Pashtriku.org, 13. 12. 2015: (…GJASHTË VITE PASI LQSHA ANGAZHOI NJË AVOKAT TË NJOHUR BRITANIK PËR TË PËRFAQËSUAR SHQIPTARO-AMERIKANËT E TORTURUAR DHE BURGOSUR NË PODGORICË!) – Nju Jork, 25 Nëntor 2015 – Gjyqi Evropian për të Drejtat e Njeriut në Strasbourg, Francë, ka dhënë verdiktin për rastin Kola Dedvukaj e Rrok Dedvukaj vs. Mali i Zi me 24 Nëntor 2015. Dedvukajt (që nuk kanë lidhje familjare) janë përfaqësuar nga Steven Powles- një specialist i tëdrejtës ndërkombëtare kriminale dhe të drejtave të njeriut-i cili u angazhua nga Liga Qytetare Shqiptaro-Amerikane në vitin 2009, menjëherë pasi Kola dhe Rrok Dedvukaj u liruan pas tri vitesh burg në burgun federal në Podgoricë.
Powles, një avokat pranë firmës Doughty Street Chambers në Londër, ishte pjesë e një ekipi ligjor me të cilin Këshilltarja për Cështje të Ballkanit, Shirley Cloyes DiOGuardi dhe Kryetari i LQSHA-së, ish-Kongresisti Joe DioGuardi, kishin bashkëpunuar edhe më pare për mbrojtjen e UҪK-së. Powles ishte njëri nga avokatët që mbrojti Ushtrinë Ҫlirimtare të Kosovës në Tribunalin e Hagës mbi Ish-Jugosllavinë, dhe kontribuoi në lirimin e Fatmir Limajt e Isak Musliut në vitin 2005.
Prej Shtatorit 2006 deir më 2009, Liga Qytetare Shqiptaro-Amerikane ka bashkëpunuar me një numër Anëtarësh të Kongresit të SHBA-ve, duke përfshirë edhe tanimë të ndjerin Tom Lantosh, Kongresistin Dana Rohrabacher, Kongresisten Ileana Ros-Lehtinen, si dhe atëherë Senatorin Joe Biden, për të siguruar lirimin e 14 shqiptarëve, ku përfshiheshin edhe këta dy shqiptaro-amerikanë, të cilët ishin arrestuar, burgosur, e torturuar në Mal të Zi në Shtator 2006 nën dyshimin e kryerjes së aktiviteteve terroriste. Kur i gjithë kyproces,duke përfshirë edhe apelet e bëra tek Kryeministri Gjukanoviq dhe ai Sturanoviq për lirim, nuk dhanë rezultat, atëherë Liga Qytetare vendosi ta padisë Republikën e Malit të Zi në gjyq.
Kërkesëpadia e cila iu dorëzua Gjyqit Evropian për të Drejtat e Njeriut (ECHR) nga Steven Powles në Janar 2010, kishte parashtruar shkeljen e këtyre të drejtave ndaj të burgosurëve:
Neni 3 (ndalimi i torturës), ku jepen detaje për torturimin e Dedvukajve, trajtimin e tyre jonjerëzor dhe degradues nga policia malaziase kur këta ishin arrestuar në mëngjesin e 9 Shtatorit 2006, dhe ku dokumentohet mungesa e cfarëdo hetimi zyrtar ndaj kësaj cështje;
Neni 5 (mungesa e lirisë dhe sigurisë së personave), ku shpjegohet se Dedvukajt nuk ishin të informuar siç duhej në lidhje me arsyet e arrestimit të tyre apo ndonjëres nga akuzat ndaj tyre, dhe se ata u mbajtën në burg pa aktakuzë nga 6 Shtatori 2006 deri në Dhjetor 2007;
Neni 6 (e drejta për gjykim fer), ku evidenca kryesore kundër Dedvukajve që u mor për bazë në dënimin e tyre, ishte një ditar i Anton Sinishtajt, i cili ishte sekuestruar në mënyrë joligjore, dhe Dedvukajt nuk ishin të lejuar të shqyrtonin deklaratën e Sinishtajt dhënë për policinë;
Neni 14 (ndalimi i diskriminimit) mbronë individët nga diskriminimi në cfarëdo baze si raca, gjuha, fej, gjinia, apo besimi politik. Kërkesëpadia thekson se mosofrimi i një gjyqi me pesë gjyqtarë, por i vetëm një gjyqi me tre gjyqtarë për të dëgjuar dhe vendosur rastin e Dedvukajve në Podgoricë,duket të ketë qenë rezultat i një vendimi arbitrar dhe diskriminues për shkak të etnicitetit të tyre shqiptarë.
Kërkesëpadia e paraqitur nga Steven Powles ishte bashkangjitur me atë të Sinishtajt dhe të Tjerëve vs. Mali i Zi. Avokati i Sinishtajt kishte apeluar lendën edhe në Gjykatën Supreme e atë Kushtetuese të Malit të Zi, gjë që nuk e kishte bërë avokati local, Kol Camaj, i cili përfaqësonte Dedvukajtderi sa ata u liruan nga burgu në vitin 2009.
Gjyqi vendosi të hedhë poshtë kërkesëpadinë për shkelje të Nenit 3 (ndalimi i tortures) për arsye teknike. Gjyqi Evropian për të Drejtat e Njeriut, ECHR, theksoi se Dedvukajt dhe të Tjerët kanë dështuar që të raportojnë torturën në ECHR brenda periudhës ligjore prej gjashtë muajsh nga data kurtortura kishte ndodhur, përkundër faktit që Kola Dedvukaj më 27 Shtator 2006 dhe Rrok Dedvukaj me 29 Shtator 2006 kishin dhënë deklarata të vulosura në Ministrinë e Drejtësisë së Malit të Zi, mu për këtë cështje. Ata e kishin ripërsëritur këtë akuzë cdo here deri në kuliminimin e saj nëkëkresëpadinë e ngritur pranë ECHR. Gjyqi përjashtoi kërkesën e Kola Dedvukajt për mosofrim adekuat të ndihmës mjekësore sa ishte në burg dhe shtoi se ai kurrë nuk kishte paraqitur ndonjë dokument për torture tek askush tjetër pos avokatit të tij.
ECHR vendosi në favor të Pjetar Dedvukajt për keqtrajtim, në kuadër të Nenit 3, duke e obliguar Malin e Zi që t’i paguaj atij një shumë prej 3000 Euro për dëme emocionale dhe 3500 Euro tjera për shpenzime ligjore.
Në lidhje me këtë verdikt ka reaguar Shirley Cloyes DioGuardi e cila ka thenë: “ky verdikt ka vendosur një precedan duke refuzuar përpjekjen e Malit të Zi për të bllokuar shqiptarët nga apelimi ndaj drejtësisë vendore në instanca të drejtësisë ndërkombëtare, duke u thirrur në kriterin se së pariduhet harxhuar të gjitha instancat ligjore vendore.” Vendimi i ECHR-së tutje shton se aplikantët paraqitën kërkesëpadinë e tyre pranë këtij gjyqi shumë më përpara se të pritnin ndonjë rezultat nga apeli në Gjykatën Kushtetuese të Malit të Zi, dhe se ky veprim ka qenë i drejtë.
Sidoqoftë, Cloyes DioGuardi ka thenë se “pasi që ‘Seksioni i Dytë’ i ECHR-së nuk gjeti shkelje të Nenit 3 dhe 6 për Kola Dedvukajn dhe Rrok Dedvukajn, Liga Qytetare Shqiptaro-Amerikane është e zhgënjyer me vendimin e gjykatës dhe se po konsideron apelimin e këtij vendimi në ‘Dhomën eMadhe’ të Gjykatës.”
Pasi është pritur mëse pesë vite për këtë verdikt, Cloyes DioGuardi tha se “Liga Qytetare është e preokupuar me dështimin e dukshëm të ECHR-së për të konsideruar të paktën, por pse jo edhe për të adresuar, njërin nga argumentet kyc të kërkesëpadisë së Dedvukajve: faktin që atyre nuk iuofrua një gjykim fer sepse ata asnjëherë nuk paten mundësinë që gjatë gjykimit të sfidojnë përmbajtjen e ditarit të Sinishtajt dhe deklaratat e një të bashkë-akuzuari i cili nuk kishte dhënë ndonjë dëshmi.”
Cloyes DioGuardi përfundoi duke thenë se “gjerësa Mali i Zi aspiron të jetë një shtet anëtar i Bashkimit Evropian dhe NATO-s, ai ende nuk është një vend i lirë, i hapur, dhe demokratik i cili respekton të drejtat njerëzore dhe qytetare të të gjithë qytetarëve të vet, e veçanërisht ato të popullatës enike shqiptare, e cila ka një histori të rezistencës paqësore kundrejt represionit të vazhdueshëm sllav ndaj tyre.”
# # # #
THE EUROPEAN COURT OF HUMAN RIGHTS HAS RULED IN KOLA DEDVUKAJ & RROK DEDVUKAJ v. MONTENEGRO… …SIX YEARS AFTER THE AACL RETAINED A LEADING BRITSH LAWYER TO REPESENT ALBANIAN AMERICANS TORTURED AND JAILED IN PODGORICA
New York, New York – November 25, 2015 – The European Court of Human Rights in Strasbourg, France, delivered their judgment on November 24 in the case of Kola Dedvukaj & Rrok Dedvukaj v. Montenegro. The Dedvukajs (who are not related) were represented by Steven Powles-a specialist in international criminal law and human rights-who was retained by the Albanian American Civic League in 2009, shortly after Kola and Rrok Dedvukaj were released from three years of incarceration in the federal prison in Podgorica.
Powles, who is a barrister at Doughty Street Chambers in London, was part of a legal team that the AACL’s Balkan Affairs Adviser Shirley Cloyes DioGuardi and President former Congressman Joe DioGuardi had previously worked with on the defense of UCK commanders. Powles was one of the lawyers defending members of the Kosova Liberation Army before the International Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia (ICTY), which resulted in the acquittal and release of Fatmir Limaj and Isak Musliu in 2005.
From September 2006 to 2009, the Civic League worked with Members of the US Congress, including the late Congressman Tom Lantos, Congressman Dana Rohrabacher, Congresswoman Ileana Ros-Lehtinen, and then Senator Joe Biden, to secure the freedom of fourteen Albanians, including three Albanian Americans, who were arrested, tortured, and imprisoned in Montenegro in September 2006 on suspicion of terrorist activity. When that effort-including Congressman Lantos’s appeals to Prime Ministers Djukanovic and Sturanovic for clemency-failed, the Civic League decided to take the Republic of Montenegro to court.
The application, which was submitted to the European Court of Human Rights (ECHR) by Steven Powles in January 2010, outlined the violation of the following rights:
Article 3 (the prohibition of torture), detailing the subjection of the Dedvukajs to torture, inhuman, and degrading treatment by the Montenegrin police when they were arrested on the morning of September 9, 2006, and documenting the lack of any effective official investigation into this matter Article 5 (the lack of liberty and security of the persons), clarifying that the Dedvukajs were not informed promptly of the reasons for their arrest and any charge against them, and that they were held without charge from September 9, 2006, to December 2007 Article 6 (right to a fair trial), in which the main evidence against the Dedvukajs, resulting in their convictions, hinged on a diary by Anton Sinishtaj, which was obtained in an unlawful search, and the Dedvukajs were unable to examine the statement that Sinishtaj made to the police Article 14 (prohibition of discrimination) safeguards individuals from discrimination on any ground such as race, language, religion, gender, and political opinion. The application stated that the denial of a five-judge court, instead of the three-judge court that heard the Dedvukajs’ case in Podgorica, appears to have been impacted by an arbitrary and discriminatory basis due to the Albanian ethnicity of both men.
The application submitted by Steven Powles was merged with Sinistaj and Others v. Montenegro. The Sinistaj’s lawyer had applied to the Supreme Court and the Constitutional Court in Montenegro, unlike the local lawyer, Kol Camaj, representing the Dedvukajs until they were released from prison in 2009.
The Court rejected the complaint on Article 3 (prohibition of torture) on technical grounds. The ECHR held that the Dedvukajs and other applicants failed to meet the six-month requirement for reporting the torture to the ECHR, and yet Rrok Dedvukaj, on September 27, 2006, and Kola Dedvukaj, on September 29, 2006, had submitted statements that were stamped by the Ministry of Justice in Podgorica. They maintained this complaint at every stage, culminating in their application to the ECHR. It also dismissed Kola Dedvukaj’s claim that he did not receive adequate medical treatment in prison and stated that he had never submitted proof of his torture to anyone except his lawyer.
The ECHR ruled in favor only of Pjetar Dedvukaj’s complaint concerning ill-treatment admissible under Article 3 and required Montenegro to pay him 3,000 euros for non-pecuniary damages and 3,500 euros for his costs and expenses.
In reaction to the ruling, Shirley Cloyes DioGuardi said that it “set a precedent by rejecting Montenegro’s attempt to block Albanians from appealing to the court by relying on the requirement for all domestic legal remedies to be exhausted.” The ECHR stated that the applicants had submitted their applications to the court long before the constitutional appeal could have become an effective domestic remedy in Montenegro.
Nevertheless, Cloyes DioGuardi said, that “since the ‘Second Section’ of the ECHR found no violation of Articles 3 and 6 for Kola Dedvukaj and Rrok Dedvukaj, the Albanian American Civic League is disappointed with the court’s decision and will give consideration to appealing to the Court’s ‘Grand Chamber.’”
After waiting nearly five years for a judgment in this case, Cloyes DioGuardi said that “the Civic League is concerned with the ECHR’s apparent failure to even consider, no less address, one of the central arguments of the Dedvukajs’ complaint: namely that they had not been afforded a fair trial because they were never given an opportunity at trial to challenge the contents of Anton Sinishtaj’s diary and the statements of a co-accused who did not give evidence.”
Cloyes DioGuardi concluded by asserting that, “While Montenegro aspires to be a member of the European Union and NATO, it is not yet a free, open, and democratic society that respects the human and civil rights of all of its citizens, especially its ethnic Albanian population which has a history of nonviolence in Montenegro in spite of Slavic repression and oppression.”
# # #
