NJË LAMTUMIRË QË FLET…
Nga Rexhep Kasumaj, Berlin 24 tetor 2021
Ditët e ikura do t’i jepnin fundkohës së një karriere simbolikë të veçantë: të pikëlluar si vjeshta dhe të bukur si shpresa!
Ishin dy momente që kulmuan vezullimshëm e, njëkohësisht, mendueshëm këtë javë tetori të vonë të Zonjës Angjelë!
Njëra, solemne e plot hir. Dhe tjetra, betonim i kulturës së urtë të vazhdimësisë.
1.
Bruksel. Event i lartë salloni. Një Zonjë e madhe lamtumiret me punët e epërme të Shtëpisë komunitare.
“Këshilli i Europës pa Kancelaren Merkel do mbetet si Roma pa Vatikanin”, thoshte i emocionuar eurodinjitari Charles Michel.
Kur ndonjëherë ndodhte një frenim, një ngecje e palëve në përplasje interesash, “tak, tak, tak…dhe Zonja bënte derman”,
do shtojë një tjetër zotëri në selinë e Europës.
Dhe, pra, gjente formulën e përkimit që mirëdrejtonte energjitë kombëtare.
Që këtej, ishte një frymë, një shpirt dhe, poaq, një tempull politik më vete, që bënte shenjë besimi e prehjeje për epokën që, tashmë, po kryhej!
Çastet prekëse mbushnin hapsirën dhe fjalët e nderimit kumbonin si betim.
Natyrisht, jo të gjithë do kenë pasur këtë emocion thellë në intimën e zemrës së tyre.
Gazfshehtë meskinë që hijesojnë pusive të Europës kishte përherë. Ndoshta, pa ngurruar e supozoj, se, fjala vjen, ky gëzim i fshehtë është ndjerë në ndërdijen e Francës së Macronit, apo në rrethet e orbanistëve të Lindjes inferiore. Kushedi, ndoshta, dhe në zyrat e ndonjë despoti provincial të Ballkanit.
Mirëpo ishte vetë Zonja që, në momentin e dytë të saj në Berlin, u kujdes për kotninë e kësaj ndjenje tinzare.
2.
Metropoli gjerman. Një ditë më pas. Intervistë, mbase nga të fundmet e Kryebanores e rrugës së njohur “Willi Brandt 1”, Mitte, Berlin!
“Me Olaf Scholz-in Kancelar, edhepse, natyrshëm, do t’ketë rezon e refleksione të ndryshme politike mes nesh, mund të fle e qetë!”
Dhe kjo qetësi nate, nuk i referohet ndërgjegjës, por shtegndjekjes politike!
Ndaj, strategjitë e saj europianiste do ndiqen dhe hilet e nënujshme për të spostuar Gjermaninë nga balli i kolonës, nuk venë përtej netësh pa gjumë të zotërve të tyre.
Por kjo kulturë vijimësie, merr dhe kuptimin e një kumti, sado i vështirë, për kryepushtetarët poshtë Vjenës.
Është një mesazh demokracie libertare që ata, të mëdhenj a të vegjël, t’mos i kthehen përherë “vitit zero”, posa të fronsohen në kupolën e Fuqisë!
Që, ashtu, të vetëshpallen misionarë t’njëj fryme mistike që ka zbritur të shpëtojë kombin e njerëzinë!
Zonja iku, por, meqë do t’fle e qetë, merkelizmi si një ind substance do jetojë sërish!
Në prirjen tejpamëse të korifenjëve themeltarë të Europës së bashkuar! Të Europës që, përballë kolosëve gjeopolitikë të botës, është alternativa e vetme e vogëlanëve të saj!
