(Pashtriku.org, 14. 07. 2012) – Ayten Krasniqi’Ardel, e takova fare rastësisht në Stamboll, ku pata vajtur me bashkëshortin tim Bejtullah Destanin, për disa ditë pushim, të cilat i kisha planifikuar muaj më parë, si një surprizë në 50 vjetorin e tij të lindjes. Por Bejtullahi është njeri i çuditshëm, pak ndryshe nga shumica e njerëzve që na rrethojnë çdo ditë. Në vend të magjisë së bukurisë së Stambollit, të ambjenteve tërheqëse, të shëtitjeve në det apo restorantëve të famshëm turq, për të përkujtuar 50 vjetorin e tij, ai zgjodhi të qëndronte mes dëshmitarëve të heshtur të historisë shqiptare, në Arkivat Osmane të Stambollit. Gjatë gjithë kohës që qëndruam në Stamboll kemi kërkuar në arkiva dokumenta që, kanë lidhje me historinë shqiptare dhe me vetë shqiptarët. Si ekspert i kësaj lëmie, Bejtullahi u magjeps me pasurinë e dokumetave osmane të cilat kapnin shifrën mbi 90 milion, të dixhitalizuara deri më sot dhe miliona të tjerë që prisnin të dixhitalizoheshin. Së fundi i erdhi keq që nuk kishte ardhur këtu vite e vite më parë, pasi historia 500 vjeçare e shqiptarëve ishte mbyllur në këto arkiva, shumë pak të studiuara prej tyre. Dhe ja, ishte pikërisht dita e parë e qëndrimit tonë në Stamboll dhe vizita e parë e jona në arkiv, kur edhe u befasuam nga shqipja me të cilën na foli njëra prej punonjëseve të arkivit. E habitshme vërtetë por ja që kështu ishte; Ayten Krasniqi’Ardel, një nga punonjëset shkencore të Arkivave Osmane, me preardhje nga Mitrovica. E martuar prej kohësh në Turqi, ajo tashmë jeton dhe punon në Stamboll. Trupshkurtër por shumë energjike, Ayteni ishte e kudondodhur, pranë monitorëve të asaj salle që ishte e mbushur me studiues nga e gjithë bota. Ditët në vazhdim do të na ndihmonin t’a njihnim më nga afër Aytenin dhe punën e saj. Ajo ju përgjigj me kënaqësi kërkesës për të realizuar një intervistë me të.
Ayten Krasniqi’Ardel
……………………………………
Pashtriku: A mund të na tregoni diçka për origjinën tuaj?
Ayten Krasniqi’Ardel: Quhem Ayten Krasniqi’Ardel. Jam nga Mitrovica e Kosovës. Babai është shqiptar ndërsa nëna është prej turqve që jetojnë në Kosovë. Jam lindur në Mitrovicë, por ndihem krenare që jam rritur dhe edukuar mes dy kulturave shumë të lashta, asaj shqiptare dhe turke.
Pashtriku: Si e keni mësuar Osmanishten?
Ayten Krasniqi’Ardel: Kam studiuar për Orientalistikë në Universitetin e Prishtinës, që më 1973. Unë jam studentja e parë femër e kësaj fushe dhe kam patur nderin të kem profesor Hasan Kaleshin, mjaft i njohur për kontributin e tij për historinë shqiptare, të periudhës Osmane.
Pashtriku: Vendimi për të studiuar Orientalistikë ju lindi vetvetiu apo patët ndonjë nxitje të jashtme?
Ayten Krasniqi’Ardel: Prindërit e mi kanë ndikuar shumë në këtë vendim timin. Ata më kanë nxitur dhe përkrahur për të përzgjedhur studimet në këtë degë, veçanërisht nëna ime, që dinte të lexonte Kur’anin dhe fliste turqishten.
Pashtriku: Ju jeni një nga ekspertet e osmanishtes dhe keni vite që punoni si punonjëse shkencore në arkivë. Çfarë perspektive ju ka hapur kjo?
Ayten Krasniqi’Ardel: Të diturit e një gjuhe pothuajse të harruar sot, më ka hapur perspektiva të shkëlqyera. Për gjashtë vjet 1981-1986, kam ligjeruar në Universitetin e Sarajës si lektore e Turqishtes, gjithashtu kam dhënë gjuhë Turke në Medresen e Gazi Husrev Beut dhe kam patur rastin të punoj në arkivin e bibliotekës së Gazi Husrev Beut. (Lexoni: http://www.ghbibl.com.ba/ – Sh.B) Më pas, në 1987-1988, rruga e dijes më çoi si lektore të gjuhës Turke në Univeristetin e Venedikut në degën e Orientalistikës.
Pashtriku: Si e keni ndier veten në Venedik?
Ayten Krasniqi’Ardel: Jam ndier shumë e lumtur dhe krenare. Besoj se gjithkush e kupton se të arrish të japësh mësim në një nga universitetet më me emër në botë, nuk është aspak e lehtë, kjo kërkon punë dhe përkushtim. Si lektore kam patur kontakt me emra të shumtë të dijes, akademikë të shquar, studentë të shkëlqyer, që më pas do të rradhiteshin në elitën akademike botërore. Në Venedik kam patur nderin të kem kolegë Prof. Hasan Karnësh dhe Prof. Xhanpiero Vilinxhere si dhe të jem pjesë e projektit të Prof.Karnësh, i cili synonte t’u mësonte studentëve të Orientalistikës në Venedik, dialektet e ndryshme të turqishtesh, që fliteshin nëpër botë. Një nga këto dialekte ishte dhe dialekti turk që flitej në Kosovë.
Pashtriku: Sa vite keni që punoni në Arkivat Osmane?
Ayten Krasniqi’Ardel: Kam filluar punë në Arkivat Osmane më 1992 dhe vazhdoj të punoj akoma dhe sot.
Pashtriku: Çfarë ndieni kur punoni mes një thesari të tillë, pothuajse të lënë mënjanë nga bota?
Ayten Krasniqi’Ardel: Shumë vite para se të filloja punën këtu, kam qenë anëtare e Shoqatës Botërore të Turkologëve dhe pata realizuar dy punime shkencore deri atëherë: I pari “Gjëegjëza” është një punim në dialektin e turqistes që flitet në rrethinën e Pejës, ndërsa i dyti bën fjalë për “Emrat e gjellëve” në boshnjakisht. Qenia anëtare e kësaj shoqate dhe punimet shkencore që kisha realizuar deri atëherë ma lehtësuan mundësinë e punësimit këtu në Stamboll, ku dhe isha martuar dhe jetoja tashmë. Sa për punën në Arkivë, nuk gjej dot fjalë të shpreh kënaqësinë që ndjej duke punuar mes një pasurie kaq të madhe. Për më tepër puna këtu më mundëson të mësoj për historinë e shqiptarëve të Kosovës, Shqipërisë, Maqedonisë, Malit të Zi, Greqisë etj, mundësi kjo që nuk besoj se do të më ipej po të punoja diku tjetër. Si intelektuale ndihem krenare që më është dhënë një mundësi që shumë të tjerë ëndërrojnë ta kenë. Kjo më nxjerr para vetes detyrën e vështirë për të kontribuar më shumë për Ballkanin dhe për trevat shqiptare në veçanti. Është për t’u habitur fakti se në secilin fond të Arkivit do të gjesh dokumenta që në një mënyrë apo në një tjetër flasin për shqiptarët. Nuk mundem të them një numër të saktë për dokumentat në të cilat përmenden shqiptarët, por më duket se janë me miliona dhe këto dokumenta nuk përfshijnë vetëm trevat aktuale që popullohen nga shqiptarët por të gjithë teritorin osman ku ka patur shqiptarë. Meqenëse shtrirja teritoriale e Perandorisë Osmane ka qenë relativisht shumë e madhe edhe dokumentat për shqiptarët janë të shumta.
Stamboll 2010: Bejtullah Destani, Ayten Krasniqi’Ardel dhe Jeni Myftari.
……………………………….
Pashtriku: Ju përmendët faktin se ka me miliona dokumenta që flasin për shqiptarët. A janë studiuar këto fonde nga ana e Qeverive Shqiptare?
Ayten Krasniqi’Ardel: Mund të them se kohët e fundit është rritur interesi për këtë pasuri arkivore. Herë pas here vijnë në arkivë studiues të ndryshëm, pjesa më e madhe nga Shqipëria. Më ka habitur disi fakti se edhe gjatë periudhës së regjimit komunist të Enver Hoxhës, ka patur studiues nga Shqipëria që kanë ardhur të hulumtojnë në këto arkiva.
Pashtriku: Çfarë keni parasysh kur thoni se më të interesuarit kanë qenë shqiptarët e Shqipërisë?
Ayten Krasniqi’Ardel: Ka kumtesa të shumta me tematika nga më të ndryshmet që janë përgatitur nga shqiptarët e Shqipërisë. Po kështu gjejmë edhe një sërë librash historik të mbështetura në dokumentat osmane, që janë botuar nga studiuesit shqiptarë brenda teritorit të Shqipërisë. Mund të përmend këtu Prof. Ferid Dukën, Prof. Gazment Shpuzën, Kristaq Priftin dhe emra të tjerë, të cilët i kam takuar këtu në këtë sallë duke punuar dhe hulumtuar historinë e panjohur të shqiptarëve. Nga Kosova, me përjashtim të të mirënjohurit Hasan Kaleshi, që i takon brezit të vjetër të studiuesve, nga studiuesit aktualë mund të përmend vetëm Iljaz Rexhën, i cili është marrë me hulumtimin e dokumentave osmane. Ndërsa i pari që ka shkruar për historinë e shqiptarëve në kohën e Perandorisë Osmane, ka qenë studiuesi i mirënjohur turk, Halil Inallxhëk. Ai është marrë me studimin e Defterit të Vlorës në Dokumentat Osmane të kohës dhe e ka botuar atë. Një studim të përafërt ka bërë dhe Ferid Duka, më vonë, për Defterët e Beratit.
Pashtriku: Po vetë arkivat shqiptare sa janë të interesuara për këto dokumenta?
Ayten Krasniqi’Ardel: Edhe në këtë rast do të thoja se Arkivi Qendror i Shqipërisë, është interesuar më së shumti për të punuar me këto dokumenta. Veç kësaj, ndërmjet Arkivit Qendror të Shtetit Shqiptar dhe Arkivave Osmane ka kohë që është nënshkruar një marrëveshje bashkëpunimi në nivel të lartë. Tani së fundi një marrëveshje e tillë është nënshkruar edhe me arkivat e Kosovës dhe të Maqedonisë. Para pak kohe, të trija këto arkiva, në bashkëpunim me Arkivin Osman kanë botuar nga një libër: “Shqipëria në Dokumentat Arkivore Osmane”, “Vilajeti i Kosovës në Dokumentat Arkivore Osmane”, “Maqedonia në Dokumentat Arkivore Osmane”.
Ayten Krasniqi’Ardel
………………………………………..
Pashtriku: A është i mjaftueshëm studimi që kanë bërë shqiptarët deri më sot në këto arkiva?
Ayten Krasniqi’Ardel: Sigurisht që nuk është i mjaftueshëm. Megjithë punën dhe përpjekjet që janë bërë kjo e gjitha është shumë pak, për të mos thënë aspak. Nëse hedh vështrimin në sasinë e dokumentave dhe e krahason me punën që është bërë, po të flas me gjuhën e statistikës mund të them se deri tani është bërë 0,000001% e punës që duhet bërë.
Pashtriku: Sa kanë investuar Qeveritë Shqiptare (e Shqipërisë dhe Kosovës) në nxjerrjen apo studimin e këtyre fondeve?
Ayten Krasniqi’Ardel: Asgjë. Nuk është investuar asgjë në këtë drejtim. Nuk di nëse Qeveritë Shqiptare kanë financuar ndonjë prej studiuesve që vijnë dhe punojnë këtu, apo këta studiues vijnë privatisht, por ajo që mund të them me siguri është se ndonjë investim konkret në planin e marëdhënieve dypalëshe nuk ka patur.
Pashtriku: Nisur nga këndvështrimi juaj si specialiste, a mendoni se studimi i fondit osman paraqet interes për historinë e shqiptarëve?
Ayten Krasniqi’Ardel: Jo vetëm si specialiste e osmanishtes apo si punonjëse shkencore e Arkivit, por edhe si shqiptare mund të them se vlerat e studimit të këtyre fondeve për shqiptarët janë të patjetërsueshme. Në këto fonde që heshtin, fshihet e gjithë historia që flet, prandaj mjafton të kesh dëshirën dhe vullnetin e mirë për t’i nxjerrë në dritë dhe për t’i studiuar këto dokumenta dhe atëherë do të gjesh para vetes shumë të vërteta që i mungojnë aktualisht historisë së shqiptarëve. Po të thellohesh në studimin e tyre do të gjesh si ka qenë ndërtuar jeta sociale, shoqërore, kulturore e trojeve të banuara etnikisht nga shqiptarët.
Pashtriku: Ekziston mendimi se populli shqiptar ka vuajtur dhe ka hequr shumë nën sundimin e Perandorisë Osmane. Si qëndron e vërteta e këtij mendimi, parë nën dritën e dokumentave historike?
Ayten Krasniqi’Ardel: Ky mendim është totalisht i gabuar dhe nuk ka asnjë bazë shkencore apo historike. Në fund të fundit ky mbetet mendim i atyre “studiuesve” dritëshkurtër që të gjitha arsyet për prapambetjen aktuale të kombit shqiptar ja mveshin Perandorisë Osmane. E parë nga këndvështrimi i së vërtetës histrorike, faktet flasin krejt ndryshe. Historia e të gjitha qytetërimeve të lashta dhe të reja është shkruar bazuar në trashëgimitë kulturore të këtyre qytetërimeve. Një prej burimeve kryesore, tepër të besueshme të këtyre trashëgimive, janë edhe arkivat. Në këtë kontekst, Arkivat Osmane janë një prej burimeve më të rëndësishme botërore, të historisë 560 vjeçare, nga mesjeta e deri në fillimet e shekullit të 20’të. Nëse dokumentat flasin ndryshe, atëherë pse duhet t’u besojmë fjalëve të paargumentuara të disa pseudostudiuesve? Për të shkruar historinë e një kombi duhet të bazohemi tek e vërteta dhe për hir të kësaj të vërtete duhet të pranojmë edhe ato gjëra që ndoshta nuk na shkojnë për shtat. Është fakt i pamohueshëm se shqiptarët, si komb, kanë qenë shumë të privilegjuar në kohën e qeverisjes së Perandorisë Osmane. Për këtë flet qartë fakti se në Qeverinë Osmane kanë shërbyer me mijëra nëpunës shqiptarë, të cilët kanë patur ofiqe të ndryshme, që nga nëpunës i thjeshtë e deri në rang Ministrash dhe Kryeministrash.
Pashtriku: Pra në një farë mënyre mund të themi se shqiptarët kanë qenë të përkëdhelurit e Perandorisë, apo jo?
Ayten Krasniqi’Ardel: Po, tamam ashtu, kanë qenë kimetlinjtë e Perandorisë. Kjo edhe për shkak të vlerave të mëdha që kanë patur shqiptarët si komb. Dokumentat pohojnë se Kryeministrat-kryevezirët ose sadrazamët, numri i të cilëve ka kapur shifrën 40, ministrat-vezirët dhe pashallarët-gjeneralët e komandantët ushtarakë më të vlefshëm, kanë qenë me origjinë shqiptare. Në qoftëse Perandoria, është udhëhequr nga shqiptarët atëherë si mund të pretendohet se ajo është bërë pengesë në përparimin e vendit? Jo vetëm kaq por sipas dokumentave, në urdhëresat e Sulltanit gjejmë kontribut të shpeshtë financiar në ndërtimin apo meremetimin e kishave të ndryshme, fakt ky që hedh poshtë tezën e myslimanizimit të popullsisë me dhunë, siç pretendohet nga disa pseudostudiues.
Pashtriku: Ju përmendët faktin se në Administratën Osmane ka patur shumë shqiptarë. A mund të na përmendni këtu diçka konkrete për të argumentuar mendimin tuaj?
Ayten Krasniqi’Ardel: Në secilin fond do të gjesh diçka që flet për këtë të vërtetë, mjafton t’i shfletosh ato. Administrata Osmane ka patur nëpunës shqiptarë prej kontakteve të para me këtë Perandori e deri në shkatërrimin e saj më 1922.
Pashtriku: Sa mendohet të jetë numri i këtyre nëpunësve?
Ayten Krasniqi’Ardel: Nuk mund të them me siguri se sa ka qenë numri i tyre. Unë personalisht jam marrë me studimin e përbërjes administrative gjatë kohës së Abdyl Hamitit të Dytë, 1878-1909. Jam mahnitur nga saktësia statistikore e kësaj administrate, e cila ka regjistruar të gjitha CV e nëpunësve të saj. Kjo administratë ka numëruar 62,000 nëpunës, prej të cilëve 11, 400 kanë qenë ballkanas (të lindur në Ballkan), ku pjesa dërmuese e tyre rezulton të jenë shqiptarë. Në raport me popujt e tjerë vendin e parë e kanë mbajtur shqiptarët, pastaj kanë ardhur popujt e kombësive të tjera. Këta nëpunës nuk kanë punuar vetëm në zonën e Ballkanit, por kanë shërbyer në pjesë të ndryshme të Perandorisë.
……………………………….
36 sulltanët e perandorisë osmane:
………………………….
………………………………………
Pashtriku: Ju mendoni se Abdyl Hamiti i II’të ka qenë simpatizant i shqiptarëve?
Ayten Krasniqi’Ardel: Po kështu mendoj. Të gjitha gjasat të çojnë në këtë përfundim. Jo vetëm kaq, por duket se ai ju ka besuar shumë shqiptarëve, pasi në gardën e tij personale, pjesa më e madhe e rojeve kanë qenë shqiptarë.
Pashtriku: Ndër shqiptarët është e njohur teza se Perandoria Osmane është pengesa kryesore për zhvillimin e gjuhës shqipe. Çfarë mund të na thoni për këtë?
Ayten Krasniqi’Ardel: Edhe kjo tezë nuk ka asnjë bazë historike. Mjafton që të përmendim këtu faktin se në krye të censurës në Ministrinë e Arsimit të Perandorisë Osmane ka qenë Naim Frashëri, një prej emrave më të mëdhenj të Rilindjes Shqiptare. Për më tepër, sipas dokumentave, shqiptarët kur kanë kërkuar nga Perandoria të njihet gjuha shqipe, nuk i kanë bashkangjitur kërkesës së tyre një alfabet konkret për t’u aprovuar nga organet kompetente. Duket shqiptarët kanë patur probleme ndërmjet vetes, pasi nga historia dimë se shqiptarët kanë bërë disa alfabete të cilët kanë kundërshtuar njëri-tjetrin dhe ndoshta pikërisht kjo mosmarrëveshje ndërmjet shqiptarëve i ka vonuar ata në zhvillimin e gjuhës së shkruar shqipe.
Pashtriku: Cili ka qenë më aktiv për gjuhën shqipe?
Ayten Krasniqi’Ardel: Në vija të përgjithëshme mund të them se ndoshta familja Frashëri ka patur emër më të madh në këtë drejtim, por sigurisht ka dhe emra të tjerë që ne i njohim mirë nga historia e deri tanishme. Duket se vetë familja Frashëri, më konkretisht Naim Frashëri si censor i Ministrisë së Arsimit, ka patur konflikt interesi me veprimtarë të tjerë shqiptarë të kësaj fushe, por nuk di shumë hollësi në këtë drejtim. Unë personalisht nuk jam marrë me studimin e këtij problemi, prandaj nuk dua të ndalem në hollësi që nuk janë në kompetencën time studimore. I takon gjuhëtarëve shqiptarë, të merren me studimin dhe hulumtimin e periudhës së lindjes së shqipes së shkruar, për të nxjerrë në pah të vërtetën.
Pashtriku: A ka në arkivat osmane dokumenta në gjuhën shqipe?
Ayten Krasniqi’Ardel: Deri tani nuk kam hasur të tillë dokumenta. Kjo nuk do të thotë se nuk ka edhe pse të them të vërtetën, dyshoj.
Pashtriku: A mund të veçoni ndonjë prej fondeve më të rëndësishme që keni studiuar?
Ayten Krasniqi’Ardel: Po, përmenda më lart periudhën e qeverisjes se Abdylhamititit të II’të. Ky fond ka një rëndësi të madhe edhe për shqiptarët pasi – siç thashë – në administratën e tij kanë shërbyer 11,400 ballkanas. Studimin e jetës dhe të veprimtarisë së këtyre nëpunësve unë e kam marrë si rast studimor dhe e kam paraqitur si projekt të veçantë. Është një projekt që më është dashur 5 vjet për ta përgatitur, por që për fat të keq akoma nuk kam gjetur mjetet e duhura financiare për t’a nxjerrë në dritë gjithë këtë punë.
Pashtriku: Ju thatë se keni përgatitur edhe disa kumtesa me vlerë historike, të cilat i keni ligjëruar në tribuna të ndryshme shkencore. A mund të na tregoni për ndonjë prej tyre?
Ayten Krasniqi’Ardel: Po e vërtetë, kam përgatitur disa kumtesa shkencore. Një prej tyre ka qenë për Elbasanin e shekullit të 15’të, me temë: “Elbasani në Defterët e Parë Osmanë”. Përveç Elbasanit kam bërë një studim për “Konsullatat e Huaja dhe kontributi i tyre në Vilajetin e Kosovës në shek. e 19’të dhe fillimet e shek. 20’të”. Përveç këtyre kam bërë disa studime për këtu në Turqi, konkretisht për nëpunësit e administratës të lindur në Üskydar dhe Konja.
Pashtriku: Çfarë plani keni për të ardhmen?
Ayten Krasniqi’Ardel: Planet dhe dëshira ime janë, besoj, të njejta me ato të çdo studiuesi: të jap maksimumin tim në shërbim të dijes dhe të vendit. Si plan afatshkurtër kam realizimin e projektit që përmenda më lart, “Nëpunësit ballkanas në administratën e Abdylhamitit të Dytë”. Ky projekt nuk përfshin vetëm trevat shqiptare, por edhe Maqedoninë, Malin e Zi, Greqinë, Serbinë, Hungarinë, Rumaninë. Ndërsa si plan afatgjatë kam studimin e thelluar të vlerave kulturore shqiptare dhe ballkanase në përgjithësi.
Pashtriku: Projektin tuaj mendoni ta realizoni si një të tërë për të gjithë Ballkanin, apo e keni menduar të ndarë sipas shteteve të ndryshme?
Ayten Krasniqi’Ardel: E mira do të ishte të realizohej si një projekt i plotë. Kjo do të ishte edhe një urë e mirë lidhje mes shteteve Ballkanike me njëri-tjetrin, por nëse nuk gjenden mjetet e duhura financiare për ta realizuar si një të tërë, atëherë le të financojë çdo shtet për nëpunësit e tij. E rëndësishme është që materiali të shohë dritën e botimit, për vetë vlerat historike që përmban. Duke botuar këtë material do të mësojmë edhe se cilat kanë qenë institucionet që kanë funksionuar në Ballkan, si kanë funksionuar ato, cili ka qenë rroli i tyre në zhvillimin shoqëror të rajonit dhe çfarë vlere ka patur për popullsinë vendase, qeverisja nga vetë vendasit. Për më tepër, nëse veçoj vlerat që ka për shqiptarët, studimi hedh dritë edhe mbi nëpunësit shqipfolës, pasi politika që ka ndjekur Abdyl Hamiti ju ka mundësuar nëpunësve të flasin të gjitha gjuhët që dinë, përfshi këtu edhe shqipen. Megjithatë dyshoj se të gjitha shtetet janë të interesuara për botimin e tij. Le të marim rastin e Greqisë p.sh: ajo nuk do të ishte e interesuar të financojë këtë projekt, për shumë arsye. Një nga arsyet kryesore është se nuk është në favor të politikës antishqiptare greke, të dalë në pah numri i popullatës shqiptare që ka jetuar në teritoret që sot i takojnë Greqisë, për më tepër që kjo popullatë ka qenë myslimane, gjë të cilën Greqia kërkon t’a mohojë me forcë.
Në dhomën e hulumtimeve të arkivit osman: Dilek Cansel,
Mihai Maxim, Ali Toköz, Ayten Ardel, Sevinç Akça.
……………………..
Pashtriku: Çfarë mesazhi do t’u përcillnit lexuesve?
Ayten Krasniqi’Ardel: Dëshiroj të shoh sa më shumë studiues shqiptarë në këtë sallë, të zhytur mes këtyre dokumentave, për t’ju shkundur pluhurin e kohës dhe për t’i bërë të flasin në të mirë të çështjes tonë kombëtare. Ka ardhur koha ta shkruajmë ndryshe historinë tonë, me fjalë të tjera: Ta themi historinë me zërin e së vërtetës. Është kjo një thirrje që ja drejtoj të gjithë atyre studiuesve që kanë ndër deje gjak shqiptari. Punoni dhe financoni në të mirë të popullit tuaj.
Bisedën e zhvilloi: Jeni Myftari
