PASARDHËSIT E KHAZARËVE ASHKENAZI SOT E DREJTOJNË IZRAELIN!
Nga Sheradin Berisha
Njohuri themelore
Khazarët që u konvertuan në Judaizëm ishin paraardhësit e hebrenjve Ashkenazi, që themeluan dhe sundojnë sot në Izrael në krye me Benjamin Netanyahun. Këtë tezë e argumenton studiuesi austro-hugarezë Arthur Koestler (1905 – 1983) dhe jo vetëm.
Hebrenjtë Ashkenazi (ASH-keh-NAH-zee jooz) janë një nga dy grupet kryesore paraardhëse të popullit hebre nga Khazaria (Ukraina e sotme), paraardhësit e të cilëve jetuan në Francë në Evropën Qendrore dhe Lindore, duke përfshirë Gjermaninë, Poloninë, Rusinë. Grupi tjetër quhet hebre sefardik me origjinë nga vendet arabike (kryesisht nga territori i sotëm i Palestinës) dhe përfshin ata, paraardhësit e të cilëve jetuan në Spanjë, Portugali, Afrikën e Veriut dhe Lindjen e Mesme. Shumica e hebrenjve që jetojnë në Shtetet e Bashkuara janë me prejardhje Ashkenazi dhe sot janë ata që e mbështesin dhe e financojnë qeverinë sioniste izraelite të Netanyahut.
Ku e kanë origjinën (zanafillën) hebrenjtë Ashkenazi (Sionistët e sotëm)?
Khazaria ishte origjina e hebrenjve Ashkenazi!
Khazarët (latinisht: Gazari ose Cosri; persisht: Xazar; hebraisht: Kuzarim; turqisht: Hazarlar; tatarisht: Xäzärlär; rusisht: Хазары, Chasáry) ishin një popull fillimisht nomad turk që më vonë u vendosën pjesërisht në Azinë Qendrore perëndimore, Kaukazin verior dhe pjesë të Evropës Lindore. Në shekullin e VII-të pas Krishtit, Khazarët themeluan një Khaganat të pavarur në Kaukazin verior në bregdetin e Detit Kaspik. Nga shekulli i VIII-të deri në fillim të shekullit të XIX-të, Judaizmi u bë feja më e rëndësishme në perandori.
Nëse vetëm një klasë e vogël e lartë apo pjesa tjetër e popullsisë e përqafoi dhe praktikoi fenë e re është e diskutueshme. Është regjistruar se midis Khazarëve kishte edhe të krishterë dhe myslimanë. Khazarët ishin aleatë të rëndësishëm të Perandorisë Bizantine kundër Kalifatit. Kryesisht nëpërmjet tregtisë në distanca të gjata, ata u bënë një fuqi e rëndësishme rajonale dhe, në kulmin e fuqisë së tyre, kontrollonin pjesë të mëdha të Rusisë jugore të sotme, perëndimin e asaj që më vonë do të bëhej Kazakistani, Ukrainën lindore të sotme, pjesë të Kaukazit dhe Gadishullin e Krimesë.
Ku shtrihej Khazaria?
Kryesisht në Ukrainën e sotme! (Shikoni në fund hartat e Khazarisë).
Historia e hebrenjve në Ukrainë daton më shumë se një mijë vjet më parë; komunitetet hebraike kanë ekzistuar në territorin modern të Ukrainës që nga koha e Rusit Kievan (fundi i shekullit të IX-të deri në mesin e shekullit të XIII-të). Lëvizje të rëndësishme fetare dhe kulturore hebraike, nga hasidizmi te sionizmi, lindën atje. Sipas Kongresit Botëror Hebraik, komuniteti hebraik në Ukrainë është i katërti më i madh në Evropë dhe i XI-ti më i madh në botë.
Historiani i shquar amerikan, Peter Benjamin Golden (i lindur më 1941) i cili është marrë me studime Turke dhe të Lindjes së Mesme në Universitetin Rutgers, ka shkruar shumë libra dhe artikuj për etnitë që jetuan në këtë hapësirë gjeografike. Ndër të tjera ka shkruar edhe për Khazarët dhe Khazarinë.
Studiuesi Peter B. Golden, shkruan se: “Perandoria Khazare (rreth viteve 650 – rreth viteve 965/68), ishte një nga shtetet më të mëdha të Euroazisë mesjetare, e cila dominoi një rajon nga stepat ukrainase deri në tokat që i afroheshin lumit Ural dhe nga rajoni i Vollgës së Mesme deri në Kaukazin e Veriut dhe Krime. Nga hulumtimi i tij rezulton se: “segmente të rëndësishme të popullsisë së saj u konvertuan në Judaizëm nga mesi deri në fund të shekullit të VIII-të. Bërthama sunduese e Khazarisë e fiseve turke rridhte nga Qaganati Turk (qaghan “perandori”) i përqendruar në Mongoli dhe që sundonte një territor që shtrihej nga Mançuria deri në Detin e Zi.
Khazarët që u konvertuan në Judaizëm ishin paraardhësit e hebrenjve Ashkenazi, që sundojnë sot në Izrael në krye me Benjamin Netanyahun. Këtë tezë e argumenton studiuesi austro-hugarezë Arthur Koestler (1905 – 1983)
Libri “Fisi i Trembëdhjetë: Perandoria Khazare dhe trashëgimia e saj [“The Thirteenth Tribe: The Khazar Empire and its Heritage], i autorit Arthur Koestler (i botuar në vitin 1976) gjurmon historinë e Perandorisë së lashtë Khazare, një fuqi e madhe, por pothuajse e harruar në Evropën Lindore, e cila në Epokat e Errëta u konvertua në Judaizëm.
Koestler me të dhëna arkivore tregon se hebrenjtë Ashkenazi nuk janë pasardhës të izraelitëve historikë të antikitetit, por nga Khazarët, një popull turk me origjinë dhe popullim të një perandorie në veri dhe midis Detit të Zi dhe Detit Kaspik (në Ukrainën e sotme).
Koestler shkrun se khazarët, pas konvertimit të tyre në shekullin e VIII-të, migruan drejt perëndimit në Evropën Lindore në shekujt XII – XIII, kur Perandoria Khazare po shembej.
Khazaria u zhduk përfundimisht nga forcat e Perandorisë mongole të Xhingis Hanit, por provat tregojnë se vetë Khazarët migruan në Poloni dhe formuan djepin e Judaizmit Perëndimor. Për lexuesin e përgjithshëm, Khazarët, të cilët lulëzuan nga shekulli i VII-të deri në shekullin e XI-të, mund të duken pafundësisht të largët sot.
Megjithatë, ata kanë një ndikim të ngushtë dhe të papritur në botën tonë, i cili del në pah ndërsa studiuesi Koestler rrëfen historinë interesante të Perandorisë së lashtë Khazare, rreth kohës kur Karli i Madh ishte Perandor në Perëndim.
Ndikimi i Khazarëve shtrihej nga Deti i Zi në Kaspik, nga Kaukazi në Vollgë, dhe ata ishin të rëndësishëm në ndalimin e sulmit mysliman kundër Bizantit, nofullës lindore të lëvizjes gjigante të pincave që në Perëndim përfshiu Afrikën veriore deri në Spanjë. Pas kësaj, khazarët e gjetën veten në një pozicion të pasigurt midis dy fuqive të mëdha botërore: Perandorisë Romake Lindore në Bizant dhe ithtarëve triumfues të Muhamedit.
Siç thekson Koestler, khazarët ishin Bota e Tretë e kohës së tyre. Ata zgjodhën një metodë të habitshme për t’i rezistuar si presionit perëndimor për t’u bërë të krishterë, ashtu edhe presionit lindor për të përqafuar Islamin. Duke i refuzuar të dyja, ata u konvertuan në judaizëm.
Në fund të kapitullit të fundit të librit, Koestler përmbledh përmbajtjen dhe qëllimet e tij si më poshtë: “Në Pjesën e Parë të këtij libri jam përpjekur të gjurmoj historinë e Perandorisë Khazare bazuar në burimet e pakta ekzistuese.
Në Pjesën e Dytë, Kapitujt V-VII, kam mbledhur provat historike që tregojnë se pjesa më e madhe e hebraizmit lindor – dhe për këtë arsye e hebraizmit botëror – është me origjinë Khazare – Turke, dhe jo semite. Në kapitullin e fundit jam përpjekur të tregoj se provat nga antropologjia përputhen me historinë në hedhjen poshtë të besimit popullor në një racë hebraike që rrjedh nga fisi biblik.”
Koestler përdori si burime veprat e mëparshme të studiuesve Douglas Morton Dunlop, Raphael Patai dhe Abraham Polak. Qëllimi i tij i deklaruar ishte të zhdukte antisemitizmin duke hedhur poshtë bazën e tij racore.
Në librin “Shpikja e Popullit Hebre”, Shlomo Sand, historian i kinemasë, historisë franceze dhe nacionalizmit në Universitetin e Tel Avivit, shkruan “ndërsa kazarët i trembën historianët izraelitë, asnjëri prej të cilëve nuk ka botuar asnjë punim mbi këtë temë, “Fisi i Trembëdhjetë…” i Koestlerit i bezdiste dhe provokonte reagime të zemëruara. Lexuesit hebrenj nuk kishin qasje në vetë librin për shumë vite, duke mësuar rreth tij vetëm përmes denoncimeve helmuese”.
Duke shkruar në gazetën “The Wall Street Journal”, redaktori i Chronicle of Higher Education, Evan Goldstein, thotë: “Sand sugjeron që ata që sulmuan librin e Koestlerit e bënë këtë jo sepse i mungonte merita, por sepse kritikët ishin frikacakë dhe ideologë. Askush nuk dëshiron të shkojë të shikojë nën gurë kur akrepa helmues mund të fshihen poshtë tyre, duke pritur të sulmojnë vetë imazhin e etnosit ekzistues dhe ambiciet e tij territoriale.”
Në botën arabe, teoria e mbështetur në librin e Koestler u përqafua nga persona që argumentuan se nëse hebrenjtë Ashkenazi janë kryesisht me origjinë Khazare dhe jo Semite, ata nuk do të kishin asnjë pretendim historik ndaj Izraelit, as nuk do të ishin subjekt i premtimit biblik të Kanaanit për izraelitët, duke minuar kështu bazën teologjike si të sionistëve fetarë hebrenj ashtu edhe të sionistëve të krishterë.
Pasi u botua për herë të parë, Fitzroy Maclean në The New York Times Book Review e quajti librin “Fisi i Trembëdhjetë” të shkëlqyer, duke shkruar “Libri i Z. Koestler është po aq i lexueshëm sa edhe nxit mendimin. Asgjë nuk mund të jetë më stimuluese sesa aftësia, eleganca dhe erudicioni me të cilin ai i rendit faktet e tij dhe zhvillon teoritë e tij”. Duke shqyrtuar veprën në Raportin e Uashingtonit mbi Çështjet e Lindjes së Mesme në vitin 1991, gazetarja dhe autorja Grace Halsell e përshkroi atë si një “libër të hulumtuar me kujdes” që “hedh poshtë idenë e një ‘race’ hebraike”.
………..
Kush është autori Arthur Koestler
Arthur Koestler i lindur në Budapest në vitin 1905, i arsimuar në Vjenë, u zhyt në konfliktet e mëdha ideologjike dhe shoqërore të kohës së tij. Komunist gjatë viteve 1930 dhe vizitor për një kohë në Bashkimin Sovjetik, ai u zhgënjye nga Partia dhe e la atë në vitin 1938. Atë vit në Spanjë, ai u kap nga forcat fashiste nën drejtimin e Francos dhe u dënua me vdekje. I liruar nëpërmjet ndërhyrjes së fundit të qeverisë britanike, ai shkoi në Francë ku një vit më vonë u arrestua përsëri për pikëpamjet e tij politike. Në vitin 1940, ai u lirua nga burgu dhe shkoi plr të jetuar në Angli. Romanet, reportazhet, veprat autobiografike dhe shkrimet e tij politike dhe kulturore e nxorën atë si një studiues të rëndësishëm mbi zhvillimet historike dhe jo vetëm të shekullit të XX-të.
Ai vdiq në vitin 1983 në Londër.
Në vijim mund të lexoni librin:
Fisi i Trembëdhjetë: Perandoria Khazare dhe trashëgimia e saj, nga Arthur Koestler
The Thirteenth Tribe: THE KHAZAR EMPIRE AND ITS HERITAGE, By Arthur Koestler
https://archive.org/details/arthurkoestlerthethirteenthtribe/mode/1up
***
The Thirteenth Tribe: THE KHAZAR EMPIRE AND ITS HERITAGE, By Arthur Koestler
——————————
NGUSHTICA E HORMUZIT, NJË “BOMBË BËRTHAMORE” E IRANIT! PSE ËSHTË E TILLË?!
https://pashtriku.org/ngushtica-e-hormuzit-nje-bombe-berthamore-e-iranit-pse-eshte-e-tille/
© Pashtriku.org