gurë. E quante plak thua se vet ishte shumë më i ri. Mburrej e krekosej më krahë të hapur dhe e rrahte gjoksin se është më i fortë nga të gjithë.
Shpirti i Shenjt e shihte se lufta në mes të udhëheqësve nuk po shkonte si duhej. Ata ishin ‘‘vllezër’’ e s´mund t´u hynte në mes. Trimi asesi s´po e vriste të keqin andaj iku shpejt te Nëna e Paqes, e trokiti me rrëmbim mbi Derën e Shpëtimit. Ajo e hapi Portën e Gurit dhe e zbehur ia priti shpendit:
-Trimi është në rrezik, apo?! Këtë s´ke nevojë të më thuash përndryshe nuk do të më kishe trazuar. A është gjallë?
-Po-u përgjigj pëllumbi-Por eja të lutem të shkojmë atje.
-Hej plako! O plakush, a po e gjen shpatën a jo? Kot po mundohesh. Të është fshehur thellë. Edhe kështu nuk më duket se po e kërkon hekurin por po kërkon të fshihesh. Hë, a po e gjen vrimën e miut?-thoshte i Keqi duke qeshur me ironi- A je gati ta kapësh? Ec më shpejt e merre armën. Më qëllo ku të duash se nuk vritem.-pastaj i shtrëmbëroi nofullat e ndryshkura dhe tradhëtisht i ra pas shpinës Trimit, i cili ende e kërkonte tehun që pak më parë e braktisi. Ai nuk lëshoi klithma dhembjesh. Trupi i plagosur mbeti varur mbi shkëmbinj dhe i kullonte gjak..
-Të vrava. A s´të thash së unë jam Zot e më i fortë se ti ‘‘vëlla’’?.
Prijësi nuk lëvizte fare ndërsa Njeriu i Hekurt ra në kurthin e të menduarit se e mbyti, por gaboi. Nuk u ngop me kaq. Dëshironte t’ía hiqte kokën e t’a tërhiqte trupin zvarrë nëpër shkëmbinjët e mbrehtë. Ndërkohë, derisa ai fliste burri flokëshkarravitur veç e kishte mbërritur shpatën. Pasi e shtërngoi fort priste t’i afrohej armiku edhe pak hapa. Në momentin kur Biri i Djallushës deshti t’a kapte për flokë e t’a e rrotullonte trupin pa shkëndija jetë, Trimi bërtiti:
-Zoti nuk është binjak-dhe me shpejtësi i futi majën e hekurt anë e përtej barkut që u ndesh me shigjetën e Lisit, i cili lëshoj harkun dhe u turr t´i ndihmonte heroit të kërleshur që gjaku i shkonte gurrë. Djaloshi i largonte me mund gjymtyrët e të Keqit të cilat ishin dorëzuar mbi trupin e Trimi dhe e shikonte të Ligun rënë kllap në tokë, që nuk i dilte fryma por po ngrohej. Të Keqit po i vinte nxehtë. Lëngu i kuq i burrit me shqiponjë po i jepte atij forcë aq sa nisi të lëvizte buzët. Edhe Trimi po dridhej. Atë e përshkonin ethe të ftohta që nuk i kishte njohur më parë.
– Çka po ndodhë me të?-e pyeti Lisi kalorësin e vet.
-Nuk e di por afrohu e merre vesh çfarë po thotë-e urdhëroi Trimi.
Djaloshi ra menjëherë në gjunjë, vuri veshin tek goja e të rënit dhe e dëgjonte.
-Oh, sa vonë e mora jetën! Qenka e bukur!-tha Njeriu më Rroba të Hekurta dhe loti i rrodhi faqes së nxehtë. Ushtari i mirë u tregoi të gjithëve se çka tha.
-Do të ishte mrekulli sikur ta kishte kuptuar më herët- flisnin ata.-Në zorrën e verbër e paska pasur forcën. Paska menduar e jetuar krejt jetën verbërisht.
-Mëkat!-foli burri i plagosur dhe e shikonte lëkurën e tij që i bëhej thëngjill.
Të dy nënat në atë çast ishin pranë bijve të tyre. Ishte rëndë për të dyjat. Nëna e Timit ishte ulur pranë dhe e shtërngonte atë në gji. Nuk qante. I lëmonte ballin që i ftohej ngadalë. Kurse ajo tjetra kishte rënë përmbys duke e vajtuar të birin. E shihte se po vdiste. E shihte se si mbretëria të cilën e kishte ëndërruar me të birin gjysmë-gjysmë po shembej përgjithmonë, prandaj ishte e pamundur të rrinte pa bërë diçka të keqe për herë të fundit. Fshehurasi nxori thikën nga brezi i të birit dhe tinëzisht deshi ta qëllonte Nënën e Dashurisë në zemër. Burri i Hekurt e hetoi qëllimin e së ëmës dhe papritur, me forcën e fundit, ia kapi asaj thikën e me dorën tjetër e qëlloi me shpatë në kokë duke i thënë:
-Ti je fajtore që më mësove vetëm urrejtje.
Kështu nënë e bir dhanë shpirt në të njëjtin çast, ndërsa Trimi në atë moment vërtet ndjeu dhembje për gjysmëvllaun e tij.
Shifra: Sytë
_________________
Kush është Angjelina Marku
Angjelina Marku lindi me 16 korik 1968 në Gjakovë. Ka përfunduar shkollën e lartë pedagogjike ‘‘Bajram Curri’’ në qytetin e lindjes dhe ka qenë e angazhuar për disa vite si mësimdhënëse. Shkruan prozë dhe poezi. Ka në dorëshkrim dy romane që presin të botohen së shpejti. Është anëtare e shoqatës-revistës ‘‘Dielli Demokristian’’ me seli në Vjenë, ku dhe jeton bashkë me familjen.
