Kukës, 4 dhjetor 2017:
*1
Një shall i afshtë ankthi
mbërthyer më ka
frymimin e fjalëve
Mendimet strukur në tru
nga dhimbja janë drunjëzuar
Fjalët grykëzëna
s’puqen me mendimim,
mes tyre kanë trishtimin
Shalli i afshtë prej ankthi
s’e përballon dot dimrin
*2
Ka kohë që në jastekun tim
nuk qasen ëndërrat
Qëllimet
tutje ma hedhin gjumin
Në udhëtimin e të pesëdhjetave
nuk po ngopem me kohë
Ҫ’është kjo rendje?!
Përpjekjet
janë në lëvizje
si dikur unë në lodrime
Sfilitëse rendja ime,
por e bukur!
Drejt qëllimeve
jam bërë flutur
E di stacionin tim,
por dua të mbetem në udhëtim
*3
Pikë vese
mbi gjethe vjeshte
shpresa ime
Mjafton një erë
ta hedhë mbi re
ose përdhe
Vjeshtëruar
janë bisedat në rrugë,
pa rigë fjalësh
Bëhen bashkë me rrëmbim
një grup valësh mbi Drin
e pikëz vese
mbi gjethe vjeshte
mbeti shpirti im
*4
Fatlume janë gjethet e pemëve
së fundmi, ato humus kthehen,
por dhimbjet e mia…
Ah dhimbjet e mia…
Nuk do të mund të treten
*5
Këta litarë shiu
në zbritje nga qielli
m’i kanë lidhur shpresat
që presin rreze dielli
Me peshën e dhimbjes
ngjitur gjer në re
kam mbetur rënduar
sot më shumë se dje
Litarët e shiut
e fijet e shpirtit
keq janë ngatërruar
në këtë stinë të vitit
*6
Kjo erë vjeshte
ma mori puthjen mbi gjethe
Puthja ime
shëtit frikësuar nën re
Tashmë
shpresë për të nuk jemi ne
Gjethe vjeshtake
bart puthjen me vesë
dhe era e nëntorit
nuk ka besë
Në çast bëhet stuhi
e puthja mbi gjethe
nuk ka siguri
Gjethe verdhacake
zër vend në një fole,
kur të kthehen zogjtë
të puthen për ne
*7
Mjegulla
zgjohet çdo ditë me qytetin tim
Në ikje
puthet me malet
Në qepallat tona,
rëndim.
Kjo mjegull
mbështjell shpresat tona
I ftohtë çdo agim!
*8
Gjalica ngre kryet si ajsberg
i rri Pikëllimës përbri,
mjegulla vë gjithçka nën pushet
qyteti ka veç një ngjyrë, gri
Pashtriku dy zonjat përshëndet
tek ngrihen kryelarta gjer në re,
Drini vijon udhëtimin e vet
nën pushtet të mjegullës mbetur ne
.jpg)
