Kukës, 27 tetor 2017:
VESHUR ME VJESHTË KJO DHIMBJE
*1
Do ta marrim shpesh këtë udhë
nëpër kujtime duke shkelur,
jetësosur do mbërrijmë,
dëshirë patretur
Hap mendimi duke hedhur
e ndjesitë gjeth më gjeth,
fëshfërima e mendimi
bëhen bashkë, shpirti na ther
Pikëlon dhe dhimbja-vesë
hap i çalë, pa siguri,
vetëm koha s’di të presë
gjithë të tjerat janë aty
*2
Ky mëngjes
me ëmbëlsi
më pëshpëriti në vesh
Me rreze dielli
më puthi
Ndryshe,
krejt ndryshe
ky mëngjes i ri
Planet e ditës
më varen supeve
e mendja
më vrapon tek ti
E paskan harruar veten
në ëndërr,
fjetur në ty
*3
Degët e shelgut
puthen me valën e ujit
e pikojnë lot të dehur
Dhimbja ime e bukur
s’ka të prehur
Gurët e përroit
janë fjalët që s’ti thashë,
e puhiza e erës
jemi ne, bashkë
Ka kohë
që asnjë pranverë nuk po mund
gonxhet e shpirtit të mi çelë
Vijon
me valën të puthet shelgu,
e nëpër lumë
rrjedh pengu
Përplaset brigjeve
pengu i dhimbjes,
brigjeve të shpirti*
Mall e shi
me gjethet e vjeshtës
kacafyten,
ankthi e dhimbja
rriten
çdo hap i hedhur
si udhë pa kthim,
mysafiri i pritur
mbeti harrim
Mall e shi,
shpirti stuhi
*4
Fjala e pathënë
mbeti hënë,
por hënë prapa reje
e fshehur prej meje
Dhimbja m’u bë qiell
e shpresa
mbeti zog në fluturim
Fjala e pathënë
pikon trishtim
Netët e heshtjes
zhytur në terr,
gjumin e harresën
çdo natë m’i merr
Nuk po tretet dhimbja
në lotin e trishtimit
*5
E kam veshur me vjeshtë
dhimbjen time
Mantel gjethesh
për dritherima
Kupën e shpirtit
plot aromë frutore
E kam thirrur erën
të m’i shpërndajë mendimet,
e shiun
të m’i zbusë plagët e shpirtit.
Më përpëlitet frika
në pritje të dimrit
Vera Istrefaj, tetor 2017
