Pashtriku, 22 qershor 2020: Ja një ekstrakt i vogël nga konkluzionet e mia përfundimtare të Sinopsit (përmbledhjes) që do të botohet së shpejti.
«Shpresoj se kam bindur shkencëtarët, historianë të patentuar edhe neofitët falë studimeve, hulumtimeve të mia të gjata, të mbështetura nga prova të dukshme, argumente të përshtatshme, analiza të thella dhe referenca të verifikueshme, të padiskutueshme. Që nga fillimi i studimeve edhe hulumtimeve të mia, qëllimi im i vetëm ishte “kërkimi i së vërtetës”. Kam nxjerrë Pellazgët nga hija, aq të harruar apo të okultuar. Gjithashtu theksova lashtësinë e tyre edhe arrita të zbuloj, të përcaktoj identitetin e tyre: nga parahistoria deri në kohët moderne. Në të vërtetë kam arritur të zbuloj antikitetin e tyre, jo vetëm falë analizave të mia skrupuloze të shkrimeve dhe dëshmive të ndryshme të autorëve antik, por veçanërisht deshifrimin e emrit të tyre që hedh dritë mbi origjinën e tyre parahistorike mijëvjeçare dhe gjuhën e tyre që vetëm shqipja vazhdon përjetësimin e saj. Përveç të gjitha studimeve që kam kryer mbi Pellazgët, duhet të mbahen mend katër elemente të rëndësishëm që vijnë në kundërshtim të «pranuarës zakonisht» të historianëve moderne:
***
• Pellazg = “Populli i shpellave”!
Ky emër shpjegohet nga shqipja «Shpell-azg». Një etnonim zbulues që rezulton nga një kujtesë (reminishencë) dhe një përsëritje e së kaluarës së tyre duke filluar nga banorët e parë të hapësirës evropiane e shtrirë nga Atlantiku deri në Detin e Zi:
– a ishin ata Neandertalët, Cro-Manjonit, Homo Sapienit apo Homo Sapien-Sapienit?
Bindja ime e thellë është se ata ishin “Homo Pelasgus” (emër që kam Krijuar). Më në fund ky emër “shpellë”, vendbanimi i parë i Pellazgëve parahistorikë, ende rezonon në emrin që akoma japin, edhe sot, banorët e Maleve të veriut të Shqipërisë për vendbanimin e tyre: “Shpeï / Shpej”, fjalë që buron drejtpërdrejt nga emri i Pellazgëve dmth “Shpell-azg” (populli i “shpellave”). A nuk është kjo kujtesë një provë plotësuese e së kaluarës e cila sjell edhe jetëgjatësinë e një etnonimi kaq të lashtë përmes pasardhësve të fundit të Pellazgëve të lashtë: Shqiptarët.
• Nomadizmi ishte karakteristika e popullatave parahistorike, territori i të cilëve nuk kishte kufij. Në fakt nuk kishte shtete ose kufij por thjesht grupe, klane, fise që flisnin të njëjtin gjuhë dhe lëviznin së bashku nëpër Evropë. Kështu ndodhi me Pellazgët, gjurmët e tyre etnolinguistike gjenden në Evropë nga Atlantiku deri në Detin e Zi. Studimet e mia historike dhe gjuhësore dëshmojnë këtë gjendje. Kam deshifruar dhe shpjeguar (dhe deshifrime të tjera) gati 90 fjalë baske dhe gati 120 fjalë rumune falë gjuhës shqipe pa folur për shumë terma, toponime ose oronime që ne gjejmë në rajone dhe tek popuj të ndryshëm të Evropës (keltët, anglo-saksonët, latinët, grekët, etj.) i shpjegoj falë gjuhës shqipe.
Kjo shpjegon pse them “nga Atlantiku deri në Detin e Zi”.
Për të vërtetuar shprehjen time “nga Atlantoku deri në detin e Zi” do të shtoja se Klaud Ptolemeu (Traktati i Gjeografisë – Eberhart, Paris – 1828) përmendi veçanërisht krah për krah në Kaukaz Albanët dhe Iberët (paraardhësit e Baskëve) edhe Straboni (libri VI, 4/2) citon, gjithashtu së bashku në të njëjtin Kaukaz, Armenët, Albanët dhe Iberët. Për më tepër, nomadizmi i tyre zbulon fazat e ndryshme të shtegtimeve të tyre. Në të vërtetë gjatë kalimeve të tyre të ndryshme, përveç gjurmëve gjuhësore, ata lanë gjurmë antropologjike: një lloj banane që shkon nga vendi i Baskëve, Auvernjë (vendi i Arvernave Kelt), Zvicër, Austri, Veneto, Kroaci, Mal i Zi, Shqipëri dhe Epir: indeksi çefalik është më tepër se 80, kjo quhët “brakicefali”.
• Gjuha shqipe dhe veçanërisht dialekti Gegë i Shqipërisë së veriut i cili, për më tepër, nuk është një dialekt (është bërë dialekt!), por është më tepër një gjuhë fillestare: mbetet praktikisht e paprekur dhe e ruajtur për mijëvjeçarë në malet e paarritshme të Shqipërisë. Kjo gjuhë ka lënë gjurmë gjuhësore kudo në Evropë, arrin të deshifrojë, të shpjegojë shumicën e antroponimeve, eponimeve, toponimeve, oronimeve edhe termave të ndryshme të poezisë epike (Iliada dhe Odisea), etj.
• Ishte falë një zbulimi të bërë në moshën 15 vjeçare, kur lexova Iliadën për herë të parë (XVI, 233, 236) ku mësova se “Zeusi nuk ishte Grek, por Pellazg”, ku Pellazgët ishin “hyjnor” (pasi vetë Zeusi ishte Pellazg) dhe se ekzistonte (Iliada I, 401, 406; II, 59, 811 deri 815) një gjuhë e “perëndive” (ajo e Zeusit dhe Pellazgëve) dhe një gjuhë e “Njerzëve” (ajo e Helenëve)! Megjithë ndërhyrjet, modifikimet, rregullimet ose manipulimet e shumta, këto pak elemente që citoj këtu i shpëtuan censurës dhe mendjemprehtësisë së logografëve të parë helen: me ndihmën e disa pellazgëve “dygjuhësh” ata transkriptuan këto poezi (të traditës gojore pellazge) në gjuhën greke e cila rrjedhte nga Ionianët (Ionët – të jonët- ishin Pellazg të cilët u bënë Helen, sipas Herodotit) dhe nga një përzierje të gjuhëve të tyre të ndryshme (semito-egjiptiane, asiriane …) nga pushtuesit e “Pellazgjisë”»…
***
Voici un petit extrait de mes conclusions finales de mon Synopsis qui sera bientôt publié.
J’espère avoir convaincu à la fois les scientifiques, les historiens patentés et les néophytes grâce à mes longues études et recherches étayées par des preuves palpables, des arguments pertinents, des analyses approfondies et des références vérifiables et indiscutables. Dès le début de mes études et recherches mon seul objectif fut la « recherche de la Vérité ». J’ai fait sortir de l’ombre ces Pélasges tant oubliés voire occultés. J’ai aussi mis en exergue leur ancienneté et réussi à dévoiler et définir leur identité : de la préhistoire aux temps modernes. En effet j’ai réussi à découvrir leur ancienneté non seulement grâce à mes analyses scrupuleuses des écrits et aux divers témoignages des auteurs antiques mais surtout au décryptage de leur nom qui nous éclaire sur leurs origines millénaires et sur leur langue que seul l’albanais continue de la perpétuer. En dehors de toutes mes études réalisées sur les Pélasges quatre éléments importants sont à retenir et qui sont en opposition avec le « communément admis » des historiens du monde.
• Pélasges = « Hommes des grottes » ! Ce nom s’explique par l’albanais « Shpell-azg/Pellazg », un ethnonyme révélateur issu d’une réminiscence et d’une réitération de leur passé remontant aux premiers Hommes ayant occupé les terres de l’Europe de l’Atlantique à la mer Noire : furent-ils des Néandertaliens, des Cro-Magnons, des Homo Sapiens ou des Homo Sapiens-Sapiens ? Ma profonde conviction c’est qu’ils furent des « Homo Pelasgus » (ethnonyme que j’ai créé). Enfin ce nom de « grotte », première habitation des Pélasges préhistoriques, résonne encore dans le nom que donnent, aujourd’hui encore, les habitants des Montagnes du nord de l’Albanie à leur habitation : « Shpeï/Shpëj », mot issu directement du nom des Pélasges càd « Shpëll-azg » (hommes des « grottes »). N’est-ce pas là une preuve supplémentaire que cette réminiscence du passé nous apporte et de la longévité d’un aussi vieil ethnonyme à travers les derniers descendants de antiques Pélasges : les Pélasges.
• Le nomadisme fut le propre des populations préhistoriques dont le territoire n’avait pas de limites. En effet il n’y avait pas d’État ni de frontières mais simplement des groupes et des clans qui parlaient la même langue et qui se déplaçaient ensemble à travers l’Europe. Ce fut le cas des Pélasges dont les traces ethnolinguistiques se retrouvent en Europe de l’Atlantique à la mer Noire. Mes études historiques et linguistiques prouvent cet état de fait : j’ai déchiffré et expliqué (entre autres déchiffrements) près de 90 mots basques et près de 120 mots roumains grâce à la langue albanaise sans parler des nombreux vocables, toponymes ou oronymes que l’on trouvent dans différentes régions et peuples d’Europe (Celtes, Anglo-saxons, latins, grecs, etc..) que j’explique grâce à la langue albanaise : cela explique pourquoi je dis « de l’Atlantique à la mer Noire ». J’ajoute que Claude Ptolémée (Traité de géographie – Eberhart, Paris – 1828) a particulièrement cité côte à côte dans le Caucase les Albaniens et les Ibères (ancêtres des Basques). Strabon (livre VI, 4/2) cite, également ensemble dans le même Caucase, les Arméniens, les Albaniens et les Ibères. En outre leur nomadisme nous révèle les différentes étapes de leurs pérégrinations. En effet lors de leurs divers passages, outre des traces linguistiques, ils ont laissé des traces anthropologiques : une sorte de banane allant du pays basque, l’auvergne (pays des Arvernes celtes), la Suisse, l’Autriche, la Vénétie, la Croatie, le Monténégro, l’Albanie et l’Épire : indice céphalique supérieur à 80 ou « brachycéphalie ».
• La langue albanaise et particulièrement le dialecte gheg du Nord de l’Albanie (qui d’ailleurs n’en n’est pas un mais plutôt une langue originelle) demeure pratiquement intacte et conservée depuis des millénaires dans les montagnes inexpugnables de l’Albanie. Cette langue a laissé des traces linguistiques partout en Europe et arrive à décrypter et expliquer la plupart des anthroponymes, éponymes, toponymes, oronymes et divers vocables des poèmes épiques (Iliade et Odyssée), etc.
• C’est grâce à une découverte faite à l’âge de 15 ans lors de ma première lecture de l’Iliade (XVI, 233, 236) que j’ai appris que « Zeus n’était pas grec mais Pélasges », que les Pélasges étaient « divins » (puisque Zeus lui-même était Pélasge) et qu’il existait (Iliade I, 401, 406 ; II, 59, 811 à 815) une langue des « Dieux » (celle de Zeus et des Pélasges) et une langue des « Hommes » (celle des Hellènes) ! Malgré les nombreuses interpolations, modifications, arrangements ou manipulations, ces quelques éléments que je cite ici ont échappé à la censure et à la sagacité des premiers logographes hellènes : avec l’aide de certains Pélasges « bilingues » ils ont transcrit ces poèmes dans la langue grecque, elle-même issue de l’ionien (les Ioniens furent des Pélasges devenus hellènes, selon Hérodote ) et d’un mélange de leurs diverses propres langues (semito-égyptien, assyrien…) d’envahisseurs de la «Pélasgie».
