Tiranë, 26 shkurt 2018: Gjuha e fshehtë e Piramidave
Them “e fshehtë” sepse njeriu modern, nuk do të arrijë asnjëherë të lexojë në “bibliotekën e gurtë” të piramidave, pa njohur BESIMIN dhe SIMBOLET e shkruesve dhe gdhëndësve të lashtësisë. Historia e besimit ka dëshmuar, se përpara hyjnizimit të njeriut, janë hyjnizuar objektet qiellore, kafshët apo pjesë të trupit të njeriut (gjaku, zëmra, truri, organet riprodhuese, gjiri etj.), ku vënd të veçantë ka zënë SYRI. Hyjnizimi i tij lidhet me kohën e krijimit të miteve të para në historinë e besimit.
Në traditën e shqipetarëve përdoret edhe sot shprehja „ruaje si dritën e syrit“, dhe për fëmijët „është drita e syrit tim“, etj., që tregon pikërisht momentin kur njeriu primitiv e kuptoi se, drita dhe syri, janë „mjetet“ më të rëndësishme të jetës së tij. Dëmtimi i syve, sikurse edhe zhdukja e dritës, sillte errësirën dhe për çdo qënje të gjallë të natyrës ishte e barabart me vdekjen. Për rrjedhojë, në besimin zanafillor DRITA u muar si çfaqje e plotfuqishmit qiellor i cili kishte krijuar botën tokësore, dhe SYRI, mënyra e vetme për të parë dhe shfrytëzuar krijimet e tij.
Xh.Katapano duke folur për idenë e Krijuesit në filozofinë e Atlantidëve – pellazg të Egjiptit pohon: Si kisha qëndruar për një kohë të gjatë në këtë atdhe mistik të besimit më të lashtë (…) arrita të kap e të përvetsoj rrezet më të pastra të asaj filozofie të parë shpëtimtare, dlirësia e së cilës tregon, në mënyrë të patjetërsueshme, të pakundërshtueshme, prejardhjen dhe natyrën e burimit të ndritshëm: ZOTIN, mendimin e Tij, të shfaqur brënda relativitetit të asaj kohe dhe hapësire, si DRITË bardhësore. (30)
Për të gjitha periudhat nëpër të cilat ka kaluar zhvillimi historik i besimit të njeriut, në rast se ndjek metodën shkencore, mund të „flasin“ qartas objektet arkeologjike. Hyjnizimi i syrit dëshmohet në shumë figurina të periudhës parahistorike (fig.1,2posht), dhe me sy jashtëzakonisht të zmadhuar, në periudhat e mëvonshme, të zbuluara sidomos me shumicë në territoret e Sirisë së sotme (fig.3). Në dialektin tosk të Çamërisë, syrit i thonë „siri“.
1- Periudha e bronxit (3000-1800) Spanjë; 2- Figurinë me sy. Rajoni Tell brak (Siri) 3- Objekt sumerian 4- Syri i shqiponjës (së stilizuar) i shprehur në formën e simbolit të Zotit, në artin parakolumbian – Inka. (31)
Në mitologjinë e Egjyptit të lashtë, “Syri i Horosit”, pa figurën njerëzore (fig.1 poshtë), kishte fuqi hyjnore për mbrojtjen dhe ringjalljen e faraonit, ruajtjen e vëndeve të shënjta nga armiqtë dhe përdorej veçanërisht gjatë riteve të misterit. (32) Duke qënë një nga simbolet më të rëndësishme, atë e gjejmë në objektet e zbukurimeve të njeriut, në vizatimet dhe gdhëndjet e dhomave mortore, të mureve të piramidave dhe në banesat e kohës. Lidhja, sipas besimit të lashtë në Egjipt, të Syrit me Krijuesin dhe aftësia e “ringjalljes” së njeriut sipas mitit të Horosit, e bënë simbolin kryesor të pushtetit dhe mbrojtjes së elitës drejtuese, në këtë jetë dhe botën e përtejme. (33) Duke patur një fuqi të tillë magjike, simboli i veçuar i syrit është përdorur gjërësisht në artin e piramidavë (fig 1,2 poshtë) në shkrimet me hieroglife dhe më vonë, në alfabetet e lashta të Azisë së Vogël (siç e pamë më lart).
1 – «Syri i Horosit » në tempullin Kôm Ombo. 2 – Tempulli i Horosit… 3 – Faraoni me pamjen e Horosit-shqiponjë (34)
Studiuesja e objekteve arkeollogjike dhe simboleve të tyre të periudhës 7000-3500 pK., të Europës – Maria Gimbutas – nënvizon një fakt të rëndësishëm në kërkimin shkencor se: Asnjë simbol nuk mund të shqyrtohet i veçuar. Kuptimi i pjesëve, mundëson të kuptosh të përgjithshmen dhe të kuptosh të përgjithshmen, të lejon të thellohësh për sejcilën pjesë. (35) Pra që të kuptohet një simbol, duhet parë edhe lidhja e tij me simbolet e tjera. Ajo që vihet re në artin e piramidave është shoqërimi i kudo-ndodhur i simbolit të “syrit hyjnor” me shqiponjën.
Vetë shqiponja nuk luan ndonjë rol në tregimet e miteve të Egjiptit të lashtë, përveç paraqitjes së Horosit me figurën e saj dhe emrit të tij «shqiponjë», e kundërta ndodh në art dhe besim. Shumë perëndi kanë krahë shqiponje (Isis, Mat, Bes, Ptah, etj.), mbulesa e kokës së grave të faraonëve është po një shqiponjë. Të gjitha mumjet, sarkofagët dhe vetë varret janë të mbështjella me shqiponja apo me figura njerëzore të paisura me krahët e saj. Mungesa në mite e SHQIPONJËS, simbolit aq të rëndësishëm besimtar në artin e piramidave, dëshmon se ky simbol, nuk është me origjinë nga kjo hapësirë gjeografike, por është sjelle nga mbretër të huaj (Atllantidë-pellazg), që pushtuan brigjet veriore të Afrikës dhe fushat pjellore të Nilit, duke krijuar Dinastitë më të fuqishme të lashtësisë.
Dr. i shkencës së Lashtësisë Arif Mati vëren se: Në Oasis të Sivahut në Egjipt, vëndi i shënjtë (i vizituar nga Aleksandri i Madh) kishte përafërsi befasuese me atë të Dodonës (36) Ndërsa Xhuzepe Katapano, i cili zbuloi metodën e përdorur nga Perëndia Thot për leximin e hieroglifeve, duke u bazuar në fjalorin e pellazgo-arbërve, pohon: Prania e ilirishtes (gjuhës shqipe-shën im) në Egjipt mund të vendoset deri në kohëra shumë të hershme, rreth 12 mijë vjet më parë, duke përkuar me zhdukjen e Atlantidës së përshkruar nga Platoni në dialogjet Timeu dhe Krizia (Crizia;) (37)
Meqënëse një nga mjetet e rëndësishme të përcjelljes së miteve tek njerëzit ishte pasqyrimi në objektet e kultit (piktura, gdhëndje murale, statuja etj), “artistët” e lashtësisë, i jepnin rëndësi edhe detajeve sqaruese.
Në objektin e kultit të Aztekëve të Amerikës (fig.1 poshtë) një rradhë me sy të njeriut janë gdhëndur sipër shqiponjës së stilizuar. Rrathët anës shqiponjës janë simbole karakteristike të Zotit. Të njëjtën pasqyrim e shikojmë edhe në piramidat egjiptiane (fig.2), ku syri i madh qëndron mbi shqiponjën në qëndër të kryqit mbi dy brirë të kaut ose të dhisë. Simboli i rrethit mbit trupin e shqiponjës (fig.3, sipër) tregon se shqiponja është “syri i Zotit”, hëna në të djathtë, shpreh faktin se ky simbol i përket besimit hënor (Zoti i parë ka qenë Hëna). Objekt i fiseve sumere. (38)
Të tre objektet, në një largësi të madhe gjeografike, sqarojnë arsyen e hyjnizimit të mbretëreshës së shpendëve: SHQIPONJA është SYRI hyjnor i ZOTIT. Asnjë e folur e ndonjë populli të lashtë apo modern në botë, as edhe gjuha sanskrite, nuk është në gjëndje ta shpjegojë gjuhësisht këtë mit shumë të lashtë. Vetëm në gjuhën e shqipetaro-arbërve të sotëm, mund të tregohet kuptimi filozofik besimtar i simbolit : Zoti / Drita = Syri i shqiponjës. Më qënëse e kam trajtuar gjërësisht këtë fakt (Shqiperi emëri parahistorik i Zotit, në botën moderne, pj e I-rë) do ta prek këtu shkurtimisht.
Kur njeriu i shpellave besoi në një Qënje të mbinatyrshme qiellore, e cila kishte krijuar botën që e rrethonte dhe fisin e tij, shumë më herët se sa të dëshironte ta luante vetë rolin e “ndërmjetësit”, këtë detyrë ua besoi zogjve. Objektet arkeologjike dëshmojnë se, këtë vënd në besimin zanafillor e ka patur shqiponja. Xh.Katapano e quan shqiponjën “zog i DRITËS” (39) Lidhja e saj me Krijuesin, që është ruajtur në artin e objekteve të kultit, fjalorët teologjik dhe simbolet e besimeve të mëvonshme deri në kohët moderne, tregon se shqiponja ka qënë simboli më i rëndësishëm, pas atij të Zotit. Sipas historianit të famshëm të Aleksandrisë, Filones, (30pK-45 pas K.) në «Quaestiones et Solutiones in Genesis», në besimin e lashtë Shqiponja përfaqsonte «Zotin e Dytë dhe Mënçurinë e tij» (40)
Në dialektin tosk të Çamërisë, shqiponja emërtohet IPE që sot ndodhet si rrënjë e emrit SHQIPETAR. Kjo rrënjë në fakt është një fjali (i+pe), ku «I», sipas eruditit arbëresh Xhuzepe Katapano, “në doktrinën e Thotit, përfaqson Fuqinë Krijuese të Zotit është vetë FJALA” (41) + folja e kohës së shkuar – pashë/veta e dytë, njëjës / (ti) pe. Ky emër do të thotë: „Zotin pe“ dhe i përket periudhës së herëshme të historisë (matriarkatit) dhe të besimit, kur njeriu vuri re, se asnjë shpend nuk matej dot me shqiponjën në fluturimin drejt lartësisë hyjnore. Jo rastësisht pikërisht rrënja « i » qëndron e pandryshueshme në të gjitha fjalët shqipe që përmbajnë konceptin e dritës, me të cilën identifikohej vetë Zoti. (42)
Tek arbëreshët, shqipetarët e Italisë, Shqiponja emërtohej AIN, emër i cili në besimin e lashtë përfaqësonte syrin e Krijuesit. Në gjuhën hebraike, arabe, kaldaike dhe siriane, emri Ain tregon syrin (Appunti sui primi elementi di lingua ebraica. Gastone Ventura). Syri në këto alfabete shpreh gërmën « O », me kuptimin e « hiçi-it » dmth asgjë (tabela poshtë). Hiçit në hebraisht i thonë AIN dhe shpreh Krijuesin që nuk mund të njihet. (43) « I » , siç u vu në dukje më lart, tregonte Zotin krijues.
Herog. egjipt/gërma hebraike /emërtimi hebr./gërm.fenikase.(44)
Studiuesi Petro Zhei (Shqipja dhe Sanskritishtja) pohon se : «Simboli 0 është ai i qëndrës, i Frymës, i Zotit ». (45) Për sa më sipër, emri Ain i shqiponjës, i përket periudhës më të vonshme historike: të një shoqërie të qytetruar, të paisur me një filozofi të zhvilluar besimtare. Të dyja këto emra të shqiponjës (Ipe, Ain) tregojnë rëndësinë e madhe që ka për shkencën historike botërore, njohja dhe ruajtja e dialekteve të gjuhës së ARBËRVE.
Duke qënë se simboli besimtar i shqiponjës lidhet me mitin e « syrit hyjnor », na del detyra të zbulojmë se: Në cilën hapësirë gjeografike dhe në mitet e kujt popullsie, ajo ka zënë një vënd të veçantë, sa të emërtohet përfaqësuese kombëtarë e tyre ?
Sipas studiuesit të besimeve të lashta, Mircea Eliade, përhapja e jashtëzakonshme e figurës së shqiponjës dëshmon një traditë të trashëguar nga parahistoria më e lashtë. Në mitet, legjendat dhe ritet që lidhen me hyjnizimin (në besim-shën im) në qiell (il « volo magico ») në të gjitha kontinentet, nga Australia, Amerika qëndrore e deri në Zonat arktike, shprehet me krahët , pendët dhe figurën e shqiponjës. (46) Në të gjitha kontinentet, perënditë më të fuqishme në mite dhe skulpturat e para, janë të paraqitur si shqiponja, gjysëm shqiponja, me krahet apo kokën e saj dhe i përkisnin besimit hënor.
Simboli i shqiponjës është përdorur nga disa shtete të Europës, por aty janë huazuar në periudha kohore të ndryshme nga mbretëri të tjera. Kështu, Shqiponja gjermane (si simbol në dekor dhe flamur) e ka origjinën nga Shqiponja romake. Ishte Karli i Madh që e pëdori gjatë kurorëzimit në vitin 800 si Imperator, duke e vendosur një shqiponjë mbi pallatin Aquisgrana. Në ushtrinë franceze është përdorur vetëm me marrjen e fronit nga Napoleoni. Mbretëria spanjolle e mori nga Perandoria Austriake, ndërsa Perandoria ruse filloi ta përdor si simbol të saj mbas krushqisë me derën e Paleologëve, me pretendimin si vazhduese e Perandorisë së Lindjes (Bizantit). Austria e filloi ta përdorë shqiponjën në heraldikën e saj mbas shk. XIV, si një trashëgimi dhe lidhje me Perandorinë e shenjt Romake. (47)
Në lashtësi e gjejmë simbolin e shqiponjës, në të gjitha ato vënde, ku fiset pellazge kishin emigruar apo pushtuar, si në Romë, Azinë e Afërt (fiset hitite, etj), Egjipt e deri në Azinë e largët e Amerikë, gjithmonë për të përfaqësuar pushtetin mbretëror. Por, në asnjë nga vëndet e lartpërmëndura dhe tek asnjë popull, shqiponja nuk e ka zënë atë vënd qëndror, nga para-historia e deri në kohët moderne, si tek shqipetaro-arbërit e sotëm. Dhimitër Pilika, i cili na ka lënë një studim të pasur mbi simbolikën e lashtë të Pellazgo-Arbërve, pohon se në atdheun e aiakasve Aleksandër e Pirro Molosit (Shqiperia e jugut-shën im), shqiponja vlerësohet si amanet i stërlasht.
Zbukurimet popullore e përdorin kudo motivin e shqiponjës, me pamjen e saj natyrore ose të stilizuar në : dru ( arka, sënduk, dollape, djepe, tavanë, karrige, lugë, veglat muzikore), metal (kama, shpata, enë shtëpijake), lëkurë (opinga, rripa, breza etj), tekstil (veshjet popullore, jorganë, qilima), gur (brënda shtëpisë dhe zbukurimin e kullave). (48) Me një fjalë, në gjithshka që përdor gjatë jetës së tij, deri edhe në emrin e tyre kombëtar, të trevave dhe gjuhës së tyre.
Ky adhurim BESIMTAR i “Zogut të bekuar të Hyjit”, siç e përcaktonte Sami Frashëri, nuk mund të mungonte edhe në mitet e stërgjyshërve pellazg të Arbërve (që padrejtësisht emërtohen “greke”). Emri i shqiponjës është i kudondodhur: Iperione (Shqiponjë) paraqitet si krijues i natyrës : Hënës, Diellit dhe Agimit (la Luna,il Sole, l’Aurora ; Hësiodë, Theog, 371; Diodoro V, 66) Në mitet e mëvonshme, shqiponja mbahet si stërgjyshe e Adamit, prej të cilit e kanë origjinën njerëzit që populluan Botën. Ky mit njihej edhe në Mesjetë. Sipas autorëve të tjerë (Hygin, Fablës; Pausanias, Dëscription dë la Grècë.) Iperione është ati i Titanëve (Titanët ishin pellazgë). (49) E rigjejmë, si krijuese të racës njerëzore, në mitin e Deukalionit dhe Pirrës, emri i së cilës do të thotë shqiponjë. Ky emër përdoret edhe sot e kësaj ditë vetëm tek shqipetarët, por në gjininë mashkullore – Pirro, dhe në gjininë femërore – Shqipe. (F.Demi ,Shqiperi – emri parahistorik i Zotit në botën moderne , pj I)
Shqipetarët nuk e braktisën dhe nuk e këmbyen kurrë figurën e saj, si shprehje e besnikërisë ndaj FESË së të parëve (Sellenizmit). Për këtë përkushtim pohon edhe Giovanni Canestrini (1835-1900) në librin e tij (Prime nozioni di antropologia): «Kjo racë, ndër të gjitha ekzistueset, ka format më të bukura, më artistike, ajo krijoi kulturat më të ndritura, pasi përherë diti të qëndroje më pranë Zotit». (50)
Në tempullin e Dodonës (së parë) dhe tempujt – motra, të ngritura kudo ku u ngulitën me grupe të mëdha fisesh, sidomos në jug-perëndim të Europës, Azinë e Afërt dhe veriun e Afrikës, figura kryesore e kultit të tyre mbeti shqiponja. Sipas llogjikës historike të fakteve, dalim në përfundimin se : Miti i « Syrit hyjnor » e ka zanafillën tek bashkësitë fisnore që e kanë patur SHQIPONJËN SIMBOLIN KRYESOR të BESIMIT të tyre: Dardano – Ilirët dhe Heleno – Iperiotët, të përfaqësuar sot nga Kombi i Shqipetaro – Arbërve.
Një dëshmi e rëndësishme arkeologjike, për fat, është ruajtur në Butrint, qytetin ku sipas miteve kishte kaluar mbret Enea dardani, pas arratisjes nga Troja (~1250pK). Në muzeun e Butrintit, (fig.1 poshtë). mbi një pllakë kocke ndodhet i gdhëndur “Syri hyjnor” . Në shënimin poshtë tij, nga mosnjohja e lashtësisë së Pellazgo-Arbërve, shkruhej: Hajmali për mbrojtjen nga syri i keq, siç e përdorin sot popujt e besimit islamik.
Por kemi dëshmi të njohjes së këtij simboli, edhe në Europën mesjetare. (fig.2,3 poshtë. Në dokumentarin kushtuar Biblës më të madhe në botë (Codex Gigas, e njohur si Bibbia del Diavolo ), shkruar në Pragë 1648, u ndeshëm me këtë simbol, në një gravurë që pasqyronte torturat e Inkuzicionit (shekulli 13) kundër njerëzve që nuk i kishin braktisur ritet dhe simbolet pagane. (51)
Siç e vumë në dukje në fillim të materialit, fjala Bindu në filozofinë besimtare të Indisë së lashtë lidhej me “energjinë” e Krijuesit, por në gjuhën sanskrite përkthehet “pikë uji“ osë „ një pikë“. Kjo tregon se, emërtimi i simbolit është i huazuar nga fiset pushtuese, sikurse edhe simboli i shqiponjës në Egjiptin parahistorik. Kjo fjalë (folje) që ndodhet në gjuhën e shqipetaro-arbërve, ruan në vetvete edhe një vlere të jashtzakonshme për Historinë e Besimit …
Bindu! – origjina e filozofisë së hershme besimtare për Krijuesin
Gjatë të gjithë historisë së tij, njeriu ka qënë i pushtuar nga ndjenja e FRIKËS përballë një FORCE të plot-fuqishme qiellore – Zotit. Me ndihmën e miteve, “ndërlidhësit” e tij në tokë, mbreti / kryeprift, shërbenjësit dhe teologët, në tempujt dhe në objektet e kultit të besimeve të mëvonshme, predikonin se, për të mos u përballur me „zëmrimin e Zotit“, kishte vetëm një rrugë shpëtimit: BINDU !
Me këtë ide përshkruhet zëmrimi i Zotit në Testamentin e Vjetër: “ I ngadalt në zëmrim dhe i madh në mirësi, fal fajet dhe rebelimet, por nuk lë pa ndëshkuar; Për gabimet e baballarëve , i dënon fëmijët deri në brezin e tretë dhe të katërt. (Numeri 14,18 [3] / Esodo 20) (52)
Qeveria që vendosi Zoti tek populli i tij („fiset e zgjedhura“-shën im) është plotësisht hyjnore, kur varet plotësisht nga urdhërat e tij. (53)
Pra, në sytë e besimtarëve, BINDJA ishte veçoria më e saktë që përcaktonte figurën e Zotit si një PUSHTET i mbinatyrshëm të cilit duhet t’i bindesh! Sipas studiuesve të besimit, kuptimi i parë i hyjnores nuk ka qënë një figurë e caktuar qiellore apo tokësore, por e një FORCE që zotërohej nga „të tjerët“. Historiani i besimeve Gerardus van der Leeuw në veprën e tij (Phanomenologie der Religion, (1933) pohon se qëndrimi i njerëzve ndaj kësaj „force“ shprehej me habi, frikë dhe lemeri. Objektet dhe njerëzit që e zotëronin këtë forcë, kishin një natyrë të veçantë, që ne e quajmë të SHËNJTË.
Kjo ndjesi e njeriut parahistorik për „forcën e panjohur“ nga e cila varej jeta e tij, mbas mijëra vjetëve u bë tipari dallues i Zotit. Për rrjedhojë, mendoj se, priftërinjtë të cilët merreshin me rregullat e lutjes dhe përcaktimin e emrave me të cilat duhej t’i drejtoheshin Zotit (sipas karakteristikave të tij), e kanë emërtuar BINDU. Simbolet „bindu“ në artin dhe objektet arkeollogjike të Gadishullit Indian (në fillim të shkrimit) e vërtetojnë se ky emër përfaqson Krijuesin.
Në veprën e Sh.Gjeçovit e gjejmë përdorimin e kësaj fjale me kuptimin „hyjnorë“: Më duhet me i dhanë vedit nji të hovun për të gjatë të Shqypënis së dashtun, e të shkoj me xânë vend mb’ato maje të bindueshme (hyjnore-shën im) të Dodonës (…) Gojë-thana per komb t’onë âsht aq e bindueshme (e shenjtë), e ka bâ qi t’i ruejt të pafyeme e të pa ndrrueme shum punë e doke e me jau vu menden djalë pas djalit per mos i qitun në harresë…(54)
Për të siguruar bindjen e njerëzve ndaj Zotit dhe mbretit (i cili ishte edhe Kryeprift), shërbenin etërit e objekteve të kultit. Kështu psh, në ligjin më të lasht Romak (Puchta, Institutionenes Rom. Rechts, I. 141, notes.), tregohet se priftërinjtë kryenin detyrën e gjykatësit për të gjitha çështjet juridike. (55) Pra, filozofia e të dy pushteteve (e mbretit dhe atij fetar), qëndronte në sigurimin e BINDJES së njeriut nëpërmjet dënimit. Dënimi më i rreptë në mite, ka qënë ay i përmbytjeve ujore, që zhdukte racën njerëzore.
Dihet fakti se njeriu primitiv ka bashkjetuar me shumë dukuri natyrore që kanë sjellë fatkeqësi të mëdha, si periudhat akullnajore, të tërmeteve dhe zjarreve të fuqishëm, por kujtimi i përmbytjeve ishte më i frikshmi. Nga ngjarja e vërtetë natyrore e përmbytjes, u thurr miti më i njohur për “dënimin hyjnor” nga Zoti, të cilin e gjejmë tek shumë popuj të lashtë, që nga Kina, India, në Mesopotami (Epopeja e Gilgameshit, e huazuar nga miti i fiseve sumere të shk16 p.K.), e deri tek Aztekët dhe popujt Maja. E rigjejmë tek besimi kristian në Bibël (Genèse 7,1-12) me tregimin e Arkës së Noes dhe kopjen e ngjashme të saj, në Kuran. (56) Arsyeja e „zëmrimit hyjnor“ të Zotit ishin fajet dhe mosbindja e njerëzve ndaj urdhëresave të tij.
1 – Dënimi me përmbytjen (Le Déluge , Francis Danby (1840), Tate Gallery. 2 – Dënimi gjatë kristianizmit me të dërguarin e Zotit, Archangel Michael. Hans Memling, 3 – “Bindja” fjala e parë në stemën e Vatikanit.
Sipas shkrimeve helene dhe romake, Permbytja e parë që njihet është ajo e Ogyges (O Gyges), mbretit të Perëndive (Schol. Hësiod. Thëog. 806). Tek ky emër shkronja e parë “O”, është simbol besimtar që shpreh Zotin + Gyge (Gigë) emërtim i bashkësive fisnore të Arbërve të veriut, të cilët edhe sot njihen si “gegë”dhe i vëndit të tyre – Gegëria. Shumë nga historianët e lashtë (Isidorus, Orig. lib. XI. 3. 13; Timaeus, fragm. 10, in Fragm. Hist. graec. I. 195; Diodorus, lib. IV. 21. 7), origjinën e këtij emri e nxjerrin nga fjala gegeneis – „të lindur nga toka“ (Gea).(57) Sipas Platonit (Timée ,Critias), kjo përmbytje solli zhdukjen e Atlantidës, të cilën Xh.Katapano e përcakton se ka ndodhur përpara 12000 vitesh.(58)
Për sa më sipër, faktet tregojnë se, ky mit është më i lashti dhe lidhet me fiset e Titanëve dhe të Pellazgëve, paraardhësve mitik të Shqipetaro – Arbërve të sotëm.
Si përfundim
Kemi dëshmuar se :
1. Në asnjë gjuhë aziatike apo europiane nuk gjëndet fjala Bindu, që ta shpreh gjuhësisht kuptimin e komandës. Në gjuhën e shqipetaro-arbërve fjala “bindu !” është folje e mënyrës urdhërore dhe shpreh pikërisht këtë ide.
2. Zbulimi i fjalës shqipe në shkrimet e Rig Vedës nuk është një rastësi sepse, tek një numër i madh fjalësh të përbëra të sanskritishtes, mund të dallohet rrënja e pastër shqipe .
3. Në filozofinë besimtare të Indisë së lashtë, simboli Bindu lidhej me “energjinë” e Krijuesit, por në gjuhën sanskrite emri Bindu nuk e shpreh këtë ide. Kjo tregon se, emërtimi i simbolit është i huazuar nga fiset pushtuese.
4. Në artin e piramidave në Egjipt, vërejmë shoqërimin e kudo-ndodhur të simbolit të “syrit hyjnor” me shqiponjën. Mungesa në mitet egjiptiane e shqiponjës, simbolit më të rëndësishëm besimtar pas atij të Zotit, dëshmon se ky simbol, nuk është me origjinë nga kjo hapësirë gjeografike.
5. Në dallim nga popujt e tjerë tek Shqipetaro-Arbërit, Shqiponja është një simbol kombëtar i ruajtur gjatë të gjitha periudhave historike. Emri i saj në gjuhën shqipe, shpreh mitin e parë, në besimin e njeriut primitiv, të “lidhjes me Zotin” , i cili më vonë, në teologjinë fetare përmëndet si “syri” i Zotit.
Faktet e sjella në këtë material për simbolin Bindu, i cili shpreh THEMELIN e FILOZOFISË FETARE në shkencën e Historisë së Besimit, na çojnë drejt hapësirës gjeografike të Gadishullit Pellazgjik, ose më sakt, drejt shqip-folësve të sotëm. Por, çfarë do të na afrojë kjo trevë e stërlashtë e njerëzimit, për tezën tonë …?
(VIJON)
Fatbardha Demi ([email protected])
_________________________________
FATBARDHA DEMI: BINDU! – EMRI QË I DHANË ARBËRIT – PERËNDISË (I)
https://pashtriku.org/?kat=45&shkrimi=7349
***
FATBARDHA DEMI: BINDU! – EMRI QË I DHANË ARBËRIT – PERËNDISË (II)
https://pashtriku.org/?kat=45&shkrimi=7350
