Pashtriku.org, 21. 01. 2013 – (Letër e hapur për mediat elektronike dhe ato të shkruara – Drejtuar institucioneve qeveritare të Republikës së Kosovës, Republikës së Serbisë, Vendeve të Kuintit, Bashkimit Europian dhe vendeve të gatshme për ndërmjetësim të dialogut Prishtinë – Beograd). – Pas elaborimit të bazës juridike konform akteve ndërkombëtare dhe dispozitave ligjore në fuqi të vendit, ne si shoqëri civile të shtyrë nga ndërgjegjja për të kompensuar borxhin intelektual ndaj bashkëkombasve, të cilët përjetuan golgotën nga agresori serb, u vetorganizuam dhe regjistruam shoqatën për dëme të luftës në nivel vendi të emëruar “Ngritja e Zërit”.
Ju qasëm me zell dhe përkushtim maksimal punës tërësisht vullnetare, dhe atë pas orarit zyrtar dhe ditëve të vikendit në regjistrimin e anëtarëve të shoqatës, administrimin e provave bashkangjitur aplikacioneve dhe hartimin e padive në mënyrë individuale për secilin qytetar, kundër Republikës së Serbisë, respektivisht Qeverisë së tanishme për kompensimin e dëmit material, dëmit në njerëz, pasurisë si dhe fitimit të humbur në forma të ndryshme. Deri më tani regjistruam 700 anëtarë të shoqatës, të cilët gravitojnë nga 8 deri në 9 komuna, ku pjesa dërmuese e anëtarëve janë nga Komuna e Skënderajt, hartuam mbi njëqind padi të cilat ju dorëzuan palëve, së bashku me nga dy dosje të lëndëve, dhe të njëjtat janë deponuar në organet e drejtësisë (edhe dyqind padi të tjera janë në përfundim e sipër).
Në mungesë të kushteve materiale shoqata ende po vepron në Skënderaj por, vlen të theksohet se numri i anëtarëve të shoqatës po rritet nga dita në ditë, që do të thotë se numri pritet të arrijë mbi 100 mijë anëtarë, ku të njëjtat do të deponohen në organet kompetente të drejtësisë derisa të marrin formën e prerë në nivel të vendit apo organeve ndërkombëtare të drejtësisë.
Tani kur përfaqësuesit e qeverive të dy shteteve; ata të Republikës së Kosovës dhe të Republikës së Serbisë, kanë rënë dakord për dialogun e drejtpërdrejt Prishtinë – Beograd, duke përfshirë edhe faktorin ndërkombëtar si; Vendet e Kuintit, vendet e Bashkimit Europian dhe një mori shtetesh me qëllim të zgjedhjes së një mori çështjesh ndërmjet këtyre dy vendeve bëjmë, këtë:
PROPOZIM
Qeverisë së Republikës së Kosovës, Qeverisë së Republikës së Serbisë, Vendeve të Kuintit, Bashkimit Europian si dhe shteteve tjera të cilat janë duke treguar gatishmërinë për të ndërmjetësuar në dialogun Prishtinë – Beograd, që në 2 pikat e para të shtruara për dialog, të futen:
1. Zbardhja e fatit të të pagjeturve dhe të zhdukurve,
2. Kompensimi, respektivisht reparacioni i dëmeve të cilat Republika e Serbisë u
shkaktoi qytetarëve të RK, duke shkelur në mënyrë masovike të drejtat e njeriut në format me të vrazhda në gjenocid.
(Në rastin konkret nënkuptojmë vetëm pjesën e kompensimit për dëmin e shkaktuar në njerëz, dëmin material dhe dëmet tjera të shkaktuara popullatës civile)
Shoqata për dëme të luftës “Ngritja e Zërit” nuk kërkon kompensimin për pjesën e dëmit të shkaktuar në pronën publike – shtetërore, për shpenzimet e luftës, të cilat humbësi i luftës (Serbia) është i obliguar ti kompensoi shtetit fitues të luftës (Kosovës) konform akteve ndërkombëtare në fuqi.
VIKTIMAT:
Burgjet serbe në Kosovë – qendra ku u ekzekutua gjenocidi antishqiptar
Nga viti 1981 ndaj të burgosurve shqiptar është ushtruar dhunë e paparë, ashtuqë nëpër burgjet e Serbisë në: Beograd,Vrajë, Mitrovicë e Sremit dhe Prokuple si dhe në burgjet dhe stacionet policore nëpër Kosovë, me torturë u mbytën 61 të burgosur.
Për Grupin e Ferizajt (me 13 të burgosur) që njihet si grupi më i torturuar në ish’Jugosllavi që nga lufta e II botërore, sipas znj. Natasha Kandiq drejtuese e Fondit për të Drejtën Humanitare e torture mizore, nga pushteti serb u mbytën 5 veta: Rexhep Bislimi, Cen Dugolli dhe Bilall Shala u mbytën gjatë hetimeve, ndërsa Enver Topalli e Ahmet Hoxha u mbytën si pasoj e gjykimit dhe dënimit të paligjshëm, kurse ende nuk dihet për fatin e avokatit Alishefik Spahiu i cili kishte kërkuar gjatë gjykimit ngritjen e padisë penale kundër Sigurimit të Shtetit – SD në Ferizaj dhe Gjilan.
Njeri nga të mbijetuarit me shokë Bislim Zyberi – të cilët mbijetuan burgun, shprehen se janë të gatshëm të deklarojnë para organeve vendore dhe ndërkombëtare të drejtësisë për mizoritë e përdorura në burg si: armët e zjarrit, hekuri i nxehtë për hekurosje, makina për shpim, çekan e gozhda, çomaga të ndryshme të gomës, të plastikës, të drurit e të hekurit, kabllo metalike e plastike, tavolina, kasaforta, karriga, pranga të ndryshëm, cigare të ndezura, katër lloje elektroshokësh, shpuzë cigare në hundë, etj. Ndërsa tortura është aplikuar si totale deri në mbytje, si në rastin e Rexhep Bislimit, Cen Dugollit e Bilall Shalës, e përqendruar në kokë, organe gjenitale dhe në organet tjera vitale.
Torturuesit ishin punëtor të institucioneve të Serbisë:
1. Bozhidar Trajkoviq, Shef i Qendrës Regjionale te Sigurimit (SDB) ne Gjilan,
2. Dragan Koleviq, zëvendës i Trajkoviqit,
3. Goran Ashanin, Shef i Njësisë së Sigurimit të Shtetit në Ferizaj,
4. Rajko Doder, zëvendës i Goran Ashaninit, të cilët bënë fshehjen e dosjeve,
5. Dragomir Zhiviq, prokuror në Prokuror në Prishtinë,
6. Danica Marinkoviq, gjyqtare hetuese në Gjykatën e Qarkut në Prishtine,
7. Danica Marinkoviq, gjyqtare hetuese në Gjykatën e Qarkut ne Prishtine,
8. Dragoljub Zdravkoviq, gjyqtar kryesor në procesin kundër “Grupit të Ferizajt”.
Libri “Pa Apologj”, i autores Fetnete Ramosaj, botuar në Prishtinë në vitin 2008 (faqe 73-77) përshkruan që vrasja e ushtarëve shqiptar në ish’Ushtrinë Jugosllave gjatë viteve 1981-1989, nëpër kazermat ushtarake janë vrarë të paktën 108 veta, të identifikuar mirë së bashku me kurthet dhe skenarët e përgatitur nga eprorët e ushtrisë jugosllave.
Shkrimet në revistën dhe vëllimet “Gjaku i Lirisë”, I-IV, (1981-1985) botuar ndërmjet viteve 1986-1999 shkruar nga veprimtarët guximtar dhe të palodhshëm; Bajram Kurti, Begzad Baliu, Avdi Gjata dhe Resul Bedo, konstatuan se përgjigjja nga Ushtria Jugosllave për të gjithë të vrarët shqiptar ishte: është vetëvrarë ose ka pësuar në aksident të komunikacionit!
Me të dëgjuar se një gjeneral boshnjak në pension është duke botuar librin për ushtarët boshnjak të vrarë nga Ushtria Jugosllave me titull “Mama moram dati glavu” apo në shqip “Nënë më duhet ta jap kokën” për vrasjen e 106 ushtarëve shqiptar mblodhën informacione dhe ja përcollën autorit të librit i cili shpejt e shpejt i botoi në kapitull të veçantë, të vrarë në Ushtrinë Jugosllave.
Për vrasjen e ushtareve shqiptarë nëpër kazermat e ish’Ushtrisë Jugosllavë është shkruar edhe në gazetat serbe Gazeta “POLITIKA”, Beograd, 4 tetor 1997 (cituar sipas S.Ibishit viktimizimi i ushtareve shqiptar në Armatën Jugosllave, në fejton vazhdon pastaj në gazetën “Infopress”, në Prishtine 3-7 prill 2007, shkruajnë se kufomat e ushtarëve shqiptar u janë sjellë me përcjellje ushtarake, kurora lulesh dhe me të shtëna nderi pas ceremonisë së varrimit, deri në vitet kur populli shqiptar e humbi besimin, i kthej mbrapsht ushtarakët me rastin e dorëzimit të kufomave, i hapën arkivolet e metalta e të salduara mirë dhe konstatuan se vdekja ishte ndryshe nga ajo që kishin deklaruar serbët pra, ishte vrasje nga afërsia me armë zjarri dhe të masakruar.
Mposhtja e shtyllës rezistuese ndaj masave të dhunshme të aplikuara në Kosovë nga ana e institucioneve të Republikës së Serbisë nga viti1990/93, hoqi nga sistemi arsimor dhe edukativ të Kosovës, ligjet e të gjitha niveleve që nga Ligji i Këshillit Arsimor të Kosovës, arsimin e mesëm, arsimin e lartë e deri tek Ligji i Universitetit të Kosovës (Ligji zyrtar i Serbisë nr.75/91 i dt.17 dhjetor 1991).
Regjimi serb ushtroi dhunë të paparë ndaj personelit arsimor, me ç`rast një numër të konsiderueshëm i arrestoi, largoi nga mardhënja e punës mbi 18 mijë mësimdhënës, bastisi institucionet arsimore, mblodhi me dhunë ditarët, vulat, dëftesat, largoi nga objektet arsimore mbi 20 mijë student, mbi 337.620 nxënës të shkollave të mesme dhe shkollave fillore, të cilët u detyruan që mësimi të zhvillohet nëpër shtëpi private, që pason me arrestimin e pronarëve të cilët i lëshuan shtëpitë për shkolla.
Në muajin maj të viti 1990, nga ekspertë ushtarak britanik dhe Instituti Ushtarak Britanik konstatohet helmimi i nxënësve shqiptar në masë mbi 7000 veta, me helme luftarake, ku një gjë të tillë e ka deklaruar pas shpërbërjes se ish’Jugosllavisë. Ndërkaq mjeku francez Bernard Benedeti i cili është marrë me analizat e mostrave të nxënësve shqiptar të helmuar ka konstatuar se bëhet fjalë për llojin e helmit Lindon dhe Sarin, helme kimike këto të përdorura më herët në luftërat e Gjirit Persik. Dukuria e helmimit të nxënësve shqiptar solli deri tek organizimi i një konference ndërkombëtare në Paris, në janar të vitit 1993 dhe nga niveli i ekspertëve botëror u konstatua se në mars dhe prill të vitit 1990 nga ana e serbeve ndaj nxënësve shqiptar është përdorur një gaz organik kimik nervor SARIN dhe TABUN, që janë helme kimike të luftës nga ana e forcave sekrete të Ushtrisë Jugosllave dhe KOS-it, në kabinetin e Sllobodan Milloshevi-qit.
Në shtator të të njëjtit vit, Dr.Besnik Bardhi nga Gjakova në bashkëpunim me doktorët kroat (kolegët e tij), organizojnë në Kroaci simpoziumin shkencor “Kosova Sprovë e Ndërgjegjes Mjekësore” simpozium me karakter ndërkombëtar, i cili u mbajt me 09. 06. 1990, me ç`rast për herë të parë u zbulua substanca toksike që është përdorur nga agjentët e shërbimit të fshehtë serb, që u cilësua si inseketicidi mermer Dimetil Phosphoditional, ndërsa zbulimin e bëri Prof.dr.Franjo Pllavshiq biokimist dhe profesor në Fakultetin e Mjekësisë në Zagreb.
Në vitin 1996, autori Halim Hyseni, shkruan librin me titull “E vërteta për Helmimet” duke evidentuar që në vitin 1990, ka ndodhur helmimi masiv i nxënësve shqiptar. Te njëjtën e pohon edhe autori, Joran Vasenusi, historian suedez i cili në vitin 2009 boton librin me titull “Sëmundjet mistike”, libër të cilin e promovon në Bibliotekën Kombëtare dhe Universitare të Prishtinës.
Izolimi dhe torturimi i një numri të konsiderueshëm të shqiptareve nga barbaria serbe, ndodhi kryesisht në shtresat e arsimuara, të cilët kishin një kauzë kombëtare, me qëllimin e vetëm të mbylljes së tyre nëpër burgjet serbe dhe torturimi i të njëjtëve në mënyrën me barbare.
PROVAT:
Libri, Editoriali nën lupë “Të Drejtat në Kosove” me autor, Natasha Kandiq, botuar në vitin 1998, faqë 2, 4 dhe 5, shkruan për përjashtimin nga puna të mbi 130 mijë punëtorëve shqiptar, privimin nga shtresa fëmijnore, ndërprerja e pensioneve, plaçkitja e fondeve, mos pagesa e kursimeve devizore qytetarëve shqiptar si dhe mungesa e sigurimeve shëndetësore për të punësuarit shqiptar.
Për këto të dhëna ekzistojnë evidencat statistikore nga organet relevante të Republikës së Kosovës sipas Fushave të veprimtarisë. Vlenë të theksohet djegia e një spitali përplot të plagosur shqiptar nga ana e forcave serbe në Zonën Operative të Dukagjinit, ku bashkëluftëtarët e të vrarëve flasin në cilësinë e dëshmitarëve okular, p.sh. gjeneral Kudusi Lama, rrëfehet për këto të bëma në kujtimet e tij, botuar në gazetën “Epoka e Re”, nr.647, Prishtinë – me datën 23 maj 2002.
Autorët Ilaz Metaj dhe Ali Llunji në librin “Dr.Shpëtimi shpëtimtar i jetës” botuar në vitin 2002, faqe 47 – se për krimet me makabre të kryera nga njësitet e posaçme ushtarako – policore serbe kanë argumentuar edhe të dhënat nga Natasha Kandiq dhe nga Sonja Biserko, për djegien e trupave shqiptarë nga Kosova në “shkritoret e hapura” nr.4 dhe 5, në Surdulice me 16 dhe 24 maj 1999.
Sipas konstatimeve të Natasha Kandiq-it, drejtuese e “Fondit për të Drejtën Humanitare”
person i besuar, përkatësisht koordinator i projektit për fshehjen e gjurmëve të krimeve të bëra në jug të Serbisë, ka qenë DRAGOMIR TOMIQ me përkrahjen dhe mirëkuptimin e të cilit është bërë bartja e organizuar e viktimave nga Kosova, për në trevat e Vranjës dhe të Surdulicës. Sipas të dhënave nga burimet e pavarura është bërë djegia e trupave të shqiptarëve në fabrikën “Mackatica” në dy etapa, me 16 dhe 24 maj të vitit 1999, pas mesnatës, nën mbikëqyrjen e “Beretave të kuqe” të cilat atëbotë e kishin bazën e tyre në “Bella Vode”- afër Vranjes. Komandanti i atëhershëm i “Beretave të kuqe” Millorad Legija, sipas burimeve në fjalë, kishte marrë pjesë, personalisht në përcjelljen e një transporti deri në vendin e ngjarjes dhe kishte qenë i pranishëm me rastin e djegies së tyre. Trupat qenë djegur në “shkritoret e hapura” nr. 4 dhe 5, pranimin dhe organizimin e djegies se kufomave e kanë bërë:
1. Zoran Stoshiqi, i cili atëherë ishte kryeshef i sigurimit shtetëror për rrethin e Pçinjes;
2. Bratisllav Milenkoviqi, shef i BIA-s për Vlladicin Han dhe Surdulicë;
3. Dragan Stankoviqi, kryeshef i SUP-it në Surdulicë që nga viti 1993;
4. Mirosllav Antiqi, kryeshef i BIA-s në Vranjë;
5. Dragan Llakiceviqi, drejtor i “Mackaticës” dhe zëvendësi i tij,
6. Aca Gjorgjeviqi.
Sipas këtyre dëshmive, fjala është për një shoqatë kriminelësh, mirë të organizuar, për të bërë “sanimin e terrenit”, pra fshehjen e dëshmive për krimet e bëra në Kosovë, gjatë kohës së bombardimeve të NATO-s. Menjëherë pas kësaj pasoj edhe reagimi i parë zyrtar – shkarkimi i Zoran Stoshiqit nga pozita e inspektorit të përgjithshëm të MUP-it të Serbisë, për rrethin e Pçinjes, i cili në këtë kohë ishte kryeshef i DB-së.
Ndaj, koalicioni i përbërë nga gjashtë organizata joqeveritare nga Beogradi, kërkoi nga Kuvendi i Serbisë që ta themeloj urgjentisht një Këshill Hetues, ose komision hetues, i cili do t`i verifikonte të dhënat për varrezat masive në Serbi dhe për asgjësimin e dëshmive për krimet në Kosovë, duke u bazuar në të dhënat e Fondit për të Drejtën Humanitare, veçanërisht rreth rastit “Mackatica”.
Për rastin “Mackatica” ishte njoftuar edhe Tribunali i Hagës prej burimeve të ndryshme të drejtpërdrejta dhe të tërthorta. Mirëpo sipas Florans Artman, zëdhenëse e Prokurorisë në Tribunalin e Hagës, radhën e ka hetuesi special ta bëjë verifikimin e dëshmitarëve eventual, por si duket edhe në tribunalin e Hagës nuk pati vullnet politik që të zbardhet e vërteta, ndaj shumë qartësi mbeten paqartësi.
Sfetllana Gjorgjeviq autore e librit ”Svedocanstvo o Kosovu” në shqip “E vërteta për Kosovën”, përpos dhunës së ushtruar ndaj popullatës civile, dhunimit të femrave shqiptare, si dëshmitare okulare konfirmon edhe për djegien e kufomave shqiptare në furrnaltën e Kastriotit (Obiliqit).
Sanije Gashi e njohur si gazetare, publicistë, editore dhe luftëtare e denjë për emancipimin e gruas, promovoj librin “Histori e Tmerrit 1998 – 1999” në fund të vitit 2009, libër i cili fillon dhe mbaron me citatin e z.William G. Walker, ish drejtues i Misionit Verifikues për Kosovën (MVK) i OSBE-së, ku përshkruan në detaje tmerrin që përjetuan gratë shqiptare nga forcat barbare serbe, pas intervistimit të drejtpërdrejt të grave të cilat mbijetuan vdekjen.
Pas dëgjimit për librin e shkruar nga znj. Sanije Gashi, z.William G. Walker, njeriu që arriti ta bind edhe PJESËN TJETËR TË BOTËS për veprimin gjenocidial serb, shprehu konsideratë të lartë për librin e znj.Sanije, duke deklaruar, citat: “Posaçërisht jam mirënjohës që Sanije Gashi ka nxjerr në pah realitetin për tërë atë që ka ndodhur në Kosovë, duke ç`njerzuar, degraduar dhe shkatërruar gratë shqiptare të cilat ranë në duart e sigurisë serbe, duke e cilësuar si pjesë të së vërtetës mjaftë bindëse dhe të fuqishme”.
Tmerrin e grave shqiptare e shtuan edhe një varg krimesh makabre nga forcat serbe si: vrasja mizore e fëmijëve mu para syve të tyre, vrasja e prindërve, vrasja e burrave, vrasja e grave shtatzëna në muajt para lindjes (Qirez, Likoshan, Prekaz), hedhja e grave nëpër bunarë për së gjalli pas akteve më q`njerzore (Qirez dhe Studenic), djegien e grave së bashku me fëmijët (Poklek, Gjakovë), groposja po ashtu për së gjalli (Lubizhdë, Prizeren).
Deportimi i popullatës civile (përtej gjysmë milioni njerëz) nga trojet e tyre në drejtim të Republikës së Shqipërisë dhe Republikës së Maqedonisë, duke i torturuar, dhunuar, plaçkitur dhe vrarë gjatë rrugëtimit në kolona të pafundme, ku në Korishë të Prizrenit i shfrytëzuan si mbrojtje ndaj sulmeve të NATO-s, i mbajtën dhunshëm te rrethuar 24 ore derisa NATO-ja bombardoj, me q`rast vriten një numër i madh prej tyre. Pra, ky ishte kulmi i q`njerzores, i përbuzjes, i turpërimit, qe treti përgjithmonë kuptimin e jetës dhe të
Jetuarit!
Dhunimi i vajzave dhe nuseve nga forcat serbe (mbi 20 mije), madje pati raste të dhunimi edhe të vajzave të moshës12 vjeçare, ku autorja Fetnete Ramosaj në librin e saj “Pa Apologji” në faqen 436, paraqet edhe një rast që mund të klasifikohet si çmenduri mbi çmenduritë, ai është rasti i dhunimit të kufomave pra, pati raste të dhunimit të femrës shqiptare edhe për së vdekuri. Këtë e vërteton me fakte edhe Dr.Sci.Isa Haxhiu, urolog në QKUK, në letrën e tij të hapur dërguar Dik Marti-it dhe Këshillit të Europës, botuar në të përditshmen Kosova Sot – me datën 20 dhjetor 2010.
Vrasjen e fëmijëve shqiptar gjatë luftës (mbi 800 mijë) nën moshën pesë vjeçare, është konfirmuar edhe nga vetë shërbimet e Ushtrisë Jugosllave në një “raport të brendshëm”, i cilësuar si “tejët sekret” në janar/shkurt te vitit 2000, ku jep një pamje të përmasave të krimeve të tmerrshme që kryen forcat ushtarake serbo-jugosllave gjatë pranverës së vitit 1999 në Kosovë, veçanërisht tronditëse ishin dëshmitë për vrasjen e fëmijëve nene moshën pese vjeçare.
Në librin “Pa Apologji” me autor Fitnete Ramosaj, ndër të tjera ceket edhe masakra e bërë ndaj foshnjës 18 muajsh Valmir Delijaj nga fshati Abri e Epërme, Komuna e Gllogocit, me kapelë në kokë e fytyrë përplot gjak, në gjoks varur biberoni të cilin nga goja ja nxorën forcat gjakpirëse, kurse përtej foshnjës, duket një shishë e përgjysmuar me qumësht.
Në një skenë tjetër edhe me trishtuese, shihet fëmiu tjetër një muajsh që quhet Dituria, i cili nuk dinte gjë për luftën e aq me pak për vrasjen dhe masakrimin e nënës së saj, ndaj mundohej që nga gjiri i nënës pa jetë ti thith edhe pikat e fundit të qumështit, dhe në mungesë të kushteve minimale nuk arriti të mbijetoj.
Libri “Buzëqeshje e Vrarë”, botuar në janar te vitit 2010, me autor: Xhemajl Bajrami i cili shkruan për vrasjen dhe masakrimin e të burgosurve shqiptar në burgun e Dubravës me datën 22 maj 1999, për vrasjen dhe masakrimin e 184 të burgosurve shqiptar në këtë burg dhe plagosjen e 200 të tjerëve nga ana e kriminelëve serb.
Të nesërmen me 23 maj arrijnë forcat e RFJ dhe hedhin granata mbi të plagosurit që mbeten nëpër kanalizime fekale, nëpër podrume të ndryshme, ku ishin fshehur dhe nga 200 të plagosur arrijnë ti vrasin edhe 50 tjerë.
Si artefakte – libri Krimet serbe ne Kosovë “Pa Apologji”, faqe 67, autore e librit Fetnete Raamosaj, Aktakuza e Tribunalit të Hagës 9TPNJ kundër: Nebojsha Pakoviqit,Vlladimir Llazareviqit,Vllastimir Gjorgjeviqit e Sreten Llukiqit, të datës 22 shtator 2003, në mes të tjerëve: 1) krimineli serb Ilija Mishkoviq nga Qaçaku, ish i burgosur pjesëmarrës aktiv në masakra, shihet në video incizim me dy armë në dorë duke i kontrolluar nëse në mesin e të vrarëve ka mbetur ndonjëri gjallë, 2) Krimineli Boban Bashqeviq, po ashtu bën pjesë ndër kriminelët më mizor, i cili ka vrarë dhe masakruar të burgosur shqiptar në burgun e Dubravës, nga video incizimet shihet në këmbe pranë të masakruarëve duke shtënë në ajr me dy armë në duar si shenjë krenarie për krimin e bërë më datën 22 maj 1999.
Kartela e letërnjoftimit të Mbikqyrësit të pavijonit ‘B’ në burgun e Dubravës: Branko (Milovan) Komatina, i cili e ka shoqëruar Ukshin Hotin (më 16 maj 1999) deri në dalje të burgut, dhe prej atij momenti nuk dihet asgjë për vendnodhjen e Ukshinit!
………………………………………
Kur flitet për peripetitë dhe fatin e të burgosurve në burgun e Dubravës, Istog, Kosovë, presidan paraqet kidnapimi misterioz i të Madhit Ukshin Hoti, fati i të cilit nuk dihet që nga data 16 maj 1999. Pas vuajtjes së dënimit politik në kohëzgjatje prej 5 vitesh, lirimi i tij ishte bërë në mënyrë misterioze, u lirua ditën e vikendit (të dielën) me përcjellje të 3 zyrtarëve të sigurimit serb dhe nga ajo ditë nuk dihet asgjë për fatin e tij. Edhe përkundër interesimit të pa rreshtur të familjareve dhe institucioneve të Kosovës, në mungesë të vullnetit të organeve kompetente serbe për të treguar për gjurmët e zhdukjes, akoma qartësia mbeti paqartësi.
Baza juridike për kërkesën e kompensimit – reparacionit:
– “Pakti Ndërkombëtar për të drejtat Civile dhe Politike “(neni 2 dhe 9),
– “Konventa Ndërkombëtare për Eliminimin e të gjitha formave të diskriminimit racor” (neni 6),
– “Konventa kundër mundimit dhe sjelljes ose dënimit tjetër të vrazhdë, jonjerëzor dhe poshtërues” (neni 14),
– “Konventa mbi të Drejtat e Fëmijëve” (neni 39),
(Këto Konventa i ka ratifikuar edhe Republika e Serbisë, e cila ka për obligim që qytetarëve të Kosovës t’ua paguaj reparacionin për shkak të shkeljes masovike të të drejtave të njeriut – në format më të vrazhda deri në gjenocid).
– “Konventa Evropiane për Mbrojtjen e te Drejtave të Njeriut dhe Lirive Themelore” (vlen të theksohet se edhe këtë konventë e ka ratifikuar RSFJ, respektivisht Serbia si “sukcesore” e saj, ndaj e obligon RS që ta zbatoj të njëjtën)
– “Në vitin 1983 është miratuar edhe një Konvente Evropiane për Kompensimin e viktimave të Dhunës”.
– “Çështja e kompensimit (reparacionit)është paraparë edhe me Rezolutën e Asamblesë së
përgjithshme të KB” me dt.16.12.2005) e quajtur “Parimet themelore dhe masat për realizimin e të drejtave në mjete juridike dhe reparacione të viktimave të shkeljes së rënd të drejtës ndërkombëtare mbi të drejtat e njeriut dhe shkeljeve serioze të të drejtës ndërkombëtare humanitare”.
Te drejtat dhe Lirit e Njeriut, të garantuara me marrëveshje dhe instrumentet ndërkombëtare të përmendura, zbatohen drejtpërdrejt edhe në Kosovë, së këndejmi me përparësi ndaj akteve të brendshme shih nenin 22 të Kushtetutës së Republikës së Kosovës.
Republika e Serbisë të gjitha veprat më makabre ndaj popullatës civile shqiptare i ka kryer edhe në kundërshtim me aktet e brendshme juridike, më konkretisht në kundërshtim me nenin 185 të LMD (G.Z. e RSFJ, Nr. 29/78 ) në lidhje me nenin 180.1 të të njëjtit Ligj, me të cilin është paraparë që për dëmet e shkaktuara ndaj pasurisë të personave fizik si rezultat i dhunës dhe terrorit, përgjegjës është ,,Bashkësia shoqëroro politike, ndaj në rastin konkret Qeveria e Republikës së Serbisë ka qenë e obliguar që; aktet e vrasjes, plagosjes, dhunimit seksual, dhunës se ushtruar, terrorit, dëbimit të popullatës jashtë Kosovës, dëmtimit, asgjësimit dhe vjedhjes së pasurisë si dhe shkaktimin e dëmeve të tjera t’i pengoj si dhe t’i motivoj njësitet e ndryshme paramilitare për kryerjen e veprave me të vrazhda si me lartë.
PROVAT:
Aktgjykimi i Trupit gjykues i Tribunalit të Hagës i dt. 27. 02. 2009, sipas të cilit janë shpallur fajtor dhe janë dënuar:
– Nebojsha Shainoviq ish zv. kryeministër jugosllavë,
– Nebojsha Pakoviq,gjeneral i Ushtrisë Jugosllave,
– Sreten Llukiq, shef policisë serbe,
– Dragolub Ojdanoviq, gjeneral i Ushtrisë Jugosllave,
– Vlladimir Llazareviq, gjeneral i Ushtrisë Jugosllave, që te gjithë për urdhrat e dhëna për kryerjen e krimeve makabre ndaj popullatës civile shqiptare të gjinive dhe moshave të ndryshme, që nga foshnja e deri tek plaku-a 90 vjeçarë si; vrasjen, sulmet seksuale, plaçkitja, djegia dhe shkatërrimi i qëllimshëm i shtëpive, si dhe dëbimin e popullatës nga trojet e tyre, djegiet e kufomave në furrnaltat e Kosovës si në Feronikel të Drenasit (Gllogovcit), Kastriotit (Obiliqit), Trepçës së Mitrovicës, Borit, në Maqkaticë të Serbisë e gjetiu, vrasjen e të plagosurve rend dhe të pa lëvizshëm si dhe urdhërat për zhvarrosje të kufomave nga territori i Kosovës dhe rivarrosja në varreza masive nëpër vendet e ndryshme në Serbi… etj.
– I akuzuari Vllasitmir Gjorgjeviq para Tribunalit të Hagës ka deklaruar se me keqardhje i është dashtë ta zbatoj urdhërin e prerë nga Vllajko Stojkoviq, ministër i Punëve të Brendshme të Serbisë për varrosjen e kufomave shqiptare në një gropë në Batajnicë – buzë MPB të Serbisë.
– Dëshmitari i mbrojtur K-87 ka deklaruar se gjenerali i policisë Vllastimir Gjorgjeviq, ka urdhëruar që kufomat e sjellura nga Kosova të varrosen në Batajnicë.
– Në krimet ndaj popullates civile shqiptare morën pjesë edhe pjesëtarët nga Njësitet Speciale të policisë nga aradha e Nishit që përbëhej nga 5 qeta; qeta e Leskovcit, ajo e Vranjës, Krushefcit, Prokupljes dhe e Pirotit, secila qetë kishte nga 5 togje e një tog përbehej nga 30 policë.
– Vllastimir Gjorgjeviq, Zoran Nikoliq me nofkën “Honda”, Millorad Llukoviq, komandant i njësive speciale (JSO) me nofkën “Legija” kanë qenë urdhërues dhe pjesëmarrës të drejtpërdrejt në vrasjen dhe masakrimin e cilëve shqiptar.
Urdhërat për krime ndaj popullatës shqiptare jepeshin sipas shifrave në vijim: “ta dërgosh në “Rrezitje”, që në gjuhen serbe do te thotë ta vrasësh-likuidosh, “Papagaj”, do të thotë të përdoret armatimi i rëndë luftarak praga, “Gjuetia” do të thotë të përdoret murtaja, “Shkrepësja” urdhër për djegie të fshatit, “Goma” urdhër për ndjekje-dëbim të popullatës civile etj. Këto të dhëna i kanë konfirmuar tre dëshmitarë të policisë serbe, të cilët kanë marrë pjesë në luftën e Kosovës dhe të cilët nuk i kanë përfillur urdhërat për kryerje të krimeve, me rastin e marrjes në pyetje nga ana e gjyqtarëve të Gjykatës Speciale në Beograd, sipas kallëzimit penal të paraqitur nga ana e Fondit për të Drejtat Humanitare të udhëhequr nga Natasha Kandiq. Tre dëshmitarët për momentin janë paraqitur sipas shifrave: A), B) dhe C), të cilët kanë rrëfyer të paktën për 36 ngjarje më të tmerrshme, se personalisht dhe me tërë familjet ende ndihen të pasigurt për tu identifikuar, ndërsa do të identifikohen posa të filloj burgosja e kryesve të krimeve.
Vlen të ceket, se për krimet më makabre të kryera nga njësitet e posaçme ushtarako-policore serbe kanë argumentuar edhe të dhënat nga Natasha Kndiq dhe nga Sonja Biserko.
Ndaj Koalicioni i gjashtë organizatave joqeveritare, nga Beogradi, kërkoi nga Kuvendi i Serbisë që ta themelojë, urgjentisht, një Këshill Hetues ose komision hetues, i cili do t’i verifikonte të dhënat për varrezat masive në Serbi dhe për asgjësimin e dëshmive për krimet e kryera në Kosovë, duke u bazuar po ashtu nga të dhënat e Fondit për të Drejtën Humanitare, veçanërisht rreth rastit “Maçkatica”. Hapi më i rëndësishëm i të gjithë atyre, që janë duke u përpjekur për ndriçimin e plotë të së vërtetës rreth asaj se çfarë ka ndodhur në rastin “Maçkatica” ishte gjithsesi takimi me Predrag Markoviqin i cili ka premtuar se do të bejë gjithçka që gjërat të lëvizin nga pika zero. Për rastin “Maçkatica” ishte njoftuar edhe Tribunali i Hagës, por si duket edhe nga vetë tribunali nuk ka patur vullnet politik të zbardhet e vërteta.
PËR FUND
Pas liberalizimit të vizave nga Bashkimi Europian për qytetarët e Republikës së Serbisë dhe tani disponimi i disa vendeve të BE-së që Serbinë ta shpërblejnë edhe me karrotën e dytë, duke e pranuar në gjirin e BE-së, duke e ditur se shteti në procedurë për anëtarësim në BE duhet t’i plotësoi të paktën dy kondita kryesore; të mos ketë pretendime territoriale ndaj ndonjë shteti, në rastin konkret ndaj (Kosovës) dhe të mos ketë borxh ndaj ndonjë shteti, në rastin konkret prapë ndaj (qytetarëve të Kosovës). Ndaj parashtrohet pyetja, mos këto veprime do të bien ndesh nga BE-ja me realitetin objektiv, pasi që në një të ardhme të afërt pas shterrjes së organeve vendore të drejtësisë në Gjykatën Ndërkombëtare për të Drejtat e Njeriut me qëllim të marrjes së v e r d i k t i t, do të procedohen me mijëra e mijëra lëndë të qytetarëve jo serb nga Kosova, sipas padive për kompensimin e dëmit të shkaktuar nga agresori serb si me lartë, duke patur për bazë faktin se veprat penale kundër njerëzimit dhe ato gjenocidiale nuk vjetërsohen. Sipas tipareve dhe veçorive të përcaktuara me aktet ndërkombëtare në fuqi, dëmet e shkaktuara qytetarëve jo serb të Kosovës dhe diskriminimi i tyre që nga rrënimi i institucioneve të Kosovës në dekadat e fundit të shekullit XX, klasifikohen si vepra penale kundër njerëzimit, ndërsa veprimet barbare serbe gjatë luftës së fundit në Kosove (1998-1999) klasifikohen si vepra gjenocidale.
……………………………………………….
(Ilustrimet i përagtiti kryeredaktori i pashtriku.org)
