(Shkup, 30. 11. 2012) – Para se të gëzohemi në këtë përvejtor, është mirë ta shfrytëzojmë rastin që t’i themi të gjithë, mbase edhe ato që dikur vetëm i kemi pështjelluar nëpër mendjet tona. T’i pyesim haptas politikanët tanë se pse edhe pas 100 vjetëve jemi të ndarë, pse edhe pas 100 vjetëve i gëzohemi konceptit fisnor dhe aspak fisnikor të qeverisjes, pse politikanët tanë u pasuruan aq shumë dhe aq shpejtë dhe në të njëjtën kohë pse na gënjejnë se për rrugëtimin e bashkimit duhet shumë kohë???
Rrapëllima e këmbëve drejtë Vlorës ka filluar të dëgjohet. Tiktaku i orës drejtë datës së 28 nëntorit ka filluar të bëhet i këndshëm për veshin e atij që pritet t’i dëgjojë fjalët e atyre që e duan ndarjen nga shkaku se duan të krijojnë nastalgji dhe emocione për dukurinë e bashkimit. Do të shkoqiten ngjarje mbreslënëse me rastin e 100 vjetorit të shpalljes së pavarësisë së Shqipërisë. Shqiptarët e Shqipërisë nuk do t’i gëzohen gjithaq kësaj date, ngase përjetuan shumë tmerre në këtë Shqipëri, tani këmbadorës përpiqen për një jetë më të mirë ekonomike në këtë vend, që edhe kur t’i shohin sythet nëpër pemë, nuk besojnë në ardhjen e pranverës, ngase dimri i vetmisë së madhe u është bërë gjemb i pështirë në kokë. Ata do të llogarisin më mirë se ata që janë jashtë kësaj Shqipërie, ngase shumica prej tyre e kanë kaluar kohën e dashurisë së zjarrtë për atdheun dhe flamurin si simbole të krenarisë historike dhe kombëtare. Ata duan punë, siguri dhe më tepër dinjitet. Shumica e tyre këtë përvejtor do ta shfrytëzojnë për të hëngër ndonjë pjesë të tortës disa kilogramëshe në mes të Tiranës. Dikush tjetër do të gëzohet se atë ditë nuk do të punohet, mbase disa të rinj do t’i gëzohen edhe asaj se atë ditë do të jetë një rast i mirë për të gjuajtur gjëra të njoma, aq më e lehtë do të bëhej çështja kur dihet se atë ditë feste pritet të ketë dehje, dalldisje dhe degjenerim të skajshëm, madje kjo gamë veprimesh do të arsyetohet edhe prej policisë shtetërore dhe asaj prindërore, ngase atyre që do ta vendosin flamurin në sy, nuk do t’i bëhej vonë edhe nëse bien keqas në greminën e thellë të jomorales. Po si do të sillemi atë ditë ne që jetojmë jashtë kësaj Shqipërie?
Ditë e mërkurë.
Rrezet e diellit nuk shihen, mbase as moti në është me diell apo i vranët, ngase mendja ime është kredhur thellë në rravgimin e ngjarjeve historike. Ku ishim dhe ku gjendemi sot, është thumbi i përsiatjeve që bëj me vetën time. Meqë këto përsiatje i përkasin mendimeve të paprekshme u lodha shumë. Posa gjeta pak guxim që atë bjeshkë mendimesh ta hedhi në letër, më shfaqet fjala ANAKRONIZËM. Nuk di kah t’ia filloj, si të eci dhe ku mund të përfundoj. Në vend të fjalëve, hudha lapsin, të pakën në këtë përvejtor të kënaqem duke menduar, paçka se më mungon një standart shkencor i mendimit. Kryesorja unë po mendoj, edhe pse moti në mendjen time sot është me mjegulla. E rëndësishme është që nuk vuaj prej sëmundjes së astmës! Krejt beftë dëgjoj seç më pëshpëritë diçka në vesh bashkëshortja. Unë reagova çmeritshëm, thuajse dikush më kishte prekur me gacë në kohën kur ndieja shumë ftohtë. Më tha, – nuk e shikon orën dot! As që dua sot ta shikoj orën, – ia ktheva, ngase sot shqiptarët ditën e masin vetëm diell. Në rregull, atëherë vagëllima e diellit tregon se duhet të bëhesh gati për punë. Për punë! Si mund që sot t’ma përmendësh fjalën punë, kur dihet mirëfilli se sot shqiptarët festojnë. Me vrik bashkëshortja mori kalendarin për t’më treguar se 28 nëntori në Maqedoni është ditë pune.
Para se të gëzohemi në këtë përvejtor, është mirë ta shfrytëzojmë rastin që t’i themi të gjithë, mbase edhe ato që dikur vetëm i kemi pështjelluar nëpër mendjet tona. T’i pyesim haptas politikanët tanë se pse edhe pas 100 vjetëve jemi të ndarë, pse edhe pas 100 vjetëve i gëzohemi konceptit fisnor dhe aspak fisnikor të qeverisjes, pse politikanët tanë u pasuruan aq shumë dhe aq shpejtë dhe në të njëjtën kohë pse na gënjejnë se për rrugëtimin e bashkimit duhet shumë kohë???
Mua më vjen keq që ditën e mërkurë në punë duhet të flas maqedonisht, ngase edhe pse zjarrshëm dua të shprehem në gjuhën time zyrtarisht, me ligj e kam të ndaluar, apo ata që për vite të tëra u zotuan se do t’ma mundësonin që edhe në mes të Shkupit, në ministrinë ku punoj do të kem të drejtë të flasë zyrtarisht në gjuhën time amtare, tani janë të zënë me bllokada, sepse ata më në fund zbuluan se mbrojtja është frika më e mirë për ta arsyetuar moslëvizjen. Desha t’ia uroj këtë ditë, por me ngutim më thirrin që ta lexoj një “предмет” që kishte ardhur prej lartë!
