PORTETET DHE STATUJAT QË MË PËRQESHIN DHE MË SHOKOJNË

Nga Brahim (Ibish) AVDYLI:

PORTETET DHE STATUJAT QË MË PËRQESHIN DHE MË SHOKOJNË

(Rrëfime, nga tre personazhet, sikur novelë e gjatë)

DY FJALË SI FILLIM

Këtë novelë mjaft të komplikuar dhe kontraverse, me gjërat që thuhen prej dy vetave, por të shkruar në veten e parë, prej mësimeve tona deri më tani, e kam marrë përmes duarve të Alban Grishës. Me lutje të mëdha e mora, që t’a shtoj e publikoj. Madje, ajo është një rrëfim i shndërruar në novelë.

Në realitet, nuk e dimë çfarë të themi. Na sjellin disa të dhëna prej Liridon Kokës dhe të zgjeruara prej Alban Grishës. Tregimet dhe novelat shkruhen në veten e tretë, por kjo është në veten e parë, shkrim që e fillojnë ata të cilët nuk janë sprovuar me shkrime letrare. I ngjanë pak shkencës e nuk është shkencë; ia ngjanë publicistikës dhe nuk është publicistikë.

Mua, zonja Eureka Malësia, grua e veçantë, më vjen rëndë t’a botoj e t’a lë pa ndonjë thënie timen. Ata e sollën për botim dhe unë jam redaktore mjaft e njohur, te “Koha Jonë”. Kjo redaksi ia mbanë krahun qeverive tona.

Më së pari po e themi se qeveria e Turqisë është pro dhe contra të gjithëve. Ajo e lidhë këtë gjë me besimin e njerëzve, i cili është manipulim i vetëdijes së masave. Të gjithë thonë se e kanë në radhë të parë fatin e masave të tyre, por janë të parët që e manipulojnë njeriun në të gjitha mënyrat!

Kjo gjë, nuk më pëlqen fare! Aspak fare nuk më pëlqen! Me të vërtetë, jo!

Ligji i qeverisë sonë, sikurse i qeverisë së Kosovës, por edhe qerek-qeverisë së Maqedonisë së Veriut, për të mos e llogaritur as qeverinë e Greqisë dhe të Turqisë, janë në kundështim me pikëpamjet tona, sepse ata janë edhe nën ndikimin indirekt të Rusisë dhe të shteteve të tjera të Lindjes. E kam fjalën për ata që dinë me të vërtetë çka thuhet, sepse pjesa dërmuese nuk dinë.

Në këtë drejtim, nuk i përkrah as unë këto thënie. Nisemi prej gjuhës së parë. E themi se ka qenë shqipja e vjetër, prej “Nephilim” të Dhjatës së vjetër e prej Egjyptit. Zyrtarët apo të themi “shkencëtarët” përpiqen të na lënë pa gjuhë, deri në Mesjetë. Një pjesë nisen prej Kadmit. E quajnë “një prej personave kryesor të kombit ilir”, i cili e solli “konceptin e ri” në gjuhën tonë, edhe pse alfabeti i tij quhej “alfabeti Fenikas”. Pra, edhe fenikasët nuk ishin direkt ilir, por indirekt ilir; i cili ndikoi të jetë gjuha jonë semite, sepse nuk ishim të tillë, por “skype”, dhe kjo do të thotë “shqipe”!

Njerëzit më të ditur të vendit tonë fillojmë t’i quajmë si Greqia, dhe t’ua japim nivelin “akademik”, prej Kadmit; të përfillim themelimin tonë prej birit të tij “Illyrios”, e jo prej Ilirit të Polifemit, mija vjet para Kadmit?!…

A ka të drejtë Alban Grisha e Liridon Koka, në këto që ua thashë gjatë krijimit tonë apo jo?! Për mendimin tim, janë të sakta. Nuk e di a është e drejtë botimi i tij sot apo jo, prej Shtëpisë Botuese “Koha Jonë”, në Shqipëri apo në Shqiptari. Ju, jeni dijetar e lexues të shkencave të vjetra. Ndiçni këto shkenca e gjëne të vërtetën, sepse edhe ajo del pak nga pak!…

Në mes të jetës së Polifemit e lindjes së birit të Kadmit, kanë kaluar mija vite! Iliri ka folur shqip, përpara birit të Kadmit dhe të Harmonisë. Bota nuk e quan sikur Alban Grisha, Liridon Koka dhe unë! Pra, jam në konfrontim të tërë botës shkencore dhe shqiptare! Ata e marrin “fillimin tonë” prej jetës së Kadmit dhe të Danait. Fillimin e ilirëve e fillojnë që t’i numërojnë prej tyre, prej “ILLYRIANIT”. Disa na quajnë se jemi “bijë të pellazgut”!…

E dyta, në këtë tregim të tyre, janë të dy autorët, Alban Grisha dhe Liridon Koka, si të diskriminuar nga shoqëria, fqinjët, gruaja e fëmijët e tyre. Mirë, gruaja e tij mund të merret si “e lirë”, apo si “e përdalur”, por jam një grua serioze dhe e dua vendin tim, me aq sa mund të jemi në këtë vend. Prandaj nuk mund ta botoj pa e dhënë relacionin tim, në kokë dhe në përfundim!

Kjo është e qartë! Ndryshe, do ta kthej botën shkencore dhe ate shqiptare, por edhe “greke” apo tuko-arabe, sikurse SHBA-të, në një lëmë diskutimesh.

Në të vërtetë, po ua jap si “të botuar” këtë rrëfim apo novelë, si të duani e quani, dhe po u tregoj se jam pro pjesës më të madhe të thënieve të tyre.

Gruaja duhet të mendohet shumë para se t’a zgjedhë bashkëshortin e saj, e pastaj shumë më tëpër do të duhej të duroj, edhe të padrejtat, nëse i quan ato kështu, sepse nuk janë të gjitha “të padrejta”, e njeriu aq sa lexon edhe di. Burri i saj ka lexuar shumë, ndërsa ajo nuk ka lexuar asgjë!…

E nderoj Alban Grishën për ndihmën e tij për të varfurin në rrugë, pa punë e pa të holla, duke pritur shkurorëzimin.

Ju lexoni tërë këtë novelë e mos më kritikoni, ju lutem!

Po distancohem pak nga shkrimi në vijim!…

(PROLOG)

Të tridhjetën herë e rilexoj këtë histori të një të “çmenduri”, që e quajnë Liridon Koka. Ai nuk është i tillë, por një njeri i varfër nga kombi im, që fle nëpër rrugë, të cilin, të gjithë sa janë marrë me te, edhe nga familja e tij dhe nga pushteti i vendit, nuk e duan dhe e nënçmojnë. E kuptova pse fqinjët nuk e donin, pasi as djemtë e tij nuk i shkojnë pas, sado që përpiqet ai t’i ndjellë ndër lotë pas vetes, e sidomos as gruaja e tij nuk dëshiron të ketë ndonjë punë me te. Tani, ka mbetur pa punë, pa të holla, shtëpi e katandi.

E kuptova më së pari pse fqinjët nuk e donin, sikurse as gruaja. Në fenë islamike qenë pjesa më e madhe “të shitur” dhe shumë nga pushtetarët. Në anën tjetër, e pashë se ate e kishte rrokur njëfarë “sëmundje”, që prej gruas, e cila po e largonte. Gruaja kishte shumë vetë, të cilët e lakmonin për ate që bënte ajo çdo ditë, para xhamave të dritareve të saj; në rrugë apo në të gjitha trotuaret e këtij qyteti, etj. E shihnin si dridhet e përdridhet.

Së dyti, fqinjët dhe pushtetarët, të kishe një aparat psiqik dhe t’ua matje trurin, sa ata mendojnë vetë e sa “mendon” djalli, duke vepruar me trurin e tyre, e kuptoje se ata nuk i masin mendimet me hapin e zemrës. Priren nga premisat e pushtetit të korruptuar prej armiqve tanë, në të gjitha anët. Këtë burrë të dheut e denigrojnë pa të drejtë. Unë e quaj BURRË!…

E di se edhe fqinjët, sikurse duan vetë, do t’i bien një ditë rruzareve të asaj gruaje, e cila quhet “zonjë” dhe ndoshta do t’i kënaqin epshet e veta.

Më së shumti i duan armiqtë kombëtarë se sa Liridon Kokën, dhe e kanë përzënë nga shtëpia e vet. Ai pret përjashtë që të ndahet me gjyq prej gruas…

Tani, po i nxjerri në shesh dy anët e kësaj çështje të madhe shoqërore:

1) Nga një libër i Dr. Arsim Spahiut, i cili, ka shumë polemika të pa autorizuara me studimet tij dhe e tjerëve me te, por edhe me mua, sepse nuk pajtohem me të gjitha thëniet e vjetra të tij;

2) Nga një vendim të Kishës Ortodokse Shqiptare, e cila na i nxjerrë në shesh disa pika të serbëve.

– “… në Tabelën gjenealogjike nr. 3, Danai, heroi eponim i danajve, është njëri prej bijëve të Belit dhe Ankinoes nga Egjipti. Kështu provojnë dhe tezat e autorëve të tjerë grekë. Danai shkulet nga Egjipti me të pesëdhjetë vajzat e veta dhe merr rrugën drejt perëndimit. Ata zbarkojnë diku, në vendin që më vonë do të quhej Greqi, dhe vendosen në Argos. Në atë qytet Danai vë re se Zeusi, Hermesi dhe hyjnitë e tjera të vendasve, që popullonin Argosin, janë të ndryshëm nga ato, të cilëve u janë falur në Egjipt.”

(Dr. Arsim Spahiu: “Orakulli i Dodonës dhe Epirotët (sh. XX-II para e.s.), Mitologjia dhe feja epirote, Vëllimi I”, GEER, Tiranë, 2008, faqe 51)

– “Në tekstet dhe fjalorët e mëdhenj të mitologjisë greke nuk figurojnë fare termat “Graeci” dhe “Graecia”. Këta emra janë përdorur për herë të parë nga romakët dhe lidhen drejtpërsëdrejti me epirotët e Epirin.”

( E njëjta vepër, i njëti autor, faqe 53)

– “Me vendim të Këshillit të Kishës Ortodokse Kombëtare Shqiptare dhe me bekimin e kreut të Kishës sonë, zotit AT Arban Tulla, është vendosur:

1) Kisha jonë mallkon kishën serbe dhe kreun e saj, Patriarkun Profire.

2) Ndarja kanunore me çdo kishë serbe në Serbi ose në mbarë botën.

3) Shpalljen heretik të çdo kleriku serb.

4) Mosnjohjen e kishës serbe si kishë paqësore të krishterë.

5) Mosnjohjen e asnjë dokumenti që lëshohet nga kisha serbe (certifikata pagëzimi, kurorëzimi etj.).

6) Ndalimin e hyrjes së çdo prifti serb në kishën shqiptare.

Ky vendim hyn në fuqi menjëherë!…“

(Vendim Kanunor Kishtar i Kishës Ortodokse Shqiptare)

Ju gjykoni vetë këto thënie të tyre. Në radhë të parë e kuptoni se Danai e Kadmi kanë ardhur me qëllim prej Egjiptit, pasi atje ishin të pakuptuar dhe THOT-it, REAS, FARAONI (Fara jonë), etj., nuk e përfillnin veprimin e tyre.

Atje, në Egjipt, kishin udhëhequr mbi pesëmijë vite gegët, si pjesë e këtij kombi. Normalisht, duanin gegët që t’i heqin prej qafe fenikasit. Kështu i ndoçën edhe prej Izraelit dhe prej Jordanisë. Egjiptasit, për mendimin tim, ishin shumë më të vjetër se sa fenikasit. Fenikasit quheshin kananistë dhe basanistë. Ata besonin në çështje të tjera, ndërsa kur mbërrijnë në Argos, e kuptuan se fisi ilir i këtij vendi, sikurse fiset e tjera të ilirëve, besonin në gjëra të tjera, në Dodonë, si p.sh.: Zoti, Zeusi, etj..

Ka mjaft njerëz që flasin apo merren zyrtarisht me këto thënie, po e them “pro e contra”. Edhe unë, me qëndrimin tim, jam në të njëjtin krah të këtij rrëfimi, por anoj kah morali shqiptar.

Sidoçoftë, po ua lë njëherë këto thënie të Liridon Kokës që t’i lexoni, të shkruara si rrëfim:

1.

Asnjëherë nuk kam arritur që të qetësohem. Edhe po t’i mbylli sytë, i shoh prap në kujtesë. Të kaloj edhe përtej Diellit, ata më përcjellin prapa, duke më përgojuar e duke më përqeshur me të madhe. Edhe të zhdukem nëpër mes të ferrit, ata më gjëjnë, sepse prej atyhit e kanë prejardhjen. Kokordhitë e pandalura me erë të ferrit nuk kanë të ndalur, të cilat ta zënë udhën dhe frymëmarrjen, të ndjekin përherë me lotë të dëshprimit, sepse aty e kanë vatrën e tyre! Si demonët më ngjallen kudo, sepse demonë janë ata, e nuk më lënë të qetë! Shumicën e pjesës sime të Diellit, e cila është dije e mirëfilltë, dituri e vërtetë, e zënë me pahirë. Prapë përrallohem me qeshjen e tharbtë, para botës dhe meje, madje përpara të gjithëve!…

Kur duhet ta them të vërtetën legjitime të krijimit të popujve të botës, pas meje, çuditërisht fenikasit i bëjnë më tepër se gjysmën e njerëzimit për vete, pikërisht me të përcjellura të gajisura të çmendura e të pandalura të tyre.

Kjo gjë nuk bënë! Nuk është në rregull! Unë flas seriozisht dhe demonët i kam kundërshtarë! E di se jam fillimi i botës, por ata aspak nuk më njohin. Pra demonët më sillen në çdo anë! Të gajisurit e botës më përqeshin dhe më përgojojnë edhe ata, bashkë me demonët. Dalin prej përmendoreve në çdo pjesë të botës dhe mësojnë të më përgojojnë më tutje, me vetëdijen e ikur nëpër eter. Nuk e vërejnë eterin mbi ta dhe ferrin nën këmbët e tyre.

Ata i shërbejnë zotit të feve, jo Zotit të Madh, që është mbi planete, madje në Gjithësi, me përgjegjësi të madhe e me dhemshuri tejet të gjërë, sa tërë bota jonë, sa gjithëdija. Ai ka qenë aty, para krijimit të botës sonë, para krijimit të gjelbërimit nëpër natyrë, para krijimit të gjitha llojeve të luleve. Bimët e lulet shndërrohen në medicinë; edhe ato që ne nuk i vlerësojmë apo që ne i largojmë prej nesh, si të panevojshme, si të liga, të lindura në tokën tonë, e cila ka gjithçka që na duhen në këtë jetë; para se të krijoheshim ne, miliarda vite përpara krijimit të njeriut…

Mua, Liridon Kokës më nevojitet liria. Kokës i nevojitet të mos ketë më dhunë nga armiqtë e njeriut. Jeta qarkullon më tutje, nëpër thellësinë e botës njerëzore, me të gjitha shkencat, edhe metâfizikën (Me tâ është fizika!), jo me fetë, të cilat shetisin kundër njerëzimit. Ai vritet kudo, andej e këndej, për gjëra që nuk i shërbejnë aspak njerëzimit, origjinës së tij, si njeri. Edhe fëmijët nuk kanë aspak sherr, inat, gënjeshtra, gënjeshtra të feve, etj.

Njerëzit janë gëdhendur nga të tillë, dhe u quajkan “profet”. Kanë qenë si bisha! Paskan qenë edhe nëpër shpella, të “bisedojnë” me demonë, pasi i kanë bërë të nëntëdhjetë e nëntat e kësaj bote.

Demonët fshihen nëpër shpella të errëta. Ata i diktojnë prej aty të vrasin pa mëshirë, pa aspak mëshirë. Qeniet që ecin me dy këmbë nuk e dinë nga u vie e keqja. Po u them se e keqja vie nga demonizmi i jetës sonë, të prirë nga ish-qeniet e papara dhe të paekzistuara në jetën tonë të ndritshme, nëpër shpella, pa dritë dhe nëpër errësirë të plotë, ku lakuriqët jetojnë, të fshehur në errësirë. I kanë kushtet e veta demonët, të cilat duhet t’i plotësosh, në radhë të parë me moral tuajën. Nuk merret nga gjaku yt, vajza e vëllaut tënd për grua! Duhet të përfillet edhe mosha, a është e mitur apo është e rritur!

Për shëmbull, “profeti” i juaj, plaku pesëdhjetë vjeçar, e ka martuar për grua të miturën, së bashku me nënën e saj. Nën moshën gjashtëmbëdhjetë vjeçare ajo është e mitur! E ruan Zoti i Madh e nuk e ruan “profeti” i juaj! Ai e quan veten “profet”, e të tri pjesët e botës nuk e njohin si “profet”.

Mua më rrënqethet i tërë trupi! Më gërditë deri në fund të fundit!

Kuptohet pse dua të vjellë!…

2.

T’i lëmë këto gjëra, që nuk më duhet t’ua them. Aspak të mos i them! Nuk po merrem me gjëra të pathëna, por me gjëra të mosthëna apo të thëna pikë së pari nga unë, Liridon Koka. I ndjeki të gjitha të dhënat e bukura nëpër statuja, sepse kjo është mrekulli e dhënë nga një mundësi e krijimit.

Po, po. Jam krijues dhe jo shkrimtar. E nisi krijimin e nuk shkruaj. Kur fillon e para, niset krijimi, pra është Krijuesi, në shembullin e krijuesit të botës, Hyjniut, Zotit të Madh, Gjithësisë. “Hyjniu” është emër i përgjithshëm, e jo një emër i veçantë, një emër konkret. Ka shumë “hyjni” në Qiell. Nuk e dimë se kujt i drejtohemi. Është emër abstrakt. Edhe nëse ka plot hyjni në Qiell, askush nuk të përgjigjet. Por, po i kthehemi njëherë krijimit.

Dikush i mbaron ato me artin e tyre shkrimor e dikush tjetër i luan ato nëpër teatër apo film; dikush i krijon nëpër gëdhendje, qoftë mbi dru e qoftë mbi lino-gdhendje, me derdhje të metaleve apo të statujave të mermerit, statujat e gurta, të ngrira, të bronzit apo statujat historike. E dikush tjetër, i bën me vizatim, me ngjyra apo me ngjyrosje të kombinuara, në hamer, me copë të caktuar, me beze të artit e të pikturës, në mur, apo një pikturë monumentale ose historike. Dikush tjetër krijon strehim e shtëpi, ku mund të strehohet njeriu, nga të reshurat, nga zhegu, nga era, etj…

Sa herë fillojnë monumentet historike, përpiqem të gjëjë ato më bukurat e të fillimit. Çuditërisht më stopohen shumë keq, në fillimet që nuk janë fillime të vërteta, por gënjeshtra shumë të bukura. Po, po. Po e them të vërtetën! P.sh.: himara është rajon i parë dhe himariotët janë më të spikaturit në tërë botën. Kudo që të ndodhen në periudhat e përleshjeve të mëdha, arrijnë të jenë në kryesi të popujve, deri në Argjentinë. Askush nuk i veneron për prejardhjen e tyre, por për aftësitë. Madje askush nuk i dallon prej toskëve, me trup të shkurtër gjenetik, sepse nuk dallohen vetë prej tyre, por të gjithë i mbajnë nën sjetull. Normalisht! I kanë vëllezër të kombit të tyre!

Harronjë njerëzia të shikojnë trupat e tyre prej viganëve, të lartë, si të qenë bijtë e parë të Polifemit, të Çikllopit tonë, babait të të mbarë kombit shqiptar.  Aty, në kodrat e larta të bjeshkëve të Tomorit, herën e parë ka zbritur anija kozmike prej Qiellit dhe askush nuk mendon për këtë anije.

Himariotët janë gegë, e jetojnë në territorin e toskëve. Kanë arritur në të gjitha rajonet e botës që të jenë atje dhe i kanë marrë ndër kohë ngjyrat e racave. Kur të dëgjojnë kështu të flas, do të më quajnë “i çmendur”!…

Hë! Mirë! Unë po filloj nga afër, nga grekët. Ndalem te armiqtë e vjetër, te “grekët”, të cilët quhen kështu, e të cilët fillojnë me akajët. Këta nuk janë ilir, por pushtues të trojeve tona, të cilët janë afrikanët e ardhur në Gadishullin Ilirik, pikërisht ku kanë ardhur fenikasit e Kadmit dhe vëllau i tij, Danai, me të pesëdhjetë vajzat e tij, të cilët janë ngulur në territorin e ilirit të vjetër, fisit të Enkelejve. Ata janë teban e nuk kanë të bëjnë me Sellët.

Edhe illyrianët na fillojnë shumë më vonë e me gënjeshtrat e Kadmit e të Danait, fenikas. Nuk janë aspak “ilir”, por i martuar me iliren Harmonia, prej Epirit, jugu i Shqipërisë, dhe vëlla i Feniksit, e deri te Europa. Biri i tij është Illyri. Në vend se të niset historia jonë nga vëllau i madh i Gallit e Keltit, që është Iliri i parë, prej Babait të të gjithë europianëve, apo racës së bardhë të arianëve, niset vetëm prej Illyrianit të Kadmit, pas përmbytjes së madhe!

Polifemi, babai i vërtetë i Ilirit, Galit e Keltit, e nuk është më një “mitologji”, por është gjetur skeleti i tij në Spellën e Spiles, mbi Vlorë, Shqipëri! Ai është quajtur “Ciklop”, prej fjalës shqiptare “Kodrat e Çikës”, në Himarën iliro-shqiptare. Ka qenë i martuar me Ylliren Galata, që është baba i vërtetë i të gjithë neve, me syrin e tretë, kombit më të madh pas indianëve. Vendi shtrihej nga Babilonia e deri në Angli e Amerikë.

Ne kemi zbritur nga Yjet, ylli i dyfishtë SIRI (e Sirius e shtojnë “ius” prej alfabetit fenikas të Kadmit!), në Dodonën e parë, në malet e larta të Tomorrit! Vetë e quaj “Yllire” gruan e Polifemit e deri te pasardhësi i parë, të cilët, disa albanologë më të denjë i quajnë “parailirë”, e kjo fare nuk ka arësye! Madje nuk fillon nga djali i Kadmit, Illyrios, sepse është një gënjeshtër kluqe, e ilirët kanë filluar që heret, si arbanë (po e analizoj: bëj ari me punën time=ar-banë), 25’000 vite para Krishtit. Kanë shkruar ata që dinë të shkarravisin, se të parët tanë janë “pellazgët”, e ata kanë sunduar me dhunë prej viti 2417 deri në vitin 2117 para erës sonë. Ndërsa Guri i Xhuxhit, i gjetur nga Fana e Mirditës, është në studim te Univerziteti i Oxfordit të Britanisë së Madhe, plotësisht 50’000 vite para erës sonë, që titullohet “Homo Sapiens”! Ai dinte të shkruante, pra nuk quhet “Homo Sapiens primitiv”!…

A e daloni ju këtë çështje dhe a e njihni mirë këtë çështje?! Jo, pra!Nuk e dini! Kuptohet, se nuk e dini! Ai që di të shkruaj, nuk është më primitiv!…

Përkundër kësaj niset gënjeshtra nëpër historinë e vjetër dhe na shkelen 47’683 vite kohë para lindjes së Krishtit! Na zhdukin prej tërë historisë dhe e vendosin veten, që në gjenezë! Dalin para luanit, si gomarët!…

3.

Unë i përcjelli statujat historike, shoqërore, sociale, ato që duhet të jenë të tjera nga këto që thamë, sa të futesh në PANAIRIN E MADH TË JETËS, në të cilat përpiqem që të gjëj pikërisht më të mirat, që janë të ekspozuara, të cilat duhet të shprehin vetitë e mëdha të NJERIUT, të njeriut tonë, i cili ka qenë I PARI dhe i lindur para të tjerëve. Por, askund nuk i gjëj! Sikur të gjithë janë kthyer në PADREJTËSI! Janë të mbledhura e të prezentuara kështu!…

Ç’e do! TË PARËT jemi, të cilët kemi zbritur nga YJET, e flisnim shqipen, të vjetër e të re. Sot, e flasim shqipen letrare, por edhe dialektin gegë, pjesa më e vogël e dimë, sepse ata kanë folur një fjali të bashkangjitur, me rrokje. Kjo ishte mrekulli, në të kaluarën! A gjuha letrare është e kamufluar, sepse jo të gjithë banuesit e këtyre trojeve nuk e dinë shqipen e vjetër!…

Çuditërisht më dalin prapa këtyre gjërave mjaft statuja greke e statuja serbe, statuja ruse, statuja turke, statuja fetare, iraniane apo irakiane, etj. Kulmoret e tyre janë statujat arabe, të spekulluara me njëanshmëri të beftë! Para tyre çatallohen e më përqeshin me tallje figurat preverze të armiqve të mi, e që janë më të afërt. Ata më shikojnë si vrasësit e mi të djeshëm e të pardjeshëm! Presin përsëri të ulem me tërë urrejtjen e tyre të prishtë dhe të më shokojnë befasishtë! Nuk e di nga e marrin ata të drejtën e tyre, por janë shumë të pakënaqur, pse nuk më kanë shkatërruar që atëherë!

Pra, janë vrasësit serb, serbo-serpente, e nuk janë komb, edhe pse e kanë vendosur veten në historinë e dhunshme, me të tërë qenien gënjeshtare, duke na luftuar në çdo anë dhe duke i bërë të nëntëdhjetë e nëntat mbi ne, me gazin satanik, të demonianëve të mbitokës. Nuk janë aspak të drejtë, por të padrejtë, me gënjeshtra të rrejshme e të shumta, të cilët e kanë pasur “Kryetar” edhe Qosiqin, i cili e merr një “shpërblim NOBEL”, pse është një shkrimtaruc serb, që thotë se “gënjeshtra është interes kombëtar” i serbëve.

Mut i mutave! Shkrimtarucët “serb” e shkërdhëtarët sllavo-madh e “serb” janë një numër i “dijes” së paditurisë demoniane e të çubriloviçëve, të “akad-de-mikëve” serbo-grek, të cilët dinë t’i bashkojnë gënjeshtrat ballkanase prej Kadmit e këtej; të zvoglojnë me territor e me të gjitha gjërat e tjera, varg e vi, sa ne të çmendemi me fenë, edhe “islamike”, prej Saharasë, e të mos e dimë as shqipen mirë, por së prapti, arabisht e turqisht.

Arab do të thotë ar-ab= jap ari, shes ari ! Ndërsa ne kemi qenë arban, ar-ban, për punë si ari, të mira, nga toka, nga dheu! Na nënçmojnë, sepse punojmë, e nuk jetojmë në kurriz të të tjerëve, aq më pak të grave tona!

Ne ishin arban e ata u quajtën arab. Ne, Diellin e shihnim si yll i madh, të botës së gjërë të globusit tonë, si shenjë e dijes e diturisë, e ata, na e japin prej gjuhës së tyre ar-pisht, “Al’lah”-un, si zot i madh, që i luten 5 herë, pasi i bëjnë të nëntëdhjetë e nëntë të ligat, e pesëdhjetë gra i marrin, edhe bijën e vet, madje 6 vjeqaren, si profeti i tyre apo të tjerë, që besojnë në islam.

Po e marrin një hoxhë nga Serbia dhe një vehabist, më i “zgjedhuri” i tyre. Më duket se është nga Gjilani i Kosovës. Ai thotë:

“Gjaku i jo-besimtarëve është pija më e mirë për muslimanët!”

Ndërsa Muhamed Jusufspahiç, thotë detyrimisht prej shtetit Serb:

“Ne, jemi muslman. Unë jam patriot serb, Kosova është djepi i Serbisë.”

Ata nuk janë të kombit “musliman”, por janë gjaku ynë i prishur e i kthyer në “musliman”. Është nga Shqipëria Veri-Lindore, brenda Serbisë.

Kjo gjë është TMERR! Ka harruar se ai që pi gjakun e dikujt tjetër, nuk është më NJERI, por është DEMON! Demonizimi i njeriut bëhet kur ai do ta pikcojë dikend në fyt; kur pi gjakun e tjetrit; kur ha mish, sipas budizmit. Ai dëshiron të vjerret si lakuriqët e erësirës, me këmbët lart e kokën poshtë, si ata nga të cilët është feja islame, p.sh., ndër shpella të Arabisë. Mjafton t’ua shikojmë mjekrrën e të kuptojnë se nuk i ngjajnë aspak njeriut, por djallit e majmunëve! Fjala e urtë latine thotë: “Mjekrra nuk e bën filozofin!”. E ajo nuk e bën as njeriun e kulturuar, por e kthen në njeriun primitiv.

Nëse thuhet “muslimanizëm”, është GABIM I MADH! Nuk duhet të thirret “musliman” ai që i beson islamit, si fé, e nuk e ka këtë etnitet, kombësi apo komb! Ata janë besimtarë të islamit, të përkatësisë së besimit islam, por janë të një etnie tjetër, të një kombësie apo kombi tjetër.

Besimi i plotë në një gjë të padukshme, të shndërron totalisht në të marrë. Besimi ka të bëjë me psiqikën, e nuk ka të bëjë me etnitetin. Etniteti dhe kombi dallohen nga ADN-ja, e besimi nuk e ndërron gjakun. Kur bjen prej Dijes në të verbëten, në Padituri, je i marrë, i kamufluar apo armull. Katër pjesë të botë njerëzore, në tërë globin tonë, janë “jo-besimtar” islam. Për nga numri i pjesëtarëve, e para është budizmi, e dyta është krishterimi, e treta është hinduizmi dhe e katërta është islamizmi. E pesta është judizmi.

Ka edhe të tjera besime, por nuk po i numrojmë. Të tjerët, janë pa besime, apo pa fé. Nuk janë pak. I besojnë materies e nuk u besojnë feve. Të pishë gjakun “e jo-besimtarëve”, je vet DJALLI dhe luftë i ke shpallur tërë botës!…

Më vie gërdi të vjellësh të gjitha tregimet e kësaj plage të madhe të botës! “Al’lah”-u është i bërë prej dy fjalëve të përngjitura në një vend: all=i kuq, si gjaku. Apostrofi e zëvendëson edhe një germë, të mbajtur në mendje, “ilah”, e cila do të thotë pa dijeni, se është Hyjniu i botës, kuq si Dielli, kur lindë e perëndon. Hyjniu ka pasur emër të veçantë e këtë nuk e di askush. Thirrë “Al’lah” e askush nuk përgjigjet! Hyjniu ka qenë një prej hyjnive të qiellit, e nuk dëgjon dhe nuk përgjigjet, sepse nuk e di se cilin e thirrë me “Al’lah”!

Ua marrin mendet me gënjeshtra të turpshme, gjoja sikur janë të shenjtë, prej arabisë, irakian, iranian apo prej Arabisë Saudite apo prej Egjiptit, e të tjera, si p.sh.: kthehen përmes turqëve osmanë apo prej një fisi iranian e të ngulitur në Shumadi, e prap na nguliten me dhunë mbi trojet shqiptare, sikur u ka mbetur peng që prej atëhere, pa na zhdukur! Shkatërrimi i botës sonë vie ndër të tjera pesëqind e tridhjetë vjetë të okupimit osmanë, me hamangjika të burrave e me shpata turko-osmane. Është çudi e madhe!!…

Koha e demonëve është kjo! Koha e djallit!…

4.

Nuk e di në cilën kohë po jetojnë, në çfarë periudhe! Një gjë po e marr vesh: nuk e mbajnë në mendjet tona se si bëhet lufta e tretë botërore!

Kjo luftë është në prag! Gjithnjë e fillojnë të paditurit, por e paguajnë të varfurit dhe klasa e dytë, ndërsa klasa e parë janë klasa e pushteteve.

Dihet, të mëdhenjtë, përpiqen majtas e djathas, t’ua shesin nga disa armë, të cilat as atyre më nuk u duhen, dhe i shtyjnë të fillojnë luftërat, si p.sh. të ashtuquajturit palestinezë, pastaj i provojnë armët më moderne nukleare.

Nëse i vendosëshin në shpindë të deves disa murtaja e t’a godasin Izraelin, u del mjaft për të shkatërruar veten, sepse armët më të shpejta e më të mira, në kuadrin e SHBA-së i kanë izraelitët. E zhdukin Gazën, të tërën!

Kanë apo nuk kanë të drejtë, nuk mund të thotë askush, se cili e ka fajin. Fundi është i ligë për të dobëtin. E kërcënon vdekja kudo, shtresën e gjërë të popujve. I shtypëri, mbetet gjithmonë i shtypur! E palestinezët e ri nuk kanë lidhje me filistinët e vjetër. Palestinezët janë një fis i arabëve!

Edhe filistinëve të vjetër ua kemi parë dikur “sherrin”, të padrejtën, sikuse që ua shohim këtyre të rinjëve palestinezë, të cilët e përkrahin Beogradin.

E quajnë veten “liberator”, çlirimtar, dhe e përkrahin vendin që i ka rritur çetnikët e racistët më të tmerrshëm të jetës, për shkatërrrimin e kombit iliro- shqiptar, në trojet e veta! Kjo është çudi! Për besë, çudi!…

Dhuna nuk zvoglohet me dhunë, por me paqe, në mënyrë paqësore, me biseda të tilla e afatgjate. Ne, na dhimbsen fëmijët palestinezë, sikurse edhe fëmijët izraelitë. Ata nuk e dina çka është lufta, ore! Luftëtarët luftojnë e digjen për ate që konsiderojnë për Zot, nëpër gojë. Ne, digjemi brenda tyre dhe lavdin e presim prej të huajve, me grindje ndërmjet vetes! Ose na veshin me kule turke ose na i ngjallin edhe çubrilloviqët dhe ivo-andriçët serpente të botës së përtejme, “nobelistat e botës”, me gënjeshtra, sepse duan të na zhdukin, prapa statujave të ekspozuara. Ne, kënaqemi më këtë punë apo çështje vrastare mbi ne! Po t’i shikosh mirë ata në fytyrë, të shkojnë sytë menjëherë te hunda e gjatë! Nuk e dimë çka mbajnë të fshehur nën teshat, shallvaret[1] apo kulet, sidoqë të quhen ato. Jo, jo! Nuk i shikojmë, me nder të themi, për “qyrrat”, por të gjithë ata që dinë sa të gjatë e kanë “hunin” e tyre, sepse e dinë të njohin mirë “pasqyrën” e njeriut, të fshehtat e tij. Gratë tona, të rëna nga nivelli i tyre moral, si p.sh. laviret, kanë shumë përvojë me këta “burra”. Nuk u tregojnë burrave të vet dhe i presin aq mirë këta “qyrrana” të mëdhenj, aq më tepër të huajt. Pisat e mëdhenj! Ata që na i martojnë edhe vajzat tona apo gratë e ndara; e po na i shetisin cipri-cullak nëpër dhera të huaja, nëpër beduinë, nëpër pesëdhjetë meshkuj të praptë…

Nuk po flas më tepër! Mos e paç diabetin! Nuk është mirë të nëmet! Po të kishte ndonjë mundësi që të nëmeshin, të trueshin, largë prej meje, e mos qoftë thënë, duhet që t’a nëmesh njeriun: “Phu, të rroktë diabeti”, sepse kjo është sëmundje e madhe. Edhe pse gjysma e popullatës sonë e kanë shpirtin në fyt, i rrokë diabeti, u shkon tensioni lart, dhe çdo i dyti e ka “pus” edhe me gratë, sepse diabeti shpërndahet në tri drejtime:

-Psiko-fizike;

-I tërë organizmi;

-Jeta seksuale.

Gratë, në shtëpi, të nxisin për grindje, atëherë priti ato në kurriz! Prejnë hollë e kopilin e tyre t’a lënë te dera!…

Sapo të marrë ajo në dorë të vet këtë çështje, unë iku prej grindjeve. Nuk i dua grindjet, e as luftërat. Kështu, më shokojnë mua, Liridon Kokën, sepse lirinë e dua pa luftë e me paqe. Koka jam, i pari i fisit iliro-arban.

Nuk e duam aspak luftën! Të vrasësh dikend në jetë, pa fakt e pa e thënë as Zoti i Madh këtë vepër të ultë, je mëkatar i madh i dhembjes, sidomos i fëmijve të tu e të tjerë. Nëse janë në front kundër teje, dhe duhet të mbrosh veten dhe të tjerët, në krahun tënd, parasegjithash AT-DHEUN (ati e la këtë dhé për ty e të tjerët pas teje!), do të thotë se duhet të vrasësh ose duhet të jesh i vrarë. Kush të sulmon ty, në vendin tuaj, ai të vret ty e me të gjithë fëmijët. Fëmija, nuk duhet t’a shoh me sy vrasjen e prindërve! Ata të vrasin në sy të fëmijve të vegjël, apo të shpojnë me singi të vjetra, si serboviçët!…

Ta marrin tokën e pasuninë e vogël! Atë tokë e ke trashëguar ndër breza! Për ta mbrojtur tokën duhet të luftosh, me aq sa të mundesh! Je në mbrojtje të të mbarë vendit tuaj e të gjeneratave tuaja, që do ta trashëgojnë vendin…

Por “turk e shkja, janë motër e vëlla”! Një shalqin, i ndarë për gjysmë! Për këtë shkatërrim, janë prapë së bashku: sllavo-serp e turko-osmanë! Me fenë e veçantë e panjerëzishme islame, janë NJË! Ata, e shkatërrojnë dijën laike! Pjesën më të madhe të popullatës së tyre e dërgojnë nëpër të ashtuquajturat “shkolla fetare”, por ato nuk janë shkolla, por kurse. Serbët, ta shajnë Zotin në çdo hap dhe ate që të ka lindur, si “shiftari”! Kjo është njëlloj me ate që përpiqen të mbajnë tokat tona, të ndara nën pesë shtete artificiale!…

Ne, kemi mbetur nga zhdukja mbi njëzetë e pesë milion, por të shpërdarë kudo! “Mo Zot o ma keq”, klithin gegët. Më keq, nuk ka!…

5.

Para çdo statuje të historisë, para përmendoreve nëpër sheshe apo nëpër sallone të ekspozimit të tyre, nëpër arkiva të historisë së gjërë e të frymimit të kombeve, nëpër sheshe të mëdha të qyteteve, ku pres me mall që të shikoj ndonjë pjesë të vogël të historisë sonë të vjetër, më shkojnë kot. Çuditërisht na zgjërdhihen demonët serbo-greko-turk apo arab, të veshur me shallvare!

Ah, kulet arabo-turke, të cilat mua më shokojnë! Më vie vner e të vjelli! Më rrotullohet toka për rreth vetes! Më bëhet bunar i thellë i dhembjes! Më vie terr prej syve dhe dua të bie për dhé! Si është bërë ky panair i statujave dhe përmendoreve të njeriut të kombeve të botës, me demonë të mëdhenj të botës kundërshtare?! Ata duhet të jenë mu ashtu sikur që kanë lindur, të hapët, jo impozantë! E prapa tyre na përjargen armiqtë tanë, me dinakërinë më të paskupult! I zgjatin duart drejt meje e me rrëmbimshëm, që të më kapin! Me duart e tyre i shoh thikat apo hangjarët, të fshehura pas kurrizit, sepse u pikon gjaku ynë i dhimbshëm, duke më përqeshur! U pikon gjaku i pafajshëm i shekujve! Kjo është gënjeshtra më e madhe botërore mbi ne! Vrasësit tanë, dje e pardje, qenkan të parët që u bashkojkan!! E gëzojnë prioritetin e viteve apo të shekujve, të mileniumeve mbi ne, si bishat më të lumtura me shatërrimin e shpërfilljen tonë! E prej cilit “komb” kanë rrjedhur ata, të cilat i paskan mësuar të gënjejnë botën, me profilin e tyre demonian, sepse gënjeshtrat i pakan bërë sot edhe “interes kombëtar”?! Të shkatërrojnë paraardhësit e tyre, të kënaqen me këtë dhunti demoniane?!

Ku jemi ne?! Më thuani: në planetin Mars, apo jo?! Është shkatërruar me miliarda shekuj drite e ne nuk kemi asnjë mundësi që të jetojmë aty, sepse nuk ka as ajër të pastërt për frymëmarrjen tonë dhe është e tëra shkretirë, më e madhe se Sahara islame! As në atdhéun tonë nuk na lëkan të qetë!

Për shembull, vetë i ashtuquajturi “Knjaz Lazari”, nga emri i lëvizjes së tingujve “lazdran”, nga shqipja e parë, i cili ishte prej tokave tona, i lazdruar, kundër babait të vet e të tjerëve, kur u shpallën “serb”, nga lëvizja e tingullit “p” në “b”, prej “serp-ente”, dhe i mbushën vendet e tjera, si për shembull deri në bregoret e larta të maleve të Iranit, prej nga erdhën një fis i tyre, me “serbistanin” kurd, si kalorës të mbrojtjes së Perandorisë Bizantine, e cila udhëhiqej kryesisht nga ilirët, të shpërfillur në dyqind vitet e fundit. Kishat e krishtera ortodokse, veçanërisht nga ajo e Graçanicës, u është falur atyre. Ato vizitoheshin nga iliro-shqiptarët, e jo nga “serbët”. Nuk nuk kanë qenë askund në botë, por e morën iliren, vajzë të mitur, për grua, të dhënë nga iliro-bizantinët. Thonë se “janë nipa”, e me thika nëpër duar na i mbytën fëmijët, në djep, si fisi iranian, sikur të qenë qengja! Lazaroviqët, në mesin e Graçanicës sonë, i shpopulluan të gjitha fiset tona, fare pa shpirt! Luftrat më të rrebta ndaj shqiptarëve i bënë ata! Kjo gjë është turpi i turpeve më të mëdha të botës, që mund të ekzistojnë, e të gjitha na i plaçkitën!!…

Knjaz Lazari e Llazaroviqët e tjerë më ndjekin kudo, edhe ndër ëndërra, sidomos nëpër Kosovë. Ne, e kemi pasur një “Cassova”, një kështjellë iliro-shqiptare dhe e dimë se ku ndodhet ajo. Ata e shfrytëzuan edhe këtë emër dhe e nxjerrën kudo nëpër botë, në tokat sllavo-ortodokse. Pastaj, i mbushën me sllavë e hungarez, edhe tonat, të cilat u kthyen në të krishterë ordodoksë apo në islam. Asnjë nga këto toka nuk ditkan të flasin asnjë germë shqipe, nga gjuha e vjetër shqipe, dhe i ngushtuan tokat e gjëra të atdheut të parë, prej Babilonisë e deri në Angli dhe në Amerikë, jo vetëm SHBA, dy të tretat e tokave shqipfolëse, të cilat janë kthyer me dhunë prej pisave të mëdhenj! Si p.sh., nga Europa është Pis-Marku (Bismark), i cili urdhëronte të vrahen e të sakatohen atje shqiptarët, nëpër tokat e tyre! Po na kërcënojnë edhe këtu të na zhdukin, në tokat tona të para! Kjo gjë, nuk durohet!!…

Hë! Kur ia hapë rrugën të keqes, e liga vie pastaj mbi trojet tua! P.sh.: ia hape udhën “turkut”, të vie e ulet këmbë e kryq, në strehën tënde! E shumta, të vijnë me hundë të gjatë! “Bujrum!” – thotë gruaja, me buzagazin turkofil.

Ha! Ia hape ti udhën afganistanit, islamit, iranianit e arabit, edhe “serbi” është aty, pa asnjë fije të ndërgjegjes. Të ulen këmbëkryq e panë vajzave, sado të reja që janë ato dhe ndër të parat i përkthelin! Ua hedhin lakun në fyt, e ty të nxjerrin nëpër fusha të Bajram Pashës! Pasha, Aga e Bajraktari, e kanë llafin e gjatë. Ta shkatërrojnë një qytet, se lere një shtëpi, dhe kjo është ende më pak, sesa të zezat e tjera! A doni më shumë ju, apo jo?! Jo, pra!…

Kjo është çudia më e madhe me të tërë origjinën tonë! Lazari nuk ka qenë serb, por u ka prirë më të ligjëve për shkatërrimin tonë, sepse ka qenë që në rini i lazdruar, prej djallit të djallit të nëntokës, prej KRYEDEMONIT, i cili e udhëhiqte të vrasë edhe babain e tij dhe vëllezërit e tij!

A doni tjetër gjë të dini çka i mëson djalli, si bijtë e Musës (Moses), Kaini dhe Abeli? Kaini e mbyti Abelin, nga urrejtja, nga smira, nga xhelozia, nga inati, sepse ai e kishte besën e Zotit të Madh dhe ishte kundër vrasjeve, por ngase e pa këtë vrasje babai i tyre, u “detyrua” Kaini t’a mbysë babain e vet, Musen. Ai e harroi të vërtetën e vetme: Zoti i Madh sheh përmes syve tanë nga bota e përtejshme, i padukur, në botën tonë të përkohshme!

Lazaroviqët e Çubrilloviqët kanë qenë në kundërshtim me iliro-shqiptarët! Në tokën tonë të Mbretërisë së Dardanisë u bënë rrënues të të gjitha gjërave, që lidhen me të qenmen ekzistuese iliro-shqiptare. Përpiqen me dhunë e me gjuhë tjetër serbo-sllave që të na shpërfillin në arab e në turko-osmanë! U bien këmbanave të tjera të ortodoksëve ose kunjat e xhamive, si spica të larta drejt Zotit të Madh, thua se AI nuk e dinte lojën e fëlliqtë të mut-osmanëve apo të mut-islamëve, me gra e femra të reja, edhe të xhaxhallarëve të tyre, të cilët luajnë pa fre lojëra të poshtra, sikur këtë ua rekomandon “Ai, i Madhi”, e kjo na është gënjeshtra e tyre më e poshtër në rruzullin tokësor!

Unë gëzohem pa masë se e zumë kokën më të madhe të Kryedemonit të serpëve në Mitrovicën Veriore dhe tani po i kapin një nga një doganierët e pisnismenët serb-sllav, madje nëpër kishat ortodokse të zëna prej tyre, edhe te “Kasova e Metohija”. Cassova e quanin një kala iliro-shqiptare në hartat e vjetra latine, jo Kosova! Metohija nuk e kanë pasur kurrë e mbi këtë tokë e mbi këtë dhé! Emri “Metohija” ishte një shpikje kluqe[2] e gënjeshtër serpente! Kjo rrafshinë është quajtur “Rrafshi i Dukagjinit”, nga Lekë Dukagjini! Ishte hambari i të gjitha të mirave, të cilat i bënte toka jonë! Mbi Gjillan, e ka lënë emrin e vet, gjatë betejave:“Kodra e Lekës”!

Sot, ata i kanë zënë nën vete kokat e gjysmë “shqiptarçiqeve” tona, të cilët janë blerë me të holla, prej Beligradit! Beligradi është qendra e të ligave!!…

Le të bërtasin sa të duan në të gjithë botën dhe nëpër të gjitha skulpturat e sheshet, me përmendore, me gazin despotik të Satanait, sepse mjaft u bë me këto koka të prapta, e le të bërtasin sa të duan për luftë: nuk ka luftë që mund të na stopoj, sot e tutje, derisa t’a thirrim edhe njëherë këtë vend të vogël si “DARDANI”, e ta bëjmë aq sa ka qenë paraprakisht ajo. Dardi është tehu i shigjetave të luftëtarëve të Zotit të Madh, ndërsa “Serpia” është strofulli i Gjarpërit, vatra e nëndheshme e KRYEDEMONIT!

Po, po! Ku ka qenë “Serbia” apo ku e kanë gjetur ate? Në qoftë se e kanë gjetur në hartë, emri “Sirbistan”, është i kurdëve, jo Irani.

Po të duan, atje le të fluturojnë! Le të shkojnë në rrotë të së ëmës së tyre, me “Sirbistanin” apo me “Serbistanin” e tyre, e t’a zhbllokojnë me hanxhar të tyre rrethimin e madh të Iranit, rreth e rreth me forcat e NATOS!

Ndoshta, u mbetet ndoj vend!…

Pritni pak, pritni! Ne, u zgjuam! Le të vdesin njëherë portretet dhe statujat që më përqeshin e më stopojnë! ATO KANË MARRË FUND!

Zoti i Madh, na pastë në duar të vetat! AMIN!…

(EPILOG)

Nuk munda ta lë pa ndihmë këtë mik të rrugëve, pa djem e as grua, edhe pse vetë jam në kulmin e vështirësive. Ai që mendon se e ka të drejtë, ndaj personave të caktuara të feve dhe armiqve tonë kombëtar, nuk e meritojnë një shkelm kështu në prapanicë; të hidhet në rrugë, ose të kthehet kundër tyre, sepse ne, jemi një komb i shkapërderdhur nga armiqte tanë dhe nga faktori ndërkombëtar. Jemi të rreshtuar në këto luftëra, përmes feve, e njëra ndër këto është islamizmi. Ai që mundohet të na shpopullojë apo shpërfillë e të na nxjerrë “komb musliman”, është sikur të kishim ardhur prej arabisë!!…

Katolicizmi shqiptar i krishterë detyrohet të derdhë lot, sepse jo vetëm se njërin krah tonin, Krishterimin e Krishterë Ordodoks e ka zapuar Serbia dhe luan me te si të dëshirojë ai, madje edhe t’a mbushë me material luftarak, kundër shqiptarëve të Kosovës. Ne, e kemi edhe Vatikanin, shteti më i vogël, me dije, fé e të krishterë, deri në të mëdhenjt e tyre, por nuk e dëgjon njeri, përveç ndonjë italian apo njeri edhe i botës së krishterë katolike.

Unë jam Alban Grisha dhe nuk jam aspak fetarë, madje as i krishterë dhe katolik, por e shoh këtë çështje të madhe, që vjen prej së largu. Ne, jemi një popull i vogël, që kemi mbetur ashtu, nga qindra e mija luftëra. Dikur, prej Azisë së Vogël dhe deri në Angli e Amerikë ishim një komb. Patëm një gjuhë. Sot jemi një grusht njerëzish. Armiq e kemi bërë tërë botën!

Të gjithë janë ndarë me gjuhë, me interesa, me fuqi, me fé! Viten me njëri-tjerin e shkojnë rrambull e mbi ne! Po vërtitemi, kah shkonë fryma!…

T’i kthehemi historisë sonë të vjetër. Po e marrim zbritjen e dorëve në territorin që sot quhet “Greqi”. Atëherë nuk kishte fare “grekë”!

Dorët ishte një fis ilir/yllor, jo “Illyrios”, prej Kadmit. Ai që e quan veten “shkencëtar” duhet të shkruaj siç do niveli i shkencave; të bazohet në fakte, e jo t’i shtrembërojë faktet, siç dëshiron politika e “akademia”, sepse rrjedhë prej Kadmit, sikur është një “njeri i mençur i Greqisë së hershme”, e ajo nuk është “Greqia”, por “graitë”, prej grave të Dodonës.

Materniteti ka qenë mbi patriarkatin. “Mater” i thonë këtu nënës, grave tona. Në fjalën e popullit janë “graitë”, d.m.th. shumë gra. E pse graitë, gratë na quhen “grekë”?! Është një gënjeshtër kluqe, që nuk ka tjetër në botë!…

Kush e përdorë shkencën duhet të gjurmojë faktet dhe t’i njohë periudhat prej të cilave vinë apo gjuhën prej të cilave dalin. Është krijimi i klasave dhe i shtetit, e ai nuk është “Greqia”, por “graitë”, nga materniteti apo gërxhet e maleve, të shkëmbinjëve të thepisur. Elladët e Thesalisë, kështu po e them, ishin “të huajt”, e “helenizni” ka qenë rryma më moderne për dominim dhe diskriminim njerëzor të të tjerëve, në radhë të parë të shqiptarëve!

Nostalgjia europiane e qytetërimit të saj para krishterizmit ishte që ata të thirreshin “helen”, jo “elladët”, sepse “helenët” do të ishte ngjashëm me të ashtuquajturën “Greqi”, e këtu e ka racizmi grek ideologjinë e saj, pasi shteti i tyre u krijua kryesisht nga “arvanitasit”, me 1827-1830.

Ellada quheshin grekët e Greqisë së mëparshme, të cilët kanë qenë edhe në Luftën e Trojës, së bashku me mirmidonët e Thesalis, të udhëhequr nga Akili. Të parët e “grekërve” janë elladët! Ajo nuk do të thotë “grekët”!…

Pastaj, t’a marrim tjetrën: ata që nuk flasin shqip, por greqisht, quhen me krenari “arvanitasit” e Greqisë. Nuk ka ekzistuar atëherë “Greqia”, por grekët e vjetër quheshin “akej”. Akejt, duke u shtyrë përpara, kanë banuar në të ashtuquajturën “Greqi qëndrore”, pra në Salaminë, Peloponez, Pilos, Arkadi, Elidë, Thesali dhe në vetë Athinën. Askush nga të gjithë autorët e vjetër, greko-romak, nuk mund të gjendet në rruzullin tokësor që thotë se në Epirin Jugor dhe Verior kanë banuar “akej”, në kuptimin “grek”! Jo, pra! Jo!…

Ju shikone rrëfimin e Liridon Kokës dhe timin, Alban Grishës, e ndonjë tjetër, ku mund t’i gjëni, e t’i bashkoni faktet e vërteta për historinë, sepse edhe unë e kam studiuar historinë e vjetër dhe jam historian. Shikoni edhe librin që ua kam përmendur. Është faqja e 50-të, në fillim të saj. Në fund po e shprehim se nuk i besoj të gjitha çka thuhen prej Dr. Arsim Spahiut!…

PËRMBYLLJE

Në qoftë se besoni, mund të besoni, por jo verbërisht të besoni. I keni sytë në ballë dhe zemrën tuaj një orator i të gjitha shprehjeve tuaja! Ajo është stehimore e Zotit të Madh, në shpirtat tuaj! Prandaj kjo gjë duhet që t’u nxitë e të besoni tërë jetën tuaj, sa të jeni gjallë. Zotin e kemi në zemër, e jo në mendje. Jam femër, dhe si femër i besoj zemrës sime, më parë se mendimeve të mia! Nuk e jap asnjëherë çka mendja di të më thotë, por zemrës ia drejtoj të gjitha pyetjet, sepse mendjen e nxitë edhe djalli apo demoni, pa zemer!

Nuk jam në rrymën e re të dominimit të femrës mbi gjininë mashkullore, as të gjinisë mashkullore mbi gjininë femërore, siç ka qenë kur fetë i japin të drejtë burrit, që nga mesjeta, për shembull islamizni, sipas të cilës një burrë mund të martojë shumë gra, madje edhe të farefistit të vet. Unë i ndihmoj kryesisht baraspeshës së gjinive. Fetë ndikojnë kundër kësaj baraspeshe të gjinive, më së pari feja islame dhe unë dalloj nga fetë. Ende i jap më të drejtë drejtësisë, se sa fesë. Fenë katolike e çmoj më shumë se fenë islame, e cila është dhunë fetare. Në Shqipëri e bënë kërdinë, në Kosovë e Maqedoni, në Shqipërinë Lindore e Malin e Zi. Feja e krishterë ortodokse është krahas fesë katolike. Dihet mirëfilli se ajo është grabitur nga serbët, jashtë Shqipërisë, e kjo fe, me shkencë të mirëfilltë, ajo u është falur “falur” serbëve, nga ilirët e prishur, që kanë qenë në kokë të perandorisës Bizantine. Sa më përket mua, me këtë “Vendim” e distancoi Kishën Autoqefale Ordodokse dhe e përkrahu!

Të gjithë e dimë çfarë kalibri ishte Fan S. Noli dhe çfarë roli luante feja e krishterë, në pasurimin e çështjes kombëtare, edhe në mbrojtjen e çështjes së Shqipërisë, me dhënien e saj nga të gjitha rrymat e njerëzve të mëdhenj, si p.sh.: Pashko Vasa, Gjergj Fishta, Ndre Mjeda, Migjeni, Çajupi, e të tjerë.

Po i marr arbëreshët e Italisë se çfarë mund të thonë ata, jo Jeronim de Radën, e as Vorea Ujkon, e të tjerë. Por po ndalen te i madhi fetar ortodoksë, At Antonio Bellushi, i cili, në lidhje me emrin “arvanitas” thotë se ky emër është një emër denoncues për arbanët e Greqisë, e ata nuk e dinë se ky emër pikërisht i tallë ata. Arvanitasit e kanë tradhëtuar çështjen e tyre të origjinës, çështjen kombëtare! Të gjithë e dimë këngën e përvuajtshme të arbëreshëve “Oj Morea”, që është qytet i lashtë arban/arbër/arbëreshë i Greqisë së sotme! Ka qenë qytet i arbëreshëve paraprak. Kjo gjë na del e vërtetë nga një autor i shkencës shqiptare, e jo vetëm nga një at i fesë katolike ortodokse, në Itali.

Greqia, jo vetëm se tallët me ata që ia mbajnë krahun politikës greke dhe thirren me kënaqësi “arvanitas”, por atyre nuk ua prenë mendja se çka ka si rezultat emri i tyre! Po e themi shkurt, kur shpallet e tërë popullata, e cila nuk flet shqip, e dalin si të “ndryshëm” nga origjina e fallsifikuar, ua prejnë shtegun automatikisht iliro-albanëve të Turqisë me albanët e Shqipërisë, që janë nëntë milion e tetëqind mijë, por ata i ndrydhë gjithnjë Turqia, me fenë islame! A e dini ju mirë këtë çështje? Jo, pra, nuk e dini, e kjo gjë është një tragjedi e trefishtë me çështjen shqiptare!!…

Katër milion ilir janë në Greqi, e nuk flasin aspak shqip, por e përkrahin helenizmin e tyre, si politikë denocuese e vrastare ndaj shqiptarëve, ndonëse janë shqiptarë të helenizuar. Duan t’a lënë popullatën shqiptare si “komb të filluar vonë”, e veten t’a shpallin se janë “themelues të botës”! Ka të tillë nga Preveza e Greqisë, të cilët flasin SHQIP, por ky rajon nuk i takon Greqisë, por i takon Shqipërisë, si pjesa jugore e Epirit, e thirret ÇAMËRIA!

Po u flas si një motër e juaja, si një zemër e veçantë dhe e thirrjeve tuaja për të nesërmen: mos i përkrahni politikat shpërfillëse të shqiptarëve e mos u besoni feve, por Vaso Pash Shkodranit dhe fjalëve të tij! Lidhni urat tuaja prej arbanëve, arbër dhe abëreshëve dhe këputni të gjitha lidhjet vrastare të tyre ndaj kombit shqiptar! Kjo gjë, nuk ka të bëjë me spekullimet!

Le ta bëjnë ADN-ën, në Greqi apo në Turqi: a janë Ilir apo “Arvanitas” , a janë ilir apo “arnaut”?! Nuk ka një popull tjetër, nëpër të ashtuquajturën “Greqi”, e as nëpër Turqi, që janë kombi i lashtë, e të cilët kanë folur të parët ndër popujt e tjerë të botës, pos arbanët/arbërit dhe shqiptarët! Të mos e themi se bukës i kanë thënë “bekos”, se shprehja është e thënë prej një autori “të huaj”, si autor i “Pellagonisë” së lashtë, e ajo nuk është “greke”, por përpjekja e parë e distancimit tonë. Është thënë nga një fëmijë ilir: bukë!

Nuk po gjykoj më tëpër se kaq. Shikone në të gjitha anët dhe thuane mendimin tuaj. E vërteta është e drejtë, nuk është e padrejtë!

Ju, koncentrohuni në këtë tregim apo në këtë novelë dhe gjëni përse “u bllokojnë” statujet e portretet, të cilat i shikoni përditë, në Panairin e madh të jetës. Në këtë pikë, kanë të drejtë, të dy personazhet e këtij tregimi.

E treta personazhe jam unë, një femër e vërtetë! Pak nga pak, del e vërteta!…

---

[1] As këto fjalë nuk gjenden në fjalorët tanë dhe as në fjalorin e fjalëve gegërishte, por janë orientale, që prej hinduzmit e të folmes kurde-turke apo arabe, të cilat tregojnë pjesën e bezit në vend të pantollonave, të cilat janë të shlira dhe të bëra enkas për gjininë tjetër, mashkullore. Në fjalorin turk gjendet „Şalvar“…

[2] Kluqe, prej fjalës gege, janë gënjeshtrat e paskupullta. Kluq bie pula, kur i çelë zogjtë.