NJË KRONIKË E HISTORISË SË PËRGJAKSHME PALESTINË – IZRAEL
1885 – Termi “sionizëm” u krijua për herë të parë nga shkrimtari vjenez dhe themeluesi i shoqatës së parë studentore hebreje në Vjenë, Kadimah, Nathan Birnbaum.
1896 – Theodor Herzl, themeluesi i lëvizjes sioniste, bën thirrje për “rivendosjen e shtetit hebre”…
1897 – Kongresi i parë sionist zhvillohet në Bazel, Zvicër dhe themelohet organizata e parë sioniste.
1907 – Udhëheqësi sionist Chaim Weizmann viziton Palestinën.
1908 – Botohet gazeta e parë javore palestineze anti-sioniste nga kristian arab Najib Nassar.
1915 – Anëtari i kabinetit britanik Herbert Samuel bën thirrje për aneksimin britanik të Palestinës në memorandumin “E ardhmja e Palestinës”.
1916 – Fuqitë evropiane përfundojnë marrëveshjen sekrete Sykes-Picot që ndan sferat e ardhshme të ndikimit në territoret e Perandorisë Osmane.
1917 – Deklarata Balfour premton një “shtëpi kombëtare për popullin hebre në Palestinë”.
1919 – Emir Feisal paraqet një memorandum në Konferencën e Paqes në Paris, duke përshkruar rastin e pavarësisë së vendeve arabe.
1922 – Lidhja e Kombeve i jep Britanisë së Madhe mandatin mbi ish territorin osman Palestinës. Dispozitat përfshijnë kushtet e Deklaratës Balfour, duke përfshirë një “shtëpi kombëtare hebreje”.
1933 – Palestinezët kryejnë trazira mes rritjes së papritur të emigracionit hebre nga persekutimi nazist në Gjermani.
1936/1939 – Rebelimi palestinez kundër mandatit britanik dhe imigracionit hebre.
1937 – Raporti i Komisionit Peel në Mbretërinë e Bashkuar njeh publikisht kushtet e papajtueshme të konfliktit dhe rekomandon ndarjen e Palestinës.
1939 – Britania e Madhe nxjerr Librin e Bardhë që kufizon imigracionin hebre.
1942 – Zionistët amerikanë takohen në NY dhe miratojnë “Programin Biltmore”, duke bërë thirrje për krijimin e Palestinës si një Komonuelth Hebre dhe për imigrim të pakufizuar.
Në shkurt 1947, Mbretëria e Bashkuar propozon të heqë dorë nga roli i saj i detyrueshëm dhe e vendos çështjen e Palestinës përpara OKB-së.
Në shtator 1947, Komiteti Special i OKB-së për Palestinën (UNSCOP) lëshon një raport në Asamblenë e Përgjithshme me planet për ndarjen ose një shtet federal në Palestinë.
Në nëntor 1947, Asambleja e Përgjithshme e OKB-së miraton rezolutën 181 (II), e cila kërkonte ndarjen e Palestinës në një “shtet hebre” të paemërtuar dhe një “shtet arab” të paemërtuar me Jerusalemin nën kujdestarinë e OKB-së.
Prill 1948 – Masakra e Deir Yassin: Grupet paraushtarake sioniste vrasin qindra arabë palestinezë në Deir Yassin, një fshat afër Jeruzalemit.
Maj 1948 – Britania e Madhe përfundon mandatin mbi Palestinën dhe Izraeli shpall pavarësinë më 15 maj. Zgjerimi territorial duke përdorur forcën rezulton në eksodin e parë në shkallë të gjerë të refugjatëve palestinezë; 15 maji bëhet një ditë zyrtare për të shënuar Nakba (“katastrofën”) palestineze.
Konti Folke Bernadotte emërohet ndërmjetës i OKB-së në Palestinë nga Asambleja e Përgjithshme e OKB-së. Ai vritet katër muaj më vonë nga një grup militant sionist. Këshilli i Sigurimit krijon një grup vëzhguesish ushtarakë për të mbikëqyrur armëpushimin, i cili më vonë u bë UNTSO.
Nëntor 1948 – OKB-ja krijon fondin special të UNRPR për të ofruar ndihmë për mbi 500,000 refugjatë palestinezë.
Dhjetor 1948 – Asambleja e Përgjithshme e OKB-së miraton rezolutën 194 që bën thirrje që refugjatët të lejohen të kthehen, Jerusalemi të jetë nën regjimin ndërkombëtar, Komisioni i Pajtimit të OKB-së për Palestinën (UNCCP) zëvendëson ndërmjetësuesin e OKB-së.
Maj 1949 – UNGA miraton Rezolutën 273 (III) që pranon Izraelin si anëtar të OKB-së.
Dhjetor 1949 – OKB-ja themelon UNRWA-n për të zëvendësuar UNRPR-në (Rezoluta GA 302 (IV)).
Shkurt/korrik 1949 – Izraeli nënshkruan marrëveshje armëpushimi me Egjiptin, Jordaninë, Libanin dhe Sirinë.
Prill 1949 – Komisioni i Pajtimit i OKB-së mbledh Konferencën e Lozanës për të pajtuar palët.
1950 – Izraeli e zhvendos kryeqytetin e tij nga Tel Avivi në pjesën perëndimore të Jerusalemit, në kundërshtim me rezolutat e OKB-së, dhe Bregu Perëndimor vihet zyrtarisht nën kontrollin jordanez.
1964 – Organizata për Çlirimin e Palestinës (PLO) themelohet në Kajro.
1967 – Lufta gjashtë-ditore: Izraeli pushton Bregun Perëndimor, duke përfshirë Jerusalemin Lindor, Gazën, Lartësitë Golan dhe Gadishullin Sinai.
Në nëntor 1967, Këshilli i Sigurimit i OKB-së miraton njëzëri Rezolutën 242 (Toka për paqen).
1968 – Krijimi i Komitetit Special të OKB-së për të hetuar praktikat izraelite që ndikojnë në të drejtat e njeriut të popullit palestinez dhe arabëve të tjerë të territoreve të pushtuara.
1973 – Pas luftës së tetorit në Lindjen e Mesme, Këshilli i Sigurimit i OKB-së miraton rezolutën 338 që bën thirrje për armëpushim, zbatimin e res. 242, negociatat ndërmjet palëve.
Asambleja e Përgjithshme e OKB-së dhe Liga Arabe e njohin PLO-në si përfaqësuesin e vetëm legjitim të popullit palestinez.
Asambleja e Përgjithshme ripohon të drejtat e patjetërsueshme të popullit palestinez për vetëvendosje, pavarësi dhe sovranitet dhe kthimin e refugjatëve (rezoluta 3236).
1975 – Në vitin 1975 është themeluar Komiteti për Ushtrimin e të Drejtave të Pamohueshme të Popullit Palestinez (CEIRPP) me Rezolutën 3376 të OKB-së.
1976 – CEIRPP paraqet programin e saj në Këshillin e Sigurimit dhe Asamblenë e Përgjithshme për t’u mundësuar palestinezëve të ushtrojnë të drejtat e tyre të patjetërsueshme.
1977 – Në bazë të Rezolutës 32/40 B të OKB-së, Dita Ndërkombëtare e Solidaritetit me Popullin Palestinez festohet çdo vit më 29 nëntor.
1978 – Pas dy javësh negociata sekrete në Camp David (SHBA), Presidenti egjiptian dhe Kryeministri izraelit bien dakord për një Kornizë për Paqen në Lindjen e Mesme.
1979 – UNGA riemëron Njësinë Speciale për të Drejtat Palestineze si Divizion për të Drejtat Palestineze (Rezoluta 34/65 D).
1980 – Knesset izraelit miraton të ashtuquajturin “Ligji themelor” mbi Jerusalemin, duke shpallur se “Jeruzalemi, i tërë dhe i bashkuar” është kryeqyteti i Izraelit; Këshilli i Sigurimit dhe rezoluta 35/169 e AP e censurojnë këtë ligj.
1981 – UNESCO shton qytetin e vjetër të Jeruzalemit në listën e vendeve të trashëgimisë botërore të UNESCO-s.
Këshilli i Sigurimit i OKB-së miraton rezolutën 497, duke i bërë thirrje Izraelit të anulojë veprimin për aneksimin e Lartësive të Golanit.
1982 – Izraeli pushton Libanin me synimin për të eliminuar PLO. Pas një armëpushimi, forcat e PLO tërhiqen në vendet fqinje. Pavarësisht garancive për sigurinë për refugjatët palestinezë të mbetur pas, ka masakra në kampet Sabra dhe Shatila.
1987 – Fillon “Intifada” e parë në Kampin e Refugjatëve Jabaliya në Rripin e Gazës.
1988 – Në korrik, Jordania heq dorë nga pretendimet ndaj Bregut Perëndimor dhe njeh PLO si “përfaqësuesin e vetëm legjitim të popullit palestinez”.
Në nëntor 1988, në Algjer, Këshilli Kombëtar Palestinez miraton deklaratën e pavarësisë së Shtetit të Palestinës.
Në dhjetor 1988, Kryetari i PLO, Yasser Arafat, i drejtohet OKB-së në Gjenevë; thotë se Këshilli Kombëtar i Palestinës pranon rezolutat 242 dhe 338 të KS të OKB-së.
1991 – Konferenca e paqes në Lindjen e Mesme në Madrid bashkon të gjitha palët në konfliktin arabo-izraelit.
1993 – Izraeli dhe PLO nënshkruajnë Deklaratën e Parimeve mbi Marrëveshjet e Përkohshme të Vetëqeverisjes, e njohur edhe Marrëveshja e Oslos.
1994 – Krijohet Zyra e Koordinatorit Special të OKB-së në Territoret e Pushtuara (UNSCO) dhe z. Terje Roed-Larsen i Norvegjisë emërohet si Koordinatori i parë Special i OKB-së.
1995 – Izraeli dhe PLO nënshkruajnë Marrëveshjen e Përkohshme Palestineze-Izraelite për Bregun Perëndimor dhe Rripin e Gazës (“Oslo II)”.
Terje Roed-Larsen, i Dërguari Special për Zbatimin e Rezolutës 1559 të Këshillit të Sigurimit, informon korrespondentët për Libanin jashtë Këshillit të Sigurimit, sot në selinë e OKB-së në Nju Jork.
1996 – Mbahen zgjedhjet e përgjithshme palestineze.
1997 – Izraeli dhe PLO nënshkruajnë Protokollin e Hebronit.
1998 – Izraeli dhe PLO nënshkruajnë Memorandumin e lumit Wye, i cili përbëhet nga hapa për të lehtësuar zbatimin e marrëveshjeve të mëparshme.
2000 – Në korrik, presidenti amerikan Clinton thërret një Samit të Paqes në Lindjen e Mesme në Camp David, i cili përfundon pa marrëveshje.
Vizita e Ariel Sharon në al-Haram al-Sharif në shtator 2000 shkakton Intifadën e Dytë Palestineze.
2001 – Presidenti amerikan në largim, Clinton propozon Parametrat e Clinton-it për një marrëveshje të statusit të përhershëm për të zgjidhur konfliktin izraelito-palestinez.
Menjëherë pas kësaj, Samiti i Tabës mbahet midis Izraelit dhe Autoritetit Palestinez, por nuk arrin të zgjidhë çështjet e “statusit të përhershëm”.
2002 – Këshilli i Sigurimit i OKB-së miraton rezolutën 1397 duke afirmuar vizionin e një zgjidhjeje me dy shtete të konfliktit.
Katërshja, e përbërë nga OKB, BE, SHBA dhe Rusia është krijuar me një mandat për të ndihmuar ndërmjetësimin e konfliktit izraelito-palestinez dhe për të mbështetur zhvillimin ekonomik dhe ndërtimin e institucioneve palestineze.
Gjatë një samiti në Bejrut, Lidhja e Shteteve Arabe miraton Iniciativën Arabe të Paqes.
2003 – Udhërrëfyesi për Paqe publikohet nga Kuarteti dhe miratohet nga Këshilli i Sigurimit në rezolutën 1515.
2004 – Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë (GJND) nxjerr Opinion Këshillimor mbi ligjshmërinë e ndërtimit të një muri në Territorin Palestinez të Pushtuar.
2006 – Në janar, Hamasi fiton zgjedhjet legjislative palestineze; formon qeverinë e Autoritetit Palestinez. Kuarteti përgjigjet me Parimet e Kuartetit.
Në korrik 2006, Izraeli shkon në luftë me Hezbollahun në Liban.
2007 – Izraeli vendos një bllokadë në Rripin e Gazës pas një pushtimi të armatosur të Gazës nga Hamasi.
Në nëntor, Konferenca e Annapolis përfundon me palët që lëshojnë një deklaratë të përbashkët duke u zotuar të zbatojnë menjëherë detyrimet e tyre përkatëse sipas Udhërrëfyesit dhe të punojnë drejt një traktati paqeje deri në fund të 2008.
Takimi i Marrëveshjes së Armëpushimit
Katërmbëdhjetë anëtarë të Këshillit të Sigurimit votojnë në mbështetje të një rezolute që bën thirrje për një armëpushim të menjëhershëm në Gaza që çon në një tërheqje të plotë të Izraelit, shpërndarjen e papenguar të ushqimit, karburantit, trajtimit mjekësor dhe aranzhimeve të intensifikuara ndërkombëtare për të parandaluar kontrabandën e armëve dhe municioneve në territor.
Krijimi i Misionit të OKB-së për Gjendjen e Fakteve për konfliktin e Gazës
2008 – Izraeli zgjeron sanksionet e tij dhe mbyll plotësisht Rripin e Gazës.
Më vonë gjatë vitit, Izraeli nis Operacionin Cast Lead, një sulm masiv ushtarak 22-ditor në Rripin e Gazës.
2009 – Këshilli i Sigurimit miraton rezolutën 1860 që bën thirrje për një armëpushim në Gaza. HRC krijon Misionin e Fakteve të OKB-së për konfliktin e Gazës për të hetuar shkeljet e ligjit ndërkombëtar humanitar dhe të të drejtave të njeriut. Gjetjet e tyre janë publikuar në “Goldstone Report”.
2012 – Në nëntor, Izraeli nis “Shtylla e Mbrojtjes” një operacion ushtarak 8-ditor kundër Rripit të Gazës.
Më vonë atë muaj, Asambleja e Përgjithshme miraton rezolutën 67/19 që i jep Palestinës statusin e shtetit vëzhgues jo-anëtar në OKB.
2013 – Negociatat e drejtpërdrejta midis Izraelit dhe Palestinës zhvillohen pas një iniciative të Sekretarit të Shtetit të SHBA-së John Kerry për të rifilluar procesin e paqes.
Operacioni ushtarak 8-ditor kundër Rripit të Gazës
Tre të rinj palestinezë inspektojnë mbetjet e një shtëpie të shënjestruar nga një sulm ajror izraelit në lagjen Sheikh Radwan, në veriperëndim të qytetit të Gazës.
Palestina bëhet shtet vëzhgues jo-anëtar në OKB
Riyad H. Mansour, Vëzhgues i Përhershëm i Shtetit të Palestinës në Kombet e Bashkuara, i drejtohet mbledhjes së Këshillit të Sigurimit mbi situatën në Lindjen e Mesme, duke përfshirë çështjen palestineze.
2014 – Izraeli nis një operacion ushtarak në shkallë të gjerë të koduar “Buza Mbrojtëse” në Rripin e Gazës.
2016 – Këshilli i Sigurimit i OKB-së miraton rezolutën 2334, duke deklaruar se aktiviteti i vendbanimeve të Izraelit përbën një “shkelje flagrante” të së drejtës ndërkombëtare dhe nuk ka “asnjë vlefshmëri ligjore”.
2017 – Presidenti amerikan Donald Trump njofton se Shtetet e Bashkuara do ta njohin Jerusalemin si kryeqytetin e Izraelit.
2018 – Shtetet e Bashkuara zhvendosin ambasadën e tyre në Izrael nga Tel Avivi në Jerusalem.
2020 – Presidenti i SHBA Trump ndihmon në ndërmjetësimin e Marrëveshjeve të Abrahamit për të normalizuar marrëdhëniet e Izraelit me disa shtete arabe dhe propozon një plan paqeje.
Asambleja e Përgjithshme kërkon Opinion Këshillimor të GJND-së mbi implikimet ligjore të okupimit të zgjatur izraelit.
Asambleja e Përgjithshme miraton rezolutën A/RES/77/23 të datës 30 nëntor 2022, duke i kërkuar Komitetit të përkujtojë 75 vjetorin e Nakba për herë të parë në historinë e OKB-së.
(Përgatiti në shqip, Sheradin Berisha)
Referenca: https://www.un.org/unispal/historical-timeline/
Alle Reaktionen:
2Nexhip Hajdari und Muhamet Hoxhaj
Historia e Çështjes së Palestinës
NJË HISTORI E KONFLIKTIT PALESTINË – IZRAEL (1917 – 2023)
1917 – 1947: Mandati britanik
Palestina ishte ndër ish-territoret osmane të vendosura nën administrimin e Mbretërisë së Bashkuar nga Lidhja e Kombeve në vitin 1922. Të gjitha këto territore përfundimisht u bënë shtete plotësisht të pavarura, me përjashtim të Palestinës, ku përveç “dhënies së ndihmës dhe këshillave administrative” mandati britanik përfshiu “Deklarata Balfour” të vitit 1917, duke shprehur mbështetjen për “krijimin në Palestinë të një shtëpie kombëtare për popullin hebre”. Gjatë mandatit, nga viti 1922 deri në vitin 1947, u zhvillua imigrimi i madh hebre, kryesisht nga Evropa Lindore, numrat u rritën në vitet 1930 me persekutimin nazist. Kërkesat arabe për pavarësi dhe rezistencë ndaj emigracionit çuan në një rebelim në 1937, i ndjekur nga terrorizmi dhe dhuna e vazhdueshme nga të dyja palët. Mbretëria e Bashkuar shqyrtoi formula të ndryshme për të sjellë pavarësinë në një tokë të shkatërruar nga dhuna. Në vitin 1947, Britania e Madhe ia dorëzoi OKB-së problemin e Palestinës.
Lexo më shumë:
1947 – 1977: Plani i ndarjes, luftërat 1948, 1967, 1973, të drejta të patjetërsueshme
Pas shqyrtimit të alternativave, OKB-ja propozoi përfundimin e Mandatit dhe ndarjen e Palestinës në dy shtete të pavarura, një arab palestinez dhe tjetri hebre, me Jeruzalemin të ndërkombëtarizuar (Rezoluta 181 (II) e 1947). Njëri nga dy shtetet e parashikuara shpalli pavarësinë e tij si Izrael dhe në luftën e vitit 1948 ku përfshiheshin shtetet fqinje arabe u zgjerua në 77 për qind të territorit të mandatit të Palestinës, duke përfshirë pjesën më të madhe të Jeruzalemit. Mbi gjysma e popullsisë arabe palestineze u largua ose u dëbua. Jordania dhe Egjipti kontrollonin pjesën tjetër të territorit të caktuar me rezolutën 181 për Shtetin Arab. Në luftën e vitit 1967, Izraeli pushtoi këto territore (Rripin e Gazës dhe Bregun Perëndimor) duke përfshirë Jeruzalemin Lindor, i cili më pas u aneksua nga Izraeli. Lufta solli një eksod të dytë të palestinezëve, të vlerësuar në gjysmë milioni. Rezoluta e Këshillit të Sigurimit 242 (1967) formuloi parimet e një paqeje të drejtë dhe të qëndrueshme, duke përfshirë një tërheqje izraelite nga territoret e pushtuara në konflikt, një zgjidhje të drejtë të problemit të refugjatëve dhe përfundimin e të gjitha pretendimeve ose shteteve luftarake. Armiqësitë e vitit 1973 u pasuan nga Rezoluta 338 e Këshillit të Sigurimit, e cila ndër të tjera bëri thirrje për negociata paqeje ndërmjet palëve të interesuara. Në vitin 1974 Asambleja e Përgjithshme ripohoi të drejtat e patjetërsueshme të popullit palestinez për vetëvendosje, pavarësi kombëtare, sovranitet dhe kthim. Një vit më pas, Asambleja e Përgjithshme krijoi Komitetin për Ushtrimin e të Drejtave të Pamohueshme të Popullit Palestinez dhe i dha PLO statusin e vëzhguesit në Asamble dhe në konferencat e OKB-së. Lexo më shumë:
1977 – 1990: Liban, ICQP, Intifada
Në qershor 1982, Izraeli pushtoi Libanin me qëllimin e deklaruar për të eliminuar PLO. U organizua një armëpushim. Trupat e PLO u tërhoqën nga Bejruti dhe u transferuan në vendet fqinje. Pavarësisht garancive të sigurisë për refugjatët palestinezë të lënë pas, një masakër në shkallë të gjerë ndodhi në kampet Sabra dhe Shatila. Në shtator të vitit 1983, Konferenca Ndërkombëtare për Çështjen e Palestinës (ICQP) miratoi parimet e mëposhtme: nevojën për të kundërshtuar vendbanimet izraelite dhe veprimet izraelite për të ndryshuar statusin e Jerusalemit, të drejtën e të gjitha shteteve në rajon për ekzistencë brenda të sigurt dhe ndërkombëtar, kufijtë e njohur dhe arritjen e të drejtave legjitime e të patjetërsueshme të popullit palestinez. Në vitin 1987, një kryengritje masive kundër pushtimit izraelit filloi në territorin e pushtuar Palestinez (intifada). Metodat e përdorura nga forcat izraelite rezultuan në lëndime masive dhe humbje të rënda jetësh në mesin e popullatës civile palestineze. Në vitin 1988, mbledhja e Këshillit Kombëtar të Palestinës në Algjer shpalli krijimin e Shtetit të Palestinës.
Lexoni më shumë këtu
https://www.un.org/unispal/document/auto-insert-210229/
dhe këtu:
https://www.un.org/unispal/document/auto-insert-194541/
***
Këshilli i Sigurimit kërkon respektimin e armëpushimit nga të gjitha palët në Liban
Këshilli i Sigurimit i kërkoi Izraelit të tërheqë forcat e tij “menjëherë dhe pa kushte” nga Libani deri në kufijtë e tij të njohur ndërkombëtarisht. Më 06 qershor 1982. Kombet e Bashkuara, Nju Jork. Foto e OKB-së.
Procesi i Paqes i viteve 1990
Një Konferencë e Paqes u mblodh në Madrid në vitin 1991, me qëllim arritjen e një zgjidhjeje paqësore përmes negociatave të drejtpërdrejta në 2 pista: midis Izraelit dhe Shteteve Arabe dhe midis Izraelit dhe Palestinezëve, bazuar në rezolutat e Këshillit të Sigurimit 242 (1967) dhe 338. (1973). Negociatat shumëpalëshe do të fokusoheshin në çështjet mbarë-rajonale si mjedisi, kontrolli i armëve, refugjatët, uji dhe ekonomia. Një seri negociatash të mëvonshme kulmuan me njohjen reciproke midis Qeverisë së Izraelit dhe PLO, përfaqësuesit të popullit palestinez, dhe nënshkrimit në 1993 të Deklaratës së Parimeve mbi Marrëveshjet e Përkohshme të Vetëqeverisjes (DOP ose “Marrëveshja e Oslos”), si dhe marrëveshjet e mëvonshme të zbatimit, të cilat çuan në tërheqjen e pjesshme të forcave izraelite, zgjedhjet për Këshillin Palestinez dhe Presidencën e Autoritetit Palestinez, lirimin e pjesshëm të të burgosurve dhe krijimin e një administrate funksionale në zonat nën palestineze. Përfshirja e OKB-së ka qenë thelbësore si mbrojtëse e legjitimitetit ndërkombëtar ashtu edhe në mobilizimin dhe ofrimin e ndihmës ndërkombëtare. DOP i 1993 shtyu disa çështje për negociatat e mëvonshme të statusit të përhershëm, të cilat u mbajtën në vitin 2000 në Camp David dhe në 2001 në Taba, por rezultuan jopërfundimtare.
Lexo më shumë:
https://www.un.org/unispal/document/auto-insert-209471/
***
Anëtarët e Këshillit të Sigurimit votojnë në favor të lejimit të vëzhguesit për Palestinën që të marrë pjesë në diskutimin e Këshillit mbi situatën aktuale në territorin e pushtuar palestinez. Më 05 tetor 1990. Foto e OKB-së.
2000 – tani: Intifada e dytë, muri ndarës, Harta e rrugës, etj.
Vizita e Ariel Sharon nga Likud në Al-Haram Al-Sharif (Mali i Tempullit) në Jerusalem në vitin 2000 u pasua nga intifada e dytë. Izraeli filloi ndërtimin e një muri ndarës të Bregut Perëndimor, i vendosur kryesisht brenda Territorit të Pushtuar Palestinez, i shpallur i paligjshëm nga Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë. Në vitin 2002, Këshilli i Sigurimit afirmoi një vizion të dy shteteve, Izraelit dhe Palestinës. Në vitin 2002 Liga Arabe miratoi Iniciativën Arabe të Paqes. Në vitin 2003, Katërshja (SHBA, BE, Rusia dhe OKB) publikoi një Udhërrëfyes për një zgjidhje me dy shtete. Një marrëveshje paqeje jozyrtare e Gjenevës u shpall nga izraelitë dhe palestinezë të shquar në vitin 2003. Në vitin 2005, Izraeli tërhoqi kolonët dhe trupat e tij nga Gaza duke ruajtur kontrollin mbi kufijtë, bregun e detit dhe hapësirën ajrore. Pas zgjedhjeve legjislative palestineze të vitit 2006, Katërshja kushtëzoi ndihmën për AP me angazhimin e saj ndaj jodhunës, njohjen e Izraelit dhe pranimin e marrëveshjeve të mëparshme.
Pas një pushtimi të armatosur të Gazës nga Hamasi në vitin 2007, Izraeli vendosi një bllokadë. Procesi i Annapolisit i viteve 2007-2008 nuk arriti të jepte një marrëveshje të statusit të përhershëm. Përshkallëzimi i sulmeve me raketa dhe sulmet ajrore në fund të vitit 2008 kulmoi me operacionin tokësor izraelit “Cast Lead” në Gaza. Këshilli i Sigurimit i OKB-së miratoi rezolutën 1860. Shkeljet e së drejtës ndërkombëtare gjatë konfliktit të Gazës u hetuan nga OKB-ja (“Raporti Goldstone”).
Programi i AP i vitit 2009 për ndërtimin e institucioneve shtetërore mori mbështetje të gjerë ndërkombëtare. Një raund i ri negociatash në vitin 2010 u ndërpre pas skadimit të moratoriumit izraelit të vendbanimeve. Në vitin 2011, presidenti Mahmud Abbas paraqiti kërkesën e Palestinës për anëtarësim në OKB. UNESCO e pranoi Palestinën si anëtare. Bisedimet eksploruese izraelito-palestineze u mbajtën në fillim të vitit 2012 në Aman. Në nëntor, një tjetër cikël dhune midis Izraelit dhe Gazës përfundoi me një armëpushim të ndërmjetësuar nga Egjipti. Më 29 nëntor 2012 Palestinës iu dha statusi i shtetit vëzhgues jo-anëtar në OKB. Asambleja e Përgjithshme e shpalli vitin 2014 një vit ndërkombëtar të solidaritetit me popullin palestinez. Një raund i ri negociatash i filluar në vitin 2013 u pezullua nga Izraeli në prill 2014 pas shpalljes së një qeverie të konsensusit kombëtar palestinez. Një raund tjetër luftimesh midis Izraelit dhe Gazës u zhvillua në korrik-gusht 2014. Në vitin 2016 Këshilli i Sigurimit miratoi rezolutën 2334 për vendbanimet. Në vitin 2017, administrata amerikane njoftoi njohjen e Jerusalemit si kryeqytetin e Izraelit, dhe më pas, SHBA dhe disa ambasada të tjera u zhvendosën në Jerusalem. Në vitin 2020, SHBA ndërmjetësoi marrëveshjet për normalizimin e marrëdhënieve midis Izraelit dhe Emirateve të Bashkuara Arabe, Bahreinit, Sudanit dhe Marokut (“Marrëveshjet e Abrahamit”).
Në vitin 2022, Asambleja e Përgjithshme e OKB-së i kërkoi GJND-së të jepte një Opinion Këshillimor mbi ligjshmërinë e pushtimit të zgjatur izraelit që filloi në vitin 1967, dhe implikimet për Shtetet Anëtare. 2023 pa një raund tjetër luftimesh midis Izraelit dhe Hamasit. Më 15 maj 2023, pas një kërkese të Asamblesë së Përgjithshme, OKB-ja përkujtoi për herë të parë 75 vjetorin e Nakba. Në tetor të vitit 2023, filloi një tjetër përshkallëzim midis Gazës dhe Izraelit. Ju lutemi shikoni përditësimet më të fundit mbi krizën Israe-Gaza.
(Përgatiti në shqip, Sheradin Berisha)
_________
Burimi: History of the Question of Palestine
https://www.un.org/unispal/history/
***
Ilustrimi:
1. Harta e Ndarjes së Palestinës
Një skicë e planit për ndarjen e Palestinës, me bashkim ekonomik, të propozuar nga shumica e Komitetit Special të Kombeve të Bashkuara për Palestinën. Plani parashikon ndarjen e Palestinës në 3 pjesë: një shtet hebre, një shtet arab (ngjyrë e errët) dhe qytetin e Jeruzalemit (e bardhë), që do të vendoset nën një sistem të kujdestarisë ndërkombëtare. 1947, Kombet e Bashkuara (Suksesi i Liqenit), Nju Jork. Foto e OKB-së.
2. Mbledhja e Këshilli të Sigurimit të Organizatës së Kombeve të Bashkuara (KS i OKB). Nju Jork më 06 qershor 1982
============================
Zgjohu ndërgjegje njerëzore!
HAMASI DHE IZRAELI NË PESHOJËN E TË MBIJETUARIT TË HOLOKAUSTIT NAZIST!
“Merre gjënë më të keqe që mund të thuash për Hamasin, shumëzoje atë me mijëra herë, dhe sërish nuk do të përmbushë represionin izraelit, vrasjen dhe shpronësimin e palestinezëve.” Kështu ka thënë i mbijetuari hebre i Holokaustit nazist, Gabor Maté (*)
_____
(*) Gabor Maté lindi në Budapest të Hungarisë, më 6 janar 1944. Gjyshërit e tij nga nëna, Josef Lövi dhe Hannah Lövi, të cilët erdhën nga qyteti i Kosice në Sllovakinë jugore, u vranë në Aushvic kur ai ishte pesë muajsh. Halla e tij u zhduk gjatë luftës dhe babai i tij duroi punën e detyruar në duart e Partisë Naziste të Hitlerit.
______
Shikoni intervistën e hebreut Gabor Maté
PALESTINA 1936
Palestina 1936: Revolta e madhe dhe rrënjët e konfliktit të Lindjes së Mesme, me autor Oren Kessler
Historia e Kessler është çelësi për të kuptuar situatën aktuale midis izraelitëve dhe palestinezëve.
Një rrëfim mbërthyes, thellësisht njerëzor, por i paanshëm i origjinës së konfliktit të Lindjes së Mesme, me rezonancë dhe rëndësi të qëndrueshme për kohën tonë.
Në pranverën e vitit 1936, “Toka e Shenjtë” shpërtheu në një rebelim që kishte në shënjestër komunitetin lokal hebre dhe autoritetet e mandatit britanik, të cilët për dy dekada punonin në projektin sionist. Revolta e Madhe Arabe do të zgjaste tre vjet (1936 – 1939), do të kushtonte mijëra jetë – hebrenj, britanikë dhe arabë – dhe që atëherë do të hidhte trajektoren e konfliktit në Lindjen e Mesme. Megjithatë, në mënyrë të pabesueshme, asnjë histori e kësaj “Intifade” të parë formuese të rëndësishme nuk është botuar ndonjëherë për një audiencë të përgjithshme.
Revolta e viteve 1936 – 1939 ishte pika në të cilën identiteti palestinez u bashkua, duke bashkuar familjet rivale, qytetin dhe vendin, të pasurit dhe të varfërit në një luftë të vetme për pavarësi. Megjithatë, rebelimi përfundimisht do të kthehej kundër vetvetes, duke copëtuar strukturën shoqërore, duke anashkaluar pragmatistët në favor të ekstremistëve dhe duke nxjerrë valët e refugjatëve nga shtëpitë e tyre. Kundër kryengritja agresive e forcave britanike u kujdes për pjesën tjetër, duke shuar përfundimisht kryengritjen në prag të Luftës së Dytë Botërore. Revolta për t’i dhënë fund Sionizmit në vend të kësaj i kishte shtypur vetë arabët, duke i lënë ata të gjymtuar në përballjen me përpjekjet e vetë hebrenjve për shtetësi një dekadë më vonë.
Për hebrenjtë, kryengritja do të linte një trashëgimi shumë të ndryshme. Pikërisht atëherë liderët sionistë filluan të braktisin iluzionet mbi pranimin arab, për t’u përballur me perspektivën shqetësuese se përmbushja e ëndrrës së tyre për sovranitet mund të nënkuptonte kapjen përgjithmonë pas shpatës. Revolta pa mijëra hebrenj të stërvitur dhe të armatosur nga Britania – fuqia supreme ushtarake në botë – duke i kthyer njësitë e tyre roje të shkatërruara në farën e një ushtrie të frikshme çifute. Dhe pikërisht atëherë, mes masakrës në Palestinë dhe kërcënimit të Hitlerit në Evropë, fjalët e shëmtuara si “ndarje” dhe “shtet hebre” u shfaqën për herë të parë në axhendën diplomatike ndërkombëtare.
Kjo është historia e dy lëvizjeve kombëtare dhe përballja e parë e qëndrueshme mes tyre. Rebelimi ishte arab, por kundërrebelimi sionist – transformimi ushtarak, ekonomik dhe psikologjik i hebrenjve – është një element jetik, i anashkaluar në kronikën se si Palestina u bë Izrael.
Sot, tetë dekada më vonë, trashëgimia e revoltës vazhdon. Krahu i armatosur dhe raketat e Hamasit mbajnë emrin e luftëtarit-predikues, vdekja e të cilit shkaktoi rebelimin e vitit 1936. Kur Izraeli ndërton barriera sigurie, ngre pika kontrolli ose rrafshon shtëpitë, ai po evokon ligje dhe metoda të trashëguara nga paraardhësi i tij britanik. Dhe kur Uashingtoni promovon një “zgjidhje me dy shtete”, ai po thërret një plan me rrënjë në të njëjtën periudhë të rëndësishme.
Bazuar në kërkime të gjera arkivore në tre kontinente dhe në tre gjuhë, Palestina 1936 është historia e origjinës së konfliktit më të vështirë në botë, por është edhe më shumë se kaq. Në zërin tërheqës dhe gazetaresk të Oren Kessler, ai zbulon ngjarjet që ndryshojnë botën përmes individëve të jashtëzakonshëm nga të gjitha anët: dashuritë dhe urrejtjet e tyre, frikën e tyre më të thellë dhe shpresat më të thella.
***
Kush është Oren Kessler
Oren Kessler është një gazetare dhe analiste politike me qendër në Tel Aviv. Ai ka shërbyer si zëvendësdrejtor për kërkime në Fondacionin për Mbrojtjen e Demokracive në Uashington, studiues në Lindjen e Mesme në Shoqërinë Henry Jackson në Londër, korrespondent për çështjet arabe për Jerusalem Post dhe redaktor dhe përkthyes në edicionin anglisht Haaretz. I rritur në Rochester, Nju Jork dhe Tel Aviv, ai ka një diplomë në histori nga Universiteti i Torontos dhe një master në diplomaci dhe studime konflikti nga Universiteti Reichman (IDC Herzliya). Puna e Kessler është shfaqur në media si Foreign Affairs, Foreign Policy, Wall Street Journal, Washington Post dhe Politico. Palestina 1936 është libri i tij i parë.
Burimi: Oren Kessler – Palestine 1936: The Great Revolt and the Roots of the Middle East Conflict
PALESTINA, SIONIZMI DHE PERANDORIA BRITANIKE
Më 3 mars 2023, Jeremiah Rood ka zhvilluar një intervistë me autorin e librit “Palestina 1936 …” Oren Kessler
Jeremiah Rood: Më pëlqeu vërtet leximi i librit, pjesërisht sepse kisha këtë ndjenjë gjithmonë të pranishme të shpresës se gjërat do të funksiononin. Më lejoni të mbështetem pak. Libri mbulon Revoltën e Madhe të viteve 1936-39, një kornizë kohore relativisht e vogël dhe dhunë në shkallë që bëhet “kahja në të cilën u bashkua identiteti palestinez”. Ai vendos arabët nacionalistë kundër hebrenjve me mendje sioniste në një luftë si për tokën ashtu edhe për pushtetin, një konflikt që ka jehonë gjithë këto vite më vonë. Çfarë shpresoni që njerëzit të kuptojnë më mirë për historinë e konfliktit?
Oren Kessler: Shpresoj se ky libër mund të ndriçojë një kapitull të harruar, por jashtëzakonisht formues në historinë izraelite dhe palestineze, dhe të vetë konfliktit të Lindjes së Mesme. Unë argumentoj se shumë aspekte të “shabllonit” të atij konflikti morën formë jo në vitin 1967, kur Izraeli mori kontrollin e Bregut Perëndimor dhe Gazës, madje as në vitin 1948, kur lindi shteti hebre, por një dekadë më parë. Ishte atëherë që arabët e Palestinës u bashkuan për herë të parë në veprime të bashkërenduara kundër një armiku të përbashkët: Sionizmit dhe mamisë së tij, Perandorisë Britanike. Pikërisht atëherë komuniteti hebre i Palestinës u bë një forcë për t’u llogaritur ushtarakisht, ekonomikisht dhe demografikisht. Dhe ishte atëherë që konceptet e rëndësishme si “shteti hebre” dhe “zgjidhja me dy shtete” u shfaqën për herë të parë në axhendën diplomatike.
Nuk do të jem aq i guximshëm sa të pretendoj se të mësuarit për këtë periudhë do të zgjidhë në mënyrë magjike mosmarrëveshjen në Lindjen e Mesme, por argumentoj se ajo plotëson disa boshllëqe historike thelbësore për të kuptuar se si kemi arritur në këtë pikë mosmarrëveshjeje në dukje të pafundme dhe mungesë shprese.
Jeremiah Rood: Ju e filloni Palestinën 1936 duke i quajtur ngjarjet që libri juaj përshkruan “historinë – e rebelimit të parë arab të Palestinës, një kryengritje e rëndësishme, trevjeçare një dekadë para lindjes së Izraelit që hodhi formën për takimin hebreo-arabë që atëherë” si ” kryengritje e harruar.” Dhe, të them të drejtën, ishte krejtësisht e re për mua. Unë kurrë nuk i kisha marrë parasysh rrënjët e thella historike të krizës aktuale. A mund të na thoni se çfarë ju frymëzoi të thelloheni në këtë histori?
Oren Kessler: Për vite me radhë kisha ëndërruar të shkruaj një libër dhe për disa arsye të çuditshme vendosa që botës i duhej një libër tjetër mbi konfliktin izraelito-palestinez! Kjo çoi në realizimin e menjëhershëm se kjo është një fushë tepër e ngopur, se gjithçka ishte shkruar tashmë në dukje. Por më pas fola mbi temën e revoltës dhe pasojat e saj, të cilat shpejt e kuptova se ishte një temë që ishte njëkohësisht thelbësore dhe vendimtare, por edhe seriozisht e nëneksploruar. Dhe se ishte një periudhë që ishte e mbushur me personazhe imponues dhe kompleks që bënin histori.
Disa janë të njohur për ne – njerëz si David Ben-Gurion, Myftiu i Madh Haxh Amin al-Husseini dhe Winston Churchill – por shumë të tjerë janë harruar dhe besoj se ishin pjekur për t’u shpëtuar nga errësira.
Jeremiah Rood: Ka shumë pjesë lëvizëse në Palestinë 1936, me emra që mund të kenë qenë emra të njohur në Angli, por tani janë zbehur paksa në histori. Nëse do t’ju duhej të zgjidhnit figurën tuaj të preferuar historike, kjo tregon më së miri sfidën e kësaj kohe, kë mund të zgjidhnit?
Oren Kessler: Mes hebrenjve do të zgjidhja Chaim Weizmann, fytyrën dhe muskulin e sionizmit botëror për tre dekada deri në themelimin e Izraelit. Ai ishte një njeri jashtëzakonisht karizmatik që arriti të magjepste pothuajse çdo britanik të rëndësishëm që takonte. Por kur Britania – mes masakrës në Palestinë dhe luftës së afërt në Evropë – filloi të hiqte dorë nga angazhimi i saj ndaj Sionizmit, ai u tregua krejtësisht i paaftë për të pajtuar besnikërinë e tij ndaj Kurorës me bindjet e tij sioniste.
Nga ana arabe do të zgjidhja Musa Alami, një figurë margjinale ose kufitare e ndarë mes lidhjeve të tij britanike (ai ishte ndoshta i pari arab palestinez që mori pjesë në Kembrixh) dhe besnikërisë së tij ndaj nacionalizmit arab. Ai kishte gjithashtu shumë miq dhe kolegë hebrenj, duke përfshirë Ben-Gurion, me të cilin, pavarësisht nga qëllimet e tyre diametralisht të kundërta kombëtare, ai gëzonte respekt të ngrohtë reciprok.
Jeremiah Rood: Ju shpjegoni manovrat e ndryshme politike. Pjesa magjepsëse për mua ishte leximi se nuk ishin amerikanët që përziheshin në rajon, por fuqia e kohës, Britania e Madhe. Unë di më shumë për historinë amerikane sesa britanike, që do të thotë se ishte më e lehtë të kisha më shumë distancë psikike me tekstin, pasi nuk e dija se kush do të dilte në krye. Unë po pyes veten se si ndikoi në këtë histori të paturit e një këndi britanik. A ishte e lehtë të aksesoje materialet që të duheshin apo njerëzit me të cilët do të bisedoje?
Oren Kessler: Fatkeqësisht, kur shkruani për ngjarje nga tetë dekada më parë, nuk ka shumë njerëz me të cilët mund të flisni. Unë fola me disa pasardhës të njerëzve të përfshirë – për shembull, nipin e viktimës së parë hebreje të revoltës, një shitës pule në moshë të ardhur së fundmi nga Greqia. Por kryesisht flisja me njerëz që, si të thuash, flisnin nga përtej varrit. Për fat të mirë, britanikët – dhe sionistët – ishin mbajtës të shumtë të të dhënave dhe shumica e dokumenteve të tyre janë ende të disponueshme në arkivat britanike ose izraelite. Burimet arabe ishin më të vështira për t’u gjetur – natyrisht nuk ka arkiv shtetëror palestinez – por ka kujtime dhe ditarë në arabisht dhe anglisht.
Jeremiah Rood: Tani, kjo është një pyetje e madhe, por po pyes veten nëse keni ndonjë njohuri se çfarë mund të bëhet për të ndihmuar rajonin sot? Ose, më tepër po dyshoj, se konflikti i vazhdueshëm është disi i përhapur në rajon në këtë pikë. A ju ka lënë puna juaj në këtë projekt me shpresën se një zgjidhje paqësore është e mundur, dhe nëse po, si mendoni se mund të duket kjo?
Oren Kessler: Unë argumentoj se si për izraelitët ashtu edhe për palestinezët, revolta nuk mbaroi kurrë, por e bën veten të ndjehet në mënyra të ndryshme, të dukshme dhe të padukshme. Si vetëm një shembull, në luftën e fundit të shkurtër Izrael-Gaza, në vitin 2021, një ligjvënës izraelit i ekstremit të djathtë (Bezalel Smotrich, i emëruar së fundi në kabinetin e ri) u tërbua në Twitter se Izraeli po tregohej i dobët në shuarjen e terrorizmit, ashtu si Ushtria britanike gjatë revoltës. Dhe kur palestinezët organizuan një grevë të përgjithshme njëditore, mediat sociale arabe ishin të mbushura me krahasime me grevën e përgjithshme gjashtëmujore të vitit 1936.
Por jo, nuk mund të them se ky projekt më ka mbushur me optimizëm – nëse nuk ka asgjë, ishte mahnitëse se sa nga bazat kryesore të grindjes së sotme janë të njëjtat si në atë kohë. Për shembull, qëndrimi mbi çdo gjë, atëherë dhe tani, është çështja demografike – me secilën palë të vendosur ose të arrijë ose të mbrojë një shumicë demografike, mundësisht një shumicë dërrmuese. Prandaj propozimi i vitit 1937 për ndarjen e tokës (një zgjidhje me dy shtete, si të thuash), e cila ngriti një mori komplikimesh të veta dhe u vu në fund të fundit (duke e njohur?). Pra, jo, “shpresë” mund të mos jetë fjala e parë që vjen në mendje, fatkeqësisht.
Jeremiah Rood: Ne kemi mbuluar shumë terren deri më tani, por po pyes veten nëse ka ndonjë gjë që mund të dëshironi të flisni për të cilën nuk e përmenda. Unë gjithmonë imagjinoj se autorët shpresojnë fshehurazi se dikush do t’i pyesë ata diçka. Ndonjë mendim përfundimtar?
Oren Kessler: Vetëm se kjo është një histori po aq e rëndësishme për izraelitët sa për palestinezët dhe – shpresoj – do t’i flasë kujtdo tjetër të interesuar për origjinën e një prej konflikteve më të vështira dhe më të ngarkuara emocionalisht në botë. Dhe se jam përpjekur të jem sa më i ekuilibruar, duke i lënë të gjitha palët të flasin, ndërsa jam përpjekur të qëndroj sa më i vërtetë ndaj burimeve arkivore siç i kam gjetur. Dhe kjo histori ka rëndësi, veçanërisht në këtë cep të botës. Se për palestinezët po aq sa për izraelitët, revolta vazhdon.
Jeremiah Rood / 3 mars 2023
/ Përgatiti në shqip Sheradin Berisha /
___________
Burimi: REVIEWER JEREMIAH ROOD INTERVIEWS OREN KESSLER, AUTHOR OF PALESTINE 1936
***
Ilustrimi: kopertina e librit dhe autori Oren Kessler
=====================
Zgjohu ndërgjegje njerëzore!
VRASJA ME GJAKFTOHTËSI E FËMIJËVE PALESTINEZË!
Fëmijët nënkuptojnë një moshë të pafajësisë, pastërtisë natyrore dhe një brezi të ardhshëm premtues. Kjo është pikëpamja popullore. Përkufizimi i pranuar ndërkombëtarisht përshkruan një fëmijë si çdo person nën moshën 18 vjeç. Megjithatë, në territoret e pushtuara palestineze, Izraeli i konsideron fëmijët palestinezë si kriminelë që duhet të sulmohen, mbyllen ose vriten, së bashku me familjet e tyre. Fëmijët palestinezë po privohen nga fëmijëria e tyre nga pushtimi brutal ushtarak i Izraelit. Shteti i aparteidit ende po i vret.
Vendimi për të vrarë fëmijët palestinezë nuk është një gjë nxitëse e momentit dhe nuk filloi me vrasjen gjakftohtë të 12-vjeçarit Muhammad Al-Durra në Rripin e Gazës më 30 dhjetor 2000, ndërsa ai ishte në jetën e tij. krahët e babait dhe para gjithë botës. As nuk do të përfundojë me vrasjen e javës së kaluar të 14-vjeçarit Muhammad Rizk Shehadeh në Al-Khader, në jug të Betlehemit. Izraeli dhe pushtimi i tij kanë një histori të gjatë të vrasjes së fëmijëve palestinezë. Është një dosje kriminale për të cilën duhet të turpërohet.
“Kur të vijë paqja,” supozohet se ka thënë ish-kryeministrja izraelite Golda Meir, “ne ndoshta me kalimin e kohës do të jemi në gjendje t’i falim arabët për vrasjen e djemve tanë, por do të jetë më e vështirë për ne t’i falim ata që na detyruan të vrasin djemtë e tyre.” Pavarësisht nëse ajo e tha në të vërtetë këtë apo jo, ajo përmbledh rëndësinë e dhënë nga Izraeli në shënjestrimin e fëmijëve palestinezë, qoftë për arrestim apo vdekje. Burgjet e Izraelit kanë mbajtur gjithmonë dhjetëra fëmijë palestinezë të moshës 17 vjeç e poshtë.
Izraeli ka vrarë të paktën 2200 fëmijë palestinezë që nga viti 2000. Ndonjëherë ata qëllohen; ndonjëherë ata plagosen dhe lihen të rrjedhin gjak deri në vdekje; ndonjëherë ata janë në shënjestër të bombave dhe raketave. Vetëm vitin e kaluar Izraeli vrau 61 fëmijë në Rripin e Gazës të rrethuar dhe 17 në Bregun Perëndimor të pushtuar. Asnjë prej tyre me sa duket nuk përbënte ndonjë kërcënim për autoritetet pushtuese, përveç nëse e qeshura e tyre e pafajshme zemëronte Izraelin dhe e bënte atë të frikësohej për të ardhmen me një brez në zhvillim që beson në kauzën e çlirimit dhe në fundin e pushtimit.
Vrasja e Muhamed Shehadeh ishte një krim që zbuloi shkallën e brutalitetit sionist. Sipas dëshmitarëve okularë, ushtarët izraelitë përdorën municion të vërtetë dhe qëlluan drejtpërdrejt mbi fëmijën; ata e plagosën atë dhe penguan një ambulancë dhe ndihmës mjekësor që të arrinin tek ai. Më pas e çuan në një destinacion të panjohur përpara se të njoftonin se kishte vdekur. Ajo që bie në sy për këtë krim është se ekziston një video në të cilën shihet një oficer izraelit që kërcënon me vrasje djalin: “Dua të të likuidoj”, tha ushtari teksa i kujtonte dy palestinezët e vrarë nga një oficer tjetër së fundmi dhe tregoi se fati i tij do të jetë i njëjtë.
Kjo pasqyron përbuzjen e Izraelit për ligjet dhe konventat ndërkombëtare. Vetëm natyra e pashpirt e krimit është e mjaftueshme për të garantuar ndjekjen penale nga autoritetet e okupimit. Ne e dimë se kjo nuk do të ndodhë kurrë, megjithatë, për shkak të mungesës së plotë të ndonjë vullneti politik ndërkombëtar, i cili në fakt inkurajon Izraelin të kryejë krime më të tmerrshme.
Vrasja e Shehadeh u dënua nga të gjitha fraksionet palestineze dhe institucionet e të drejtave të njeriut. Janë bërë thirrje për një hetim ndërkombëtar të krimeve izraelite kundër fëmijëve palestinezë. Kishte gjithashtu kërkesa që Autoriteti Palestinez të dyfishonte përpjekjet e tij për të ndjekur penalisht liderët izraelitë.
Është një sjelljeje e tillë që Izraeli dëshiron të terrorizojë brezin e ri të palestinezëve dhe t’i bëjë ata të tremben për t’i rezistuar pushtimit. Ajo dëshiron të krijojë një brez të dobët që nuk beson në çështjen palestineze dhe nuk do të bëjë sakrifica për të çliruar tokën nga pushtimi izraelit.
Megjithatë, Izraeli po e vlerëson gabim situatën. Ky brez do të jetë më i fortë dhe akoma më i përkushtuar ndaj tokës së tij, të drejtave legjitime dhe dashurisë për Palestinën. Ata janë dëshmitarë të krimeve, arrogancës dhe brutalitetit të tij, dhe shumica kanë vuajtur drejtpërdrejt nga duart e Izraelit. Ata nuk do të pushojnë derisa toka e tyre të jetë e lirë.
Ky artikull u shfaq për herë të parë në arabisht në Arabi21, më 27 shkurt 2022
______
Burimi: Israel is still killing Palestinian children
***
Video: Vrasja gjakftohtë e 12-vjeçarit Muhammad Al-Durra në Rripin e Gazës më 30 dhjetor 2000
_______
Ilustrimi: Në foto me shumë pamje Vrasja gjakftohtë e 12-vjeçarit Muhammad Al-Durra në Rripin e Gazës më 30 dhjetor 2000, dhe funerali i të riut Mohammed Shehadeh i vrarë në Al-Khader pranë Betlehemit në Bregun Perëndimor më 23 shkurt 2022
=========================
Në Rripin e Gazës po zhvillohet një gjenocid i paparë në përmasat e tij! Ndërsa bota politike është mbuluar me heshtje mbi gjakun e njerëzve të pafajshëm! Zgjohu ndërgjegje njerëzore!
FORCAT IZRAELITE BOMBARDUAN KAMPIN E REFUGJATËVE JABALIA NË GAZA, U VRANË RRETH 400 PALESTINEZË!
Kampi Jabalia (*) u bombardua me gjashtë bomba, secila peshonte një ton eksploziv.
Numri i të vdekurve ka arritur në rreth 400
Spitali indonezian në Gaza raportoi se viktimat pësuan djegie në përputhje me përdorimin e armëve të ndaluara ndërkombëtarisht.
Për shkak të mungesës së karburantit, spitali po përballet me mbyllje të plotë.
Disa viktima pësuan amputime për shkak të lëndimeve.
(*) Kampi Jabalia është një kamp refugjatësh palestinezë që ndodhet 3 kilometra (1.9 mi) në veri të Jabalia në Rripin e Gazës.
Burimi: Al Jazeera
Ilustrime: Video + foto
♨️JUST IN: JABALAIA CAMP VICTIMS ESTIMATED OVER 400
==========================
PËRPLASJA E QYTETËRIMEVE DHE RIBËRJA E RENDIT BOTËROR
“Perëndimi e fitoi botën jo me epërsinë e ideve, vlerave apo fesë së tij […] por me epërsinë e tij në aplikimin e dhunës së organizuar. Perëndimorët shpesh e harrojnë këtë fakt; Joperëndimorët nuk e bëjnë kurrë.” Samuel P. Huntington (1927 – 2008)
Nga Sheradin Berisha
Libri “Përplasja e qytetërimeve dhe ribërja e rendit botëror” (The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order) i autorit Samuel P. Huntington është një analizë provokuese dhe njëkohësisht parashikuese e gjeopolitikës botërore pas rënies së komunizmit, më 1990 . Në këtë vepër therëse, politologu i njohur Huntington shpjegon se si sot “civilizimet” kanë zëvendësuar kombet dhe ideologjitë si forca lëvizëse në politikën globale dhe ofron një analizë brilante të klimës aktuale dhe mundësive të ardhshme të kulturës së paqëndrueshme politike të botës sonë.
***
Ky studim klasik i marrëdhënieve ndërkombëtare të pas Luftës së Ftohtë është më i rëndësishëm se kurrë në botën e pas 11 shtatorit 2001.
Që nga botimi i tij fillestar, “Përplasja e Qytetërimeve dhe Ribërja e Rendit Botëror” është bërë një vepër klasike e marrëdhënieve ndërkombëtare dhe një nga librat më me ndikim të shkruar ndonjëherë për çështjet e jashtme. Një analizë e mprehtë dhe e fuqishme e forcave që drejtojnë politikën globale, është po aq e domosdoshme për të kuptuarit tonë të politikës së jashtme amerikane sot. Siç thotë ish-këshilltari i Sigurisë Kombëtare Zbigniew Brzezinski në parathënien e tij të re të librit, ai “ka fituar një vend në raftin e vetëm rreth një duzinë apo më shumë veprash vërtet të qëndrueshme që ofrojnë njohuritë thelbësore të nevojshme për një kuptim të gjerë të çështjeve botërore në vendin tonë.”
“Përplasja e qytetërimeve dhe ribërja e rendit botëror” shpjegon se si shpërthimi i popullsisë në vendet muslimane dhe rritja ekonomike e Azisë Lindore po ndryshojnë politikën globale. Këto zhvillime sfidojnë dominimin perëndimor, nxisin kundërshtimin ndaj idealeve të supozuara “universale” perëndimore dhe intensifikojnë konfliktin ndërqytetërues mbi çështje të tilla si përhapja bërthamore, imigrimi, të drejtat e njeriut dhe demokracia.
Rritja e popullsisë myslimane ka çuar në shumë luftëra të vogla në të gjithë Euroazinë dhe ngritja e Kinës mund të çojë në një luftë globale qytetërimesh.
Huntington ofron një strategji për Perëndimin për të ruajtur kulturën e tij unike dhe thekson nevojën që njerëzit kudo janë të mësojnë të bashkëjetojnë në një botë komplekse, multipolare, multicivilizuese.
Vlerësime për librin
“Një pikë referimi për spekulimet e informuara mbi ato pyetje gjithmonë magjepsëse: Ku jemi në histori? Cila dorë e fshehur po kontrollon fatin tonë?… Një reflektim kërkimor mbi shtetin tonë global.” – Richard Bernstein, The New York Times.
***
“Sam Huntington, një nga shkencëtarët politikë më të shquar të Perëndimit, paraqet një kornizë sfiduese për të kuptuar realitetet e politikës globale në shekullin e ardhshëm. Përplasja e Qytetërimeve dhe Ribërja e Rendit Botëror është një nga librat më të rëndësishëm që janë shfaqur që nga fundi i Luftës së Ftohtë.” – Henry A. Kissinger
***
Citate nga libri i Samuel P. Huntington(1927 – 2008) “Përplasja e qytetërimeve dhe ribërja e rendit botëror”:
“Kufijtë e Islamit janë të përgjakshëm dhe po ashtu edhe brendësia e tij. Problemi themelor për Perëndimin nuk është fundamentalizmi islamik. Është Islami, një qytetërim tjetër, njerëzit e të cilit janë të bindur për epërsinë e kulturës së tyre dhe janë të fiksuar pas inferioritetit të fuqisë së tyre.”
***
“Është hipoteza ime që burimi themelor i konfliktit në këtë botë të re [të pas Luftës së Ftohtë] nuk do të jetë kryesisht ideologjik ose kryesisht ekonomik. Ndarjet e mëdha midis njerëzimit dhe burimi dominues i konfliktit do të jenë kulturor. Shtetet kombëtare do të mbeten aktorët më të fuqishëm në çështjet botërore, por konfliktet kryesore të politikës globale do të ndodhin midis kombeve dhe grupeve të qytetërimeve të ndryshme. Përplasja e qytetërimeve do të dominojë politikën globale. Linjat e prishjes midis qytetërimeve do të jenë vijat e betejës së së ardhmes.”
***
“Përvoja koloniale nëpër të cilën kaluan të gjitha vendet muslimane mund të jetë një faktor në luftën kundër dominimit perëndimor, britanik, francez apo çfarëdo tjetër. Ato ishin deri vonë shoqëri kryesisht rurale me elita qeverisëse pronare të tokës në shumicën e tyre. Unë mendoj se ata sigurisht po shkojnë drejt urbanizimit dhe sistemeve politike shumë më pluraliste. Pothuajse në çdo vend mysliman, kjo po ndodh. Është e qartë se ata po rrisin përfshirjen e tyre me shoqëritë jomuslimane. Një aspekt kulmor i kësaj, natyrisht, është migrimi i muslimanëve në Evropë.”
***
“Në dekadat e ardhshme, çështjet e identitetit, domethënë trashëgimia kulturore, gjuha dhe feja do të luajnë një rol qendror në politikë.”
……………..
Kush është autori Samuel P. Huntington
Samuel Phillips Huntington (18 prill 1927 – 24 dhjetor 2008) ishte një shkencëtar politik, këshilltar dhe akademik amerikan. Ai kaloi më shumë se gjysmë shekulli në Universitetin e Harvardit, ku ishte drejtor i Qendrës për Çështjet Ndërkombëtare të Harvardit dhe profesor i Universitetit Albert J. Weatherhead III.
————-
Referenca:
Samuel P. Huntington: The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order
***
The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order / By Samuel P. Huntington
***
Samuel P. Huntington
The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order
***
Samuel P. Huntington
The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order
========================
SYNIMI I NETANJAHUT – FORMIMl I IZRAELIT TË MADH!
Kryeminstri i qeverisë sioniste Benjamin Netanyahu, flet për themelimin e shetit të Izraelit (në maj 1948) dhe për Lindjen e re të Mesme – Izraelin e Madh, të ideuar nga babai i sionizmit Theodor Herzl!
Israel im 1948 / The New Middle East (Izraeli në vitin 1948 /Lindja e Re e Mesme)
***
A MUND TË KRIJOHET IZRAELI I MADH BIBLIK?! (VIDEO)
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10223336686421812&id=1125324528
DOKUMENTARI – BRITANIA NË PALESTINË (1917 – 1948)
Dokumentari “Britania në Palestinë 1917-1948” shpërfaq zhvillimet kontradiktore që përcaktuan sundimin britanik në Palestinë ku u hodhën bazat për Nakba’n (katastrofën palestineze) dhe krijimin e shtetit të Izraelit në maj1948. Rrënjët e shoqërisë bashkëkohore, politike, peizazhi ekonomik dhe mjedisor i Palestinës dhe Izraelit mund të gjurmohet në këtë periudhë, duke e bërë atë një vështrim thelbësor për të kuptuar trashëgiminë e Britanisë në Palestinë dhe situatën e krijuar në vazhdimësi deri më sot.
Gazetari dhe fotografi britanik, Judah Passow (l949) për dokumentarin thotë: “Britania në Palestinë 1917 – 1948 është një shpjegim i qartë, i saktë dhe faktik i origjinës historike të konfliktit arabo-izraelit. Për këdo që dëshiron të zhvillojë një kuptim real të çështjes, por është i frikësuar nga kompleksiteti i saj, ky film është vendi për të kuptuar.”
Ndërkaq Matthew Teller, gazetar dhe autor i librit “Nëntë të katërtat e Jeruzalemit: Një biografi e re e qytetit të vjetër – 2022” (Nine Quarters of Jerusalem: A New Biography of the Old City – 2022), për dokumentarin ka deklaruar: “Kjo është një video e shkëlqyeshme e shkurtër 18 minutëshe që shpjegon shkurtimisht, por shumë qartë se si kolonializmi britanik ka shkaktuar një shekull luftë në Palestinë.”
_________
Britain in Palestine 1917-1948
https://youtu.be/hOJqLTc6RkU?si=FKWuOzUYArGCTFye
=======================
IZRAELI PO PËRDOR MUNICIONE ME FOSFOR TË BARDHË!
