Prishtinë, 17 mars 2020: Elife Luzha, Dhuna seksuale nga forcat ushtarake policore serbe ndaj grave shqiptare gjatë luftës në Kosovë
1
Ky publikim është një protestë dhe akuzë kundër një lufte të ndyrë të fundshekullit të kaluar që bëri regjimi serb i Milosheviqit famëkeq ndaj grave dhe vajzave shqiptare në Kosovë. Institucionet e dhunës të këtij regjimi mizor kur përdhunuan femrat shqiptare kishin për qëllim thyerjen morale të popullit që po i rezistonte. Kur vranë 1392 fëmijë donin t’ia gjymtonin edhe të ardhmen dhe kur i dogjën 120.000 shtëpi, shpesh me njerëz brenda, bënin gjenocid, duke deportuar dhe zhbërë një popull të tërë nga vatra e vet.
2
Autorja shkrimin e saj e ka ndarë në gjashtë njësi tematike, duke filluar nga pushtimi serb i Kosovës dhe gjeneza e armiqësisë shqiptare – serbe, në thelb të së cilës janë ndarja si me thikë e atdheut shqiptar dhe kalvari shekullor i një populli të tërë e rezistenca e tij kundër aneksimit të dhunshëm. Kjo rezistencë e pashuar gati një shekull, me ngritjet dhe rëniet e saj erdhi ngadhënjyese në kapërcyell të shekullit XX, kur Kosovës iu imponua lufta e armatosur, por edhe botës demokratike intervenimi ushtarak.
Autorja e librit Elife Luzha
Në pjesën e dytë të shkrimit paraqitet dhe analizohet vetëm njëri aspekt i luftës së forcave serbe kundër Kosovës, ai më kriminali në kuptimin shqiptar, dhunimi seksual i mbi 20.000 grave dhe vajzave shqiptare. Kjo shifër në përpjesëtim me një popullsi prej rreth dy milionë banorëve, tmerrësisht flet shumë.
Në dy pjesët vijuese autorja e trajton këtë shëmti si gjenocid biologjik, mjet lufte dhe krim kundër njerëzimit. Në dy pjesët e fundit ndërkaq, ajo fajëson faktorët e jashtëm që nuk zbatuan të drejtën ndërkombëtare për këtë krim, në një anë dhe institucionet e vendit që nuk e dëshmuan as e denoncuan atë mjaftueshëm, në anën tjetër.
Shkrimi është i pajisur me aparaturën e nevojshme shkencore, i argumentuar mirë dhe me përmbajtje të qartë e stil adekuat të të shkruarit.
3
Që nga lashtësia ka zënë fill bindja se një ushtri që si mjet dhe formë lufte aplikon përdhunimet, është e destinuar për humbje.
Kjo dhunë seksuale në stil të gjerë në Kosovë, si armë lufte e forcave serbe, dëshmon gjithë karakterin e tyre, por edhe të politikës që i drejtonte.
Një ndër virtytet e larta gjenetike të shqiptarëve, është familja, si institucioni bazë i shoqërisë. Jo rastësisht doktrina antishqiptare e përpunuar gjatë nga intelektualë dhe politikanë serbë, synonte ta godiste qenien shqiptare në palcën kurrizore; familjen, nderin, dinjitetin dhe krenarinë kombëtare.
Në shënjestër të detashmenteve sulmuese të forcave burracake dhe qyqare serbe në Luftën e Kosovës, në plan të parë ishin civilët, fëmijët, pleqtë dhe femrat. Ato jo vetëm nuk kishin moral luftarak të ndesheshin me luftëtarët e luftëtaret e uniformuar të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, por as moral minor njerëzor. Një ushtri që vret fëmijë me biberon në gojë dhe dhunon seksualisht gra dhe vajza të pambrojtura, është e dënuar me vdekje. Dhe jo vetëm kaq; ata duke cenuar moralin kombëtar shqiptar, vunë në bankën e të akuzuarit para historisë e ndërgjegjes së njerëzimit, brez pas brezash moralin dhe dinjitetin e kombit dhe shtetit të vet.
4
Nuk dua të besoj se kjo sjellje skizofrene është defekt a patologji kombëtare serbe, por mbaj mend një djalë birbo kriminel serb, kur ndodhesha në një dhomë me të dhe të tjerë në Burgun Hetues të Novi Sadit. E pyetën një rast kolegët e vet të dhomës, cila ishte dëshira e tij më e madhe. Prisja të thoshte ta lironin nga burgu, por jo. „Dëshiroj ta kisha një vajzë të bukur, ta përdhunoja me fuqinë e mashkullit dhe në fund ta varja për këmbësh dhe dalëngadalë ta rripja e mishin t’ia bëja copë-copë“! E dëgjoja dhe e psikologjisja, por ai fliste ftohtë, pa i kërcyer ai nervi facial në vragë dhe bënte me duar, sikur ta shkërmoqte vërtet viktimën. Më bëri të mendoja gjatë ai djalë me shpirtin e tij; prej nga kjo ide, kush ia tha, ku e lexoi, apo ishte imagjinatë morbide e vetja? Për një çast mendja më shkoi te vajzat shqiptare në një lëndinë tek po loznin si qengjat engjëllushe… Mora ta lexoja një libër…
5
Elife Luzha, një grua e vuajtur dhe që në vajzërinë e saj të hershme e përndjekur nga regjimi për pjesëmarrje në demonstratë dhe për shpirtin liridashës, tani magjistrate e diplomacisë, intelektuale krijuese dhe poete e njohur, ka ngritur zërin kundër padrejtësive që u bëhen grave dhe sidomos kundër dhunës seksuale të ushtruar kundër tyre gjatë Luftës çlirimtare. Me ndjeshmërinë e gruas nënë dhe për më shumë të poetes, Elife Luzha e trajton këtë plagë të rëndë të luftës, si një gjëmë që i kishte ndodhur Kosovës së saj. Nga gjithë tmerri dhe llahtari i këtij krimi të veçantë, ajo sjell rrëfimet tronditëse vetëm të dy të rejave shqiptare, si prototipe edhe të 20 mijë të mbijetuarave të tjera që lotët si vrer gëlltisin çdo ditë, siç thotë autorja në poezinë e saj kushtuar grave të përdhunuara. Janë megjithatë edhe 1739 gra shqiptare që nuk i mbijetuan terrorit të forcave serbe, duke u bërë therorë në themelet e lirisë së Kosovës.
Autorja bën thirrje me zërin e nënës që të mos heshtet e të dhunohet e vërteta, sepse bëhet kështu një krim i dytë mbi gratë e vajzat që përjetuan dhunimin seksual gjatë luftës, por edhe sepse ashtu pamundësohet trajtimi dhe rehabilitimi i tyre. Krimi duhet denoncuar dhe dënuar!
Ky publikim është në vazhdën e kontributit të autores në këtë temë të dhembshme, për këtë plagë të pambyllur të luftës.
6
Presidenti serb, që gëzon simpati dhe përkrahje të gjerë në popullin e vet, para do kohe, në stilin e tij, përveç krimeve të tjera, e mohoi edhe këtë krim monstruoz të forcave të shtetit të vet kundër grave shqiptare.
Populli serb ka nevojë ta pastrojë këtë njollë të zezë nga biografia dhe historia e vet. Ky lavazh fillon me ballafaqimin me krimin, me kërkim faljen e sinqertë dhe me denoncimin e dënimin e tij dhe të atyre që e bënë, për gjëmën e shqiptarëve dhe të zezën e vetë serbëve. Sa më parë, aq më mirë.
________
-Parathënie e librit “Dhuna seksuale nga forcat ushtarake policore serbe ndaj grave shqiptare gjatë luftës në Kosovë”, të autores Elife Luzha.
Në gjuhën angleze:
THE ACCUSATION OF AN INTELLECTUAL WOMAN
Elife Luzha, Sexual violence by Serbian military police forces against Albanian women during the Kosovo war
1
This publication is a protest and accusation against a filthy war of the last century that the infamous Milosevic Serbian regime waged against Albanian women and girls in Kosovo. Abuse of Albanian women by the violence institutions of this cruel regime was designed to achieve the moral defeat of the people who were putting up resistance. Thus, they murdered 1392 children with the intent to cripple the future, too; and when they burned down 120,000 houses, often with people inside, and displaced and evicted an entire population from their hearths, they committed genocide.
2
The author has divided her writing into six thematic units, ranging from the Serbian occupation of Kosovo and genesis of Albanian-Serbian hostility, at the core of which is the clear-cut partition of the Albanian land and centuries-old calvary of an entire population and their resistance against violent annexation. This invincible resistance for almost a century, with its ups and downs, was triumphant at the turn of the twentieth century, when not only Kosovo was forced into an armed struggle, but also the democratic world launched a military intervention.
The second part of the book presents and analyses only one aspect of the war of the Serbian forces against Kosovo, the most criminal one in the Albanian sense, i.e. the sexual rape of over 20,000 Albanian women and girls. Compared to the Kosovo population of about two million, this figure speaks horrendously a lot.
In the next two parts the author views and addresses this ugliness as a biological genocide, as a means of war and crime against humanity. In the last two parts, however, she blames those external factors that failed to apply international law for that crime, on the one hand, and domestic institutions that failed to sufficiently prove or denounce it, on the other hand. The book is written in accordance with the necessary scientific format; it is well-argued and with an explicit content and eloquent style of writing.
3
The belief has struck root since antiquity that an army which uses rape as an instrument and manner of war is doomed to suffer defeat.
The widespread sexual violence in Kosovo as a weapon of war resorted to by the Serbian forces bears testimony to their overall character, but also the character of the politics that led them.
Family, the basic institution of society, constitutes one of the loftiest genetic virtues of Albanians. It is not a mere coincidence that the long-standing anti-Albanian doctrine elaborated by Serbian intellectuals and politicians has been intended to smash the backbone of Albanian being: family, honour, dignity and national pride.
The civilians, children, elders and women became the primary target of the offensive detachments of Serbian cowardly and craven forces engaged in the Kosovo war. They lacked not only any combat morals to fight the Kosovo Liberation Army men and women combatants in uniforms, but also human morals. An army that kills infants with pacifiers in their mouths, and sexually assaults vulnerable women and girls, is doomed to die. Not only that! By violating the Albanian national morality, they placed the morality and dignity of their nation and state on the stand of the accused in front of the history and conscience of mankind, and for generations on end.
4
I do not want to believe that this schizophrenic behaviour is a Serbian national defect or pathology, but I do remember a scamp, criminal Serb boy when I was in a room with him and others at Novi Sad Investigation Prison. At one point his inmates asked him what was his greatest wish. I was expecting him to say that he wanted to be released, but no. “I wish I had a beautiful girl, raped her with the strength of a man, and in the end hung her head down and slowly skinned her and tear her flesh to pieces!” I heard and tried to get an insight into his psyche, but he was so cold-blooded in his words, that I could not discern a single projection of his facial nerve all the while gesturing with his hands like he was really tearing a prey. And that made me pause and ponder a long while about the boy with such a soul: where was that idea coming from, who told him that, where did he read about it, or was it a morbid imagination of his own? For a moment my mind went to the Albanian girls playing on a lawn like angelic lambs … I turned to reading a book …
5
Elife Luzha, a woman who has gone through a lot of suffering and who since her early childhood was persecuted by the regime for participating in demonstrations and for her freedom-loving spirit, now holding a Master in Diplomacy, a creative intellectual and renowned poet, has raised her voice against the injustices done to women, especially against the sexual abuse perpetrated against them during the Kosovo Liberation War. With the empathy of a mother and more so of a poetess, Elife Luzha addresses this grave wound of the war as a tragedy that happened to her Kosovo. Going deep into the horrors and consternation of this particular crime, she brings to the readers the shocking narrations of only two young Albanian women, as prototypes of the 20,000 other survivors who are still swallowing bitter tears every day, as the author says in her poem dedicated to raped women. There were, however, 1739 Albanian women who did not survive the terror of Serbian forces, thus becoming martyrs on the foundations of Kosovo freedom.
With the voice of a mother, the author calls on humanity not to silence and let the truth be violated, as this means committing a second crime against those women and girls who became victims of sexual rape and abuse during the war, and also renders their treatment and rehabilitation impossible. Crime must be denounced and punished!
This publication is in the wake of the author’s contribution to this painful subject, to this unhealed wound of the war.
6
It was only recently that the Serbian President, who enjoys the widespread liking and support of his people, denied in his discourse, among other crimes, even this monstrous crime committed by his state forces against Albanian women.
The Serbian people need to cleanse this black spot away from their biography and history. This cleansing should begin with condemning crime, seeking genuine pardon and forgiveness, and denouncing and punishing those who committed it, thus wreaking havoc on the lives of Albanians and disaster on Serbs themselves. The sooner, the better!
Translator: Kastriot Myftiu
